Eindelijk! De operatie die ons leven veranderde.

Vrijdag 13 oktober 2017

We haasten ons naar binnen voor onze afspraak in het Wilhelmina kinderziekenhuis.  Eigenlijk heel onnodig want we zijn echt veel te vroeg. Daarom drinken we eerst beneden in de hal even rustig een kop koffie in de koffiecorner. Heerlijke koffie trouwens. Bij het bestellen van de koffie vraagt de meneer of ik een stempelkaart wil om voor een gratis kopje koffie te sparen. Ik zeg nee hoor: geef mij stempeltje maar aan iemand achter mij. Niet wetende dat de komende maanden heel veel stempels gezet worden op mijn koffiekaart, ik heel veel gratis kopjes koffie bij elkaar ga sparen en een kopje koffie halen beneden in de koffiecorner één van mijn weinige dagelijkse uitjes wordt. Na de koffie lopen we richting de afdeling waar we de afspraak hebben met de infectioloog. Deze arts luistert naar ons verhaal, stelt allerlei vragen en ze wordt weer goed onderzocht. Ook moet ze bloedprikken, kijken er een aantal andere artsen mee en er worden weer diverse echo’s gemaakt van de opgezette klieren en een röntgenfoto van haar hoofd en borstkas. De arts beloofd ons dat hij grondig gaat uitzoeken wat de oorzaak van de opgezette klieren is. Er valt een kleine last van mijn schouders en ik voel dat ze hier in ieder geval in goede handen is en dat ik er niet helemaal alleen voor sta. Fijn! Eindelijk word er actie ondernomen en hebben we het gevoel dat we echt serieus worden genomen. Ze krijgt een stootkuur antibiotica mee naar huis en er wordt voor 31 oktober een afspraak gemaakt. Ook hier denken ze aan een bacteriële infectie, waarschijnlijk kattenkrab (grappig want we hebben niet eens een kat) Na alle onderzoeken vertrekken we richting huis. Op naar een paar heerlijke dagen vakantie. We waren al bang dat we deze moesten afblazen maar volgens de arts kunnen we gewoon lekker weggaan. Ibiza here we come! Ik en mijn twee meiden heb samen met mijn vriendin en haar twee dochters een korte vakantie Ibiza geboekt. Een heerlijke vakantie met zon en zee. Wat hebben we genoten met ons zessen. Nog heerlijk onwetend en zorgeloos. * Op dat kleine rottige stemmetje in mijn hoofd na dan. 

31 oktober 2017 

We moeten we weer naar het Wilhelmina kinderziekenhuis. De antibiotica heeft jammer genoeg niet gedaan waar we op hadden gehoopt en nu wil de arts toch een biopt en/of operatie laten doen. In overleg met de chirurg wordt besloten dat er aan de andere kant van haar hals twee kleine kliertjes worden verwijderd voor onderzoek. De grote bult aan de linkerkant kunnen ze niks mee want deze is te groot om te verwijderen. Op mijn vraag of er gedacht wordt aan kwaadaardigheid van de klieren wordt ontkennend geantwoord. Daar word wel altijd op onderzocht maar daar gaan ze niet van uit. Ze gaan nog steeds van een bacterie uit maar weten niet precies welke. De operatie wordt gepland op 8 november. Dat is onze trouwdag. Onze jongste vind het allemaal best spannend en ze is niet de enigste. Wij ook. En dan heb ik ook nog dat stemmetje in mijn hoofd dat roept heel hard dat het niet goed is. Ik probeer er niet naar te luisteren.

8 november 2017 

We moeten we ons op tijd melden in het Wilhelmina kinderziekenhuis. Cato moet nuchter zijn en zij (en wij) zijn best wel gespannen. Tijdens het wachten tot ze naar de O.K. mag kijk ik stiekem op het formulier welke op haar bed ligt om mee te gaan naar de O.K. Ik lees wat er allemaal aangevinkt staat. Ik schrik… echt heel veel en ook allemaal hele vervelende dingen. Ik app stiekem met een vriendin die op de O.K. werkt en zij stelt mij gerust. Dit is heel normaal en dat wordt altijd gedaan. Tegen man en dochter zeg ik niks want ik wil ze niet onnodig ongerust maken. In mijn hoofd zingt een rottig stemmetje: het is niet goed.. het is niet goed.. foute boel. Dan is het is tijd en we mogen richting operatiekamers. We mogen gelukkig wel samen mee naar de ingang bij de O.K. en daar hijs ik me in een veel te groot O.K. pak. Natuurlijk inclusief schattig mutsje waardoor ik hartelijk wordt uitgelachen door mijn dochter. Prima hoor! Ik trek alles aan voor een lach op jou gezicht. Ik mag mee naar de O.K. en bij haar blijven totdat ze onder narcose gaat. Gelukkig gaat dit prima en slaapt ze lekker weg. Na een tijdje worden we opgehaald door de verpleegkundige en mag ik naar haar toe op de uitslaapkamer. Best snel gegaan. De chirurg die haar geopereerd heeft komt bij ons om te zeggen dat hij 2 a 3 kliertjes heeft weggehaald en dat alles goed is verlopen. Vertelt nog iets over de hechtingen, pleisters, douchen... Bij het weggaan geeft hij mij een hand en wenst mij veel sterkte. Weer is er meteen dat stemmetje. Zal toch niet? Heeft hij iets gezien? Misschien toch kwaadaardig? Ik schud het snel van mij af. Daar gaan ze niet van uit dus moet ik dat ook niet doen… Het gaat allemaal voorspoedig dus hoeft ze niet een nachtje te blijven en mag ze gewoon lekker mee naar huis. Nu afwachten op de uitslagen. Hopelijk weten we nu eindelijk na meer dan een jaar wat de oorzaak van de opgezette klieren is. 14 november staat een telefonisch afspraak en worden de eerste uitslagen doorgebeld door de arts.

Wordt vervolgt……