Eindelijk......Cato gaat voor het eerst naar school!

Al maanden verheugt ze zich op deze dag, al weken vraagt ze wanneer ze naar school mag en al dagen is ze aan het afkruisen op haar aftel kalender. Haar gedrag de laatste weken omschrijf ik maar als hyper, druk, gespannen en gevoelig. Maar och, wat is ze er aan toe! Cato heeft voor de zomervakantie al afscheid genomen op de peuterspeelzaal en tja, dan zegt iedereen; "veel plezier op school!" Waarop ik denk.....dat duurt nog 6 weken, zeg dit nou niet! Maar het is de waarheid. En die 6 weken waren in haar kinderhoofdje wel 6 jaren, zo lastig was het om te begrijpen dat het nog zo lang duurde. En aangezien Cato daarna elke ochtend al om 6 uur naast me stond met de vraag "mag ik nu naar de grote school? " hebben we (veel te vroeg naar mijn zin) maar een aftel kalender gemaakt. 5 weken duurde deze......" dat zijn veel keertjes mama" , ik hoorde de teleurstelling in haar stem. " klopt lieverd, sorry. Het is nu vakantie dus alle scholen zijn dicht", gelukkig was dit antwoord afdoende.

En daar gaan de dagen, ze lijken echt zo langzaam te gaan voor haar. Haar gedrag word gevoeliger en intenser en haar nachtrust word onrustiger en korter want elke ochtend tussen 6 en half 7 staat ze naast me, mijn kleine meisje!

Afgelopen week zijn we begonnen met lezen over een beertje dat naar school gaat, het liefste las ze hem 10x per dag. Echter vond mama dat wat te gek dus dat heb ik weten in te dimmen. Gisteren hebben we samen gepraat over school, over de kring, waar haar broodtrommel gelegd moet worden, dat ze goed haar billen moet afvegen, haar tas uitgezocht welke ze graag mee wilde nemen en vooral heeeeel veeeel geknuffeld.

Want ja, zij is blij en is er zo hard aan toe. Maar ik? Mijn moederhart huilt, en niet omdat ik het haar niet gun. Maar omdat ik moet "loslaten". In mijn ogen is ze nog zo klein, maar eigenlijk is ze gewoon AL zo groot! Slik......waar zijn die 4 jaar gebleven? Ze zijn echt zo hard voorbij gevlogen. Nu ben ik ook nog eens zo'n moeder die de eerste 2,5 jaar thuis is geweest voor haar. We waren altijd samen. Daarna was ik er halve dagen voor haar dus elke dag was ik bij me kinderen. We delen alles samen, ik weet wat ze voelt en wat ze bedoelt. Ik zag haar eerste stapjes, haar eerste keer fietsen, haar tranen veegde ik altijd weg en bood haar die veiligheid en bescherming. En  nu, slik......nu moet ik haar loslaten. Ik moet vertrouwen hebben in de juf, die aardige vrouw met een leuke uitstraling waar ik eigenlijk niks van weet behalve haar naam en dat ze juf is. Het voelt goed, dat gelukkig wel maar toch.....zij kent mijn Cato niet zoals ik haar ken. Dat deed mij gisteravond beseffen en zorgde voor de nodige tranen terwijl ik het er met mijn man over had voor het slapen gaan. Toen besefte we samen even, dat onze kleine meid niet klein meer is......

Vanmorgen ging de wekker, ik lag daarvoor uiteraard al te woelen. Ik stond op en vrij snel daarna werd Cato wakker (zowaar pas tegen 7 uur haha). Ik pakte haar stevig vast en zei: "Vandaag is het jou dag lieverd". We keken samen in de spiegel en ik zag ineens een dikke grote glimlach verschijnen. "Mama, ga ik vandaag naar de grote school?" "Ja schat, vandaag ga jij naar jouw grote school". Ze straalde en werd ineens druk in haar gedrag, puur enthousiasme. En ik.....ik slikte mijn brok in me keel weg en dacht; Nee Toja, het is goed zo.....ze is er aan toe, laat haar los! Ze was vlot aangekleed en ging blij naar beneden. Ik ging maar haar fruit maken en vroeg wat ze op haar brood wilde. Ze wilde zien hoe alles in haar broodtrommel zat en wat ze te drinken mee kreeg. Ik legde (uiteraard) nog even goed uit wat voor welke pauze was. Na haar ontbijt, haar haren leuk gedaan en schoenen aan was het tijd. Daar liepen we dan, met z'n vieren op naar school. Mijn man liep met onze zoon in de kinderwagen, fijn.....kon ik Cato nog even vasthouden voordat ik haar moest loslaten.

Al huppelend liep ze "Ik ben zo blij, ik vind het zo leuk" ze was echt dol enthousiast. Op school aangekomen trof ze haar vriendinnetje en dat was nog fijner. Haar lieve vriendin ontfermde zich gelijk over haar en toen de bel ging liepen ze samen naar binnen. Ik dacht nog.....joehoe.....en ik dan? Maar nee, het is haar dag en ik moet loslaten. Haar plaatje bij de kapstok opgezocht en daar ging ze dan, die drempel over waar die vriendelijke juf voorover gebukt stond om alle kinderen een hand te geven. Toen zag ik even dat verlegen meisje terug in haar. We gingen haar stoel zoeken en toen ze zag waar hij stond rende ze blij er naartoe, zonder enige angst. Wauw, dit is zo anders dan ik me van te voren had voorgesteld. Cato is een lieve, gevoelige meid die meestal bij nieuwe situaties dicht klapt. Maar wat bleek, ze zat in de kring naast haar vriendin! Dat maakte haar dag toch wel compleet. Ze ging zitten op haar stoel, met haar naam en haar plaatje en ze straalde van oor tot oor. En ik wist me geen houding te geven. Ik keek om me heen naar andere nieuwe ouders wat zij deden en iedereen liet het gaan wat er gebeurde en.......ze lieten los! Je zag het gewoon. Dus, ik besloot ook maar om los te laten. Ze was ook helemaal druk met haar vriendin dat we heel makkelijk weg konden gaan. Te makkelijk als het aan mijn lag. Maar nee Toja, het is haar dag.......ze vergat zelfs terug te zwaaien toen ik hoopte op die laatste blik voor het raam. Maar die kwam niet.......Uiteraard fijn dat haar vriendin haar zo op haar gemak stelde maar ik, ik voelde me rot. De navelstreng was weer een stuk verder los gemaakt en ik voelde me alleen en leeg.

De hele ochtend loop ik al met mijn ziel onder mijn armen en denk ik; wat zal ze nu aan het doen zijn? Zal ze wel op tijd naar de wc gaan? Zal ze het leuk hebben? Ze zal het toch wel zeggen tegen de juf als er iets is? Zal ze haar brood goed opeten? Enzovoorts.

Over 2 uurtjes gaan we haar weer halen, mocht het niet meer gaan zou de juf ons bellen. Cato kennende houdt ze zich goed, dus ik ben benieuwd wat voor meisje we vanmiddag ophalen en nog nieuwsgieriger naar wat ze me zal vertellen. Maar nu voel ik me vooral leeg een emotioneel.....ik moet echt loslaten! SLIK......