Eenkennig!

Nu een ruime vier maanden zit onze Jez alweer op de 'grote school' en daarmee is precies de eenkennings fase van onze jongste telg Vie gestart. In haar prille leventje heeft ze maar weinig momenten helemaal voor zichzelf gehad, met twee grote zussen ben je natuurlijk nooit snel alleen en moet je de aandacht altijd delen. Dat onze Vie dus echt niet gewend was aan die solo tijd, kwamen we toen snel achter.

In het begin was het vooral genieten in de speelkamer, een compleet walhalla aan speelgoed en geen vervelende zussen die roepen dat je overal van af moet blijven of je continue weg duwen en trekken. Alles maar dan ook echt alles werd tot in den treuren uit alle kasten en lades getrokken. Er lagen dingen waarvan ze niet eens wist dat we ze hadden.

Toen ze zo ongeveer alles ontdekt had kwam ze weer wat vaker voor een knuffel of hang momentje bij mama op schoot. Hier moeten we van genieten dacht ik nog dus ik knuffelde er vol op los. Nog geen week later werd het steeds een wat langer hang momentje en ik moest toch echt af en toe ook nog wat in het huis doen. Wanneer ik haar dan op de grond zette met wat speelgoed begon ze al tegen te sputteren. Nadat ik dan een 5 a 10 minuutjes in de speelkamer mee gespeeld had kon ik stiekem weg sneaken.

Tot dat ze dat dus ook in de gaten kreeg en me steeds vaker opzocht wanneer ik weer weggeslopen was. Vervolgens begon ze dan continue te jammeren, met krokodillen tranen toe. Uiteindelijk ging ik dan maar weer even met haar zitten en dan nam ze zo plaats dat ik haar echt niet zomaar weg zou zetten. Met haar armpjes krampachtig om mijn nek of middel alsof ze bedoelde 'no way dat je er nu weer tussenuit knijpt'. En zo gebeurde het dus dat ik hele ochtenden geen stap kon zetten zonder dat ik achtervolgd werd of nog liever dat ze gedragen werd.

Op een gegeven moment was het zelfs zo erg dat de oma's ze uit mijn handen moesten wurmen wanneer ik naar de salon wilde om te gaan werken. Tranen met tuiten en dramatisch mama roepen was nog alles wat ze deed maar wanneer ik 10 minuten uit het zicht was was alles okee. Ik moest alleen niet terug naar binnen komen want dan begon het vooraf aan. Deze momenten waren er trouwens niet alleen met de oma's ook bij Sander kwamen ze op den duur voor, wilde ze alleen maar aan mama plakken. Op zo'n 'ik wil alleen maar mama dag' ben ik savonds echt heel blij wanneer het bedtijd is. Man man wat kan dat slopend zijn. Hopelijk neemt deze fase snel af en kan ik me weer normaal door het huis bewegen.

Hebben jullie kindjes last (gehad) van eenkennigheid?

Liefs Kim♡