
Eerste keer oefenen op school: we hebben het overleefd!
Man o man wat was ik nerveus...die eerste keer op school oefenen. Rationeel weet je, het komt goed. Maar die zenuwen....
In mijn vorige blog kon je lezen over de knoop in mijn maag, de dag voordat mijn kleine mensje voor het eerst ging oefenen op school. Gisteren was DE dag. Nou ik deed zo mijn best kalm over te komen. Ik had alles de dag er voor al voorbereid, ingepakt, zelfs zijn brood voor de ochtend al gesmeerd. Zo konden we rustig ontbijten. Rustig, as if...Expres liep ik rustig door het huis, praatte kalm, praatte over koetjes en kalfjes (het wordt volgens mij mooi weer, kijk maar eens naar de blauwe lucht!). Alles om het voor Max zo relaxed mogelijk te maken. Vanbinnen waren mijn zenuwen een heuze rave party aan het houden. Ik heb audities gedaan in mijn leven, danswedstrijden, optredens. Maar die spanning was niets vergeleken met wat ik gisteren voelde. Totaal niet rationeel, je weet dat alles goed komt, maar de knoop bleef zitten waar 'ie zat: in mijn maag! Ik had zelfs de hele nacht diverse malen gedroomd over het moment van wegbrengen. Alle scenario's waren voorbij gekomen. Huilen, zo leuk hebben dat hij geen tijd meer had om doei te zeggen (ook figuurlijk mijn droomscenario), paniek, schreeuwen. Ik werd doodmoe wakker.
Nou die kalmte faken is natuurlijk vrij nutteloos, want mijn kind is hoogsensitief (had ik dat al verteld? Dat wordt gauw een nieuwe blog) dus voelt alles haarfijn aan. Al gauw kwam het zinnetje dat hij liever niet naar school ging en bij ons wilde blijven. Toch zijn tas ingepakt, fiets stond klaar en we gingen op pad. Hij was heel trots dat hij op zijn fiets ging. So far so good. Husband en ik liepen vrolijk mee (mama was dan wel vrolijk, maar uiteraard nog een bonk zenuwen). Trots ging hij papa vertellen wat er allemaal was op het schoolplein, na het parkeren van zijn fietsje. Hij was immers al een paar keer op het schoolplein gaan spelen met mij. Maar toen gingen de deuren open en mochten we naar binnen. Mijn lopen naar binnen toe werd tegen gehouden door een ruk aan mijn arm. Toen ik langs mijn arm naar beneden keek stond daar mijn blonde ventje met een dikke pruillip, nee schuddend.
"Kom maar schat, we gaan samen naar binnen. We gaan eerst je jas en tas ophangen." En zo, stapje voor stapje verder. Kijken voor het lokaal, het lokaal in. In het lokaal de drukte even negeren maar gewoon hand in hand rondkijken. Er staat een heel gaaf speelhuisje opgebouwd in het lokaal, met verdieping. Hij stráálde toen hij daar in klom. Maar toen kwam het, de schooldag ging bijna beginnen. Juf Anke had al een stoeltje voor hem, begon tegen hem te praten. Max dook in zijn verlegen schulpje. Nu was het ook nog eens een extra hectisch begin in de klas, een leraar was jarig en alle kindjes hadden een kaart gemaakt voor hem die ze aan de juf gingen geven, voor het feest straks. Ze waren wat extra enthousiast. En dus was het wat drukker en chaotischer dan Max prettig vond.
Al gauw veranderde mijn stoere fietsertje van enkele minuten daarvoor in een koalabeertje, met al zijn kracht om mijn nek geklemd. Toen hem duidelijk werd dat papa en mama wel eens ieder moment konden gaan, kwamen de hartverscheurende uithalen als "Neeeee papa, pak mij! Mama ik wil bij jou blijven!". O help. Ik ging even met hem op schoot op zijn stoeltje zitten (met de hoop dat dit geen genant moment zou worden wat jarenlang besproken zou blijven van 'de mama die door het stoeltje zakte'). Dat was oké, maar toen ging het belletje. Orde in de zaal, ouders wegwezen. De verlatingsangst-uitingen bereikten nu een hoogtepunt, ik wist niet dat een bijna-4-jarige zo veel kracht had in zijn armen (om mijn nek geklemd). Hij kan bij het KDV ook wel eens een 'miep-momentje' hebben als ik wegga, maar daar ben ik dan heel nuchter in, ik weet immers dat hij al de grootste lol heeft nog voor ik in mijn auto zit. En hier was dit vast ook zo, wist ik rationeel. Helaas verloor ratio het toch echt van emotie in deze zenuwen battle. De tranen borrelden achter mijn ogen. Neeee hij mag mij nu niet zien huilen! Dit slaat nergens op, doe niet zo labiel vrouwmens, kom op nou. Het is maar school! De juf maakte met knipoog nog een grappige opmerking over wie er nu hoogsensitief was (vertel mij wat). Nou goed, hij mocht bij de juf even op schoot. Wij moesten nu echt gaan. De armpjes bleven naar me uitgestrekt. Mijn hart brak. Bij de laatste kus leidde ik hem nog even af met de reminder van het leuke speelhuis dat er stond en hoe leuk hij er straks misschien in kon spelen. Met bibberstemmetje vroeg hij of het huisje wat hij voor zijn verjaardag krijgt net zo leuk is. "Zeker, nét zo leuk schat!". De tranen leken gestopt, hij snikte nog wat na. Wij zwaaiden naar hem en liepen naar huis. Husband: kalm. Ik: brullend als een klein meisje (die mensen op het schoolplein moesten wel niet denken). Maar goed.
En dan naar mijn werk. Husband was thuis, hij zou Max uit school halen. Fijn, iets wat ik als controlfreak uit handen moest geven. Dus zat ik, nog steeds zonder ontbijt in mijn maag, om 11 uur Husband al weer te stalken over hoe op tijd hij moest vertrekken. Natuurlijk wist ik dat hij dat zou doen. Maar ik moest toch iets om mezelf te kalmeren, controle over de situatie te veinzen? Ik staarde naar mijn computer, deed wat simpelere klusjes. Concentreren zat er echt even niet in. Mijn blik bleef afdwalen naar de hoek rechtsonder op mijn scherm. De tijd kroop tergend langzaam voorbij. Om tien voor twaalf kreeg Husband weer een whatsappje van zijn nerveuze vrouw, of hij toch wel al onderweg was, wat hij meteen antwoordde met dat hij er lang stond.
Om kwart over twaalf kwam dan het verlossende telefoontje, van een heel enthousiaste zoon. Hij had een feestje gehad voor meneer Marit (Maarten, maar Max noemt hem Marit) en had zelfs een traktatie gehad en ze hadden gespeeld en iemand had zijn tas gedragen omdat die te zwaar was en en en... Al met al had hij het hartstikke leuk gehad en wilde zeker weer een keertje terug! Pfff, ik wist het vanbinnen wel, dat dit waarschijnlijk zo zou zijn. Maar toch had ik even die bevestiging nodig. Met een big smile ging ik eindelijk ontbijten, om half 1 in de middag.
De volgende keer oefenen is aankomende woensdag. Grote kans dat de koala-armpjes weer naar mijn nek uitgereikt worden, maar dan heeft deze moeder in ieder geval vertrouwen in het fenomeen school en vooral in het feit dat mijn zoontje naar school gaat! Nog 4 keer oefenen, dan mag hij na de zomer écht naar school. Kijken of ik er in de komende 4 weken zelf klaar voor raak. Want dat mannetje van mij, die is er volgens mij wél helemaal klaar voor.
Anoniem
Ach gossie... Mijn kleine man gaat ook na de vakantie naar groep 1 en hoewel het niet mijn eerste kind is, vind ik het ook maar moeilijk. Hij is een echt koala kind (;)), dus het is wéér spannend hoe het zal verlopen...