Eerste keer naar de (nood)opvang

Daar zit ik dan, vol zenuwen.

Na 1,5 jaar mag Aras voor het eerst naar de opvang om te wennen, want mama begint aanstaande maandag met haar nieuwe baan.

Nu is het wel zo dat hij voorheen wel kort op de opvang heeft gezeten, maar hij was toen nog zo klein dat hij zich daar niks van zal herinneren. De situatie van toen liet het toe dat ik hem van de opvang af kon halen en zelf tot dit moment bij hem kon zijn. Maar goed ook want kort erna kwam Corona om de hoek kijken..

De tijd is gevlogen en ik heb van elk moment mogen genieten. Echter begon ik langzamerhand mijn werkleven te missen. Het heeft allemaal langer geduurd dan verwacht dat ik weer kon gaan werken, waardoor het bewustzijn van “mama is altijd bij mij” volledig was doorgeslagen. De afgelopen 3 maanden waren dan ook heel zwaar. Aras klampte zich letterlijk vast aan mij. Nog van het moment dat ik van de woonkamer naar de badkamer liep, stond hij al naast mij. Ik kon (kan) hem totaal niet afleiden zodat hij toch even alleen ging spelen. Ik weet dat verlatingsangst bij de leeftijd hoort, maar naar mijn idee was dit extreem.

We hebben helaas ook niet veel leeftijdsgenootjes waarmee hij even kan spelen en naar een dagje Monkeytown konden we fluiten vanwege de lockdown.

Gelukkig is de groep waar hij in komt hetzelfde als voorheen, dus ik ken de leidsters. Wat dat betreft zit mijn gevoel goed. MAAR, al is het maar een voor paar uurtjes, ik ben benieuwd wat ons straks te wachten staat.

Waarschijnlijk sta ik buiten harder te huilen..

#tobecontinued