Een weekend van ellende

Vrijdags kwam ik thuis. Meteen kreeg ik rot nieuws te verwerken. Mijn vriend vertelde me dat het het bedrijf waar hij al anderhalf jaar werkte geen werk meer voor hem had. En het uitzendbureau waar hij via zijn baan had gekregen had ook geen opdrachten. Emoties raasden door me heen, maar ik wist ze in de hand te houden. Diep in en uit ademen. Flink solliciteren en hij vind wel weer wat. Het komt wel goed. Ook ik zal werk gaan zoeken en vinden. Het komt echt heus wel goed.
Zaterdag zouden we gaan paintballen. Gezellig met mijn vriend, mijn broertje en een groep vrienden. Dit idee kwam tot zijn einde door een auto ongeluk. We waren met 2 auto's, maar de andere auto werd terwijl hij stilstond voor een kruising van achter geramd door een onoplettende bestuurder. Één van onze vrienden moest helaas ter controle naar het ziekenhuis worden vervoerd per ambulance, maar gelukkig heeft niemand er iets ernstigs aan over gehouden. Op dit punt kon ik bijna wel huilen. Maar ik zette me er toch weer overheen.
Toen we bijna thuis waren, kreeg ik een bericht van mijn moeder. Ze was met ons zoontje naar de spoedeisende hulp... Hij was benauwd en zijn ademhaling rochelde heel heftig. Meteen zijn we door gegaan naar de dokterspost op het LUMC. 'S ochtends voordat ik hem bij mijn moeder had gebracht rochelde hij al, maar dit deed hij vaker en artsen hadden gezegd dat het normaal was tijdens eerdere bezoeken aan de huisarts en dokterspost. Zijn keel was namelijk wat losjes, en dat zou dit veroorzaken. Toch zei mijn gevoel dat het niet helemaal goed zat en ik maakte me zorgen, maar na een half uur stopte hij al met rochelen en zette ik de zorgen over mij heen. Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen liepen we naar binnen, en direct was mijn zoontje al aan de beurt. Ik nam mijn zoontje over van mijn moeder, ik kon haar amper gedag zeggen, en we namen plaats in het kamertje van de arts. Mijn moeder was naar huis gegaan met mijn broertje, die nog bij ons was.
Hij moest verneveld worden om te kijken of het effect had. Het had wel degelijk effect gelukkig, maar na een half uur was het rochelen en de benauwdheid weer terug. Zijn zuurstofsaturatie werd bekeken en was te laag. Zo ging het 3 keer door, tot we te horen kregen dat hij moest blijven. Ik stortte in. Ik wilde hem niet achterlaten en vroeg of hij echt niet mee naar huis mocht, maar ze wilden hem toch onder toezicht zetten in het ziekenhuis. Ze zouden me niet tegenhouden als ik hem toch wilde meenemen, maar het was niet verstandig. Ik voelde me moe en gebroken. We hadden al een heenreis van 1,5 uur achter de rug, ellende van het ongeluk, de reis van 1,5 uur weer terug, en 4 uur op de dokterspost. Mijn zoontje keek me aan, en gaf me een knuffel. Echt een knuffel van: Mama, niet huilen. Het komt wel goed met me. Het gaf me een glimlach op mijn gezicht.
We kregen te horen dat hij een hoge luchtweginfectie heeft, door wat hun denken het RS virus. De zelfde virus die hij had toen hij slechts 3 maanden was. Ook toen is hij opgenomen geweest in het ziekenhuis. En bah, wat waren dat 3 vreselijke dagen. Ik had het gevoel dat ik dat moment weer herbeleefde. Hij werd naar een kamertje gebracht voor hemzelf, waar hij in quarantaine kon verblijven. Het (zelfs terwijl hij zo benauwd was) levendige en actieve ventje moest in zijn bedje blijven zolang hij alle plakkertjes en kabeltjes aan zijn lijfje had. We moesten onze handen ontsmetten bij binnenkomst en verlaten van de kamer en de zusters en artsen moesten hun schorten, kapjes en handschoenen aan bij het betreden van de kamer. Het was onderhand al 11 uur 's avonds toen we eindelijk waren geïnstalleerd in het kamertje. Hij was vreselijk moe. Ik besloot hem meteen uit te kleden en in bed te leggen. Mijn vest die ik aan had heb ik bij hem gelegd. Ik legde mijn hoofd naast hem neer en ben gaan zingen voor hem. Zijn armpjes sloeg hij strak om mijn nek heen. Het voelde verschrikkelijk om hem in een onbekend bedje in slaap te moeten brengen, in een onbekende ruimte. Ik heb gezongen tot hij in slaap viel, en heb me heel voorzichtig uit zijn greep los gehaald. We besloten dat mijn vriend naar huis zou gaan in die nacht, en dat ik bij ons zoontje op de kamer zou blijven slapen. We kregen ook de keuze dat we allebij thuis zouden slapen maar dit wilde ik hem niet aandoen. Hij zou elke 2 uur worden wakker gemaakt om te worden verneveld. Ik wilde er dan bij zijn om hem te ondersteunen. Omdat we nog niet hadden gegeten en mijn moeder eten voor ons had bewaard, hebben we hem heel even alleen gelaten om even snel naar mijn moeder toe te gaan om te eten en daarna weer terug te gaan naar het ziekenhuis.
Eenmaal terug had hij opeens een zuurstofslangetje onder zijn neus lopen. De zuster kwam op dat moment ook binnen. Ze vertelde me dat zijn zuurstofsaturatie 88% was (normaal is vanaf 96% - 100%). Het daalde enorm en als ze hem geen extra zuurstof zouden geven, zou hij het niet halen die nacht. Verschrikkelijk om alweer al die bedradingen aan hem te moeten zien. En ik begon meteen te denken. Wat als ik hem toch naar huis had meegenomen die avond? Dan was hij waarschijnlijk gestikt, helemaal alleen in zijn eigen bedje. En die gedachte beangstigd me nog steeds. Ik had het mezelf nooit vergeven.
'S nachts hoefden ze hem toch niet elke 2 uur te vernevelen. Het werd elke 4 uur, en hoewel het op de eerste hulp gillen was, sliep hij nu rustig door in de armen van de zuster. 'S ochtends werd duidelijk dat het vernevelen goed aansloeg, en hij over mocht gaan op een puffertje en als dat goed zou gaan mocht hij eind die dag naar huis. De extra zuurstof werd uitgezet en bleek niet meer nodig te zijn, en zijn rochelende ademhaling was enorm verminderd. Het puffen ging goed, en de arts hoorde flinke verbetering in zijn longen. We kregen te horen dat het een soort van astmatische aanval was, ter reactie op de luchtweginfectie en het virus. Maar wat was ik opgelucht dat we weer naar huis mochten gaan. De spullen waren al heel gauw gepakt en ik merkte aan mijn zoontje dat hij het donders goed doorhad dat hij naar huis mocht. Hij werd helemaal druk en bleef maar met zijn tasje naar de deur toe lopen. Toen de zuster aangaf dat we mochten gaan liep hij al zwaaiend de gang op. Ook hij had het duidelijk gehad met het ziekenhuis.
Nu ligt hij heerlijk te slapen in zijn eigen bedje. Onder het schrijven van dit stuk ben ik al zeker 3 keer bij hem wezen kijken, maar het rochelende geluid hoor ik niet meer. Elke 4 uur zal hij moeten puffen, en dat geld ook voor de nachten. Dit zeker nog tot hij niet meer verkouden is en hij geen geluid meer maakt tijdens het adem halen. We mogen het wel afbouwen naar 5 uur morgen als hij zo door gaat.
Wat ben ik blij dat het morgen weer maandag is. Hopelijk beginnen we weer op een schone lei, en was het gewoon een week die flink tegenzat. Hopelijk zal het volgende week allemaal beter worden.
Ik ben trots op mijn kleine sterke vent, hoe hij onder alles zo groot, vrolijk en levenslustig blijft. Hij is echt mijn kleine held.