Een virusje en een vervelende wrat

Koorts

“Mama...” kreunt een klein stemmetje. “Ja liefje, wat is er?” kreun ik ook. Met mijn ogen op een kier zie ik dat het drie uur in de nacht is. Ze heeft buikpijn. En hoofdpijn. Ik zucht. “Kom maar bij mij liggen” zeg ik. Het duurt even, maar dan ligt Dunya bij mij in bed. Als ik over haar hoofd aai ben ik meteen wakker. Dit is geen droom van haar, of een manier om hier terecht te komen. Ze heeft koorts! Als ik haar temperatuur opneem wordt dat bevestigd. Ze ligt te trillen in mijn bed, heeft het koud en warm tegelijk en is duizelig. Ik geef haar paracetamol en dan valt ze al snel weer in slaap. Ik lig nog een poosje te piekeren. Als Dunya me wakker maakt is ze opgewekt: “Ik voel me veel beter!”. De paracetamol doet zijn werk.

Kerstvakantie

Het is de eerste dag van de kerstvakantie. We hebben plannen voor vandaag, haar kerstjurk moet opgehaald worden, ze moet naar de dokter voor een pijnlijke wrat, er moeten boodschappen komen. De afspraak bij de dokter laat ik staan. Die wrat, dat weet ik niet hoor of we dat moeten doen, maar even langs de huisarts vind ik wel een fijn idee. De rest skip ik. De jurk moet opgestuurd worden. Ik kan niet met Dunya in de trein en bus om een jurk te gaan passen. Nu maar duimen dat ie op tijd is.

Kokosvet

In de wachtkamer hangt Dunya tegen me aan. Haar ogen staan flets en ze is erg warm. Ze babbelt wat met de Doedels en met het leeuwtje dat op tafel zit. Een dame die ook in de wachtkamer zit blijft naar ons kijken. Ik weet al dat ik haar niet ken en besluit maar te doen alsof ik het niet merk. Totdat ze me aanspreekt. “Is ze niet lekker?” Ik schud mijn hoofd. “Kokosvet helpt goed” zegt ze. “Het is erg lekker en heel gezond. Het doodt de bacteriën van binnenuit.” Ik bedank haar voor de tip en Dunya vertelt dat ze koorts heeft. Daarna vergeet ik het weer, want de dokter roept ons binnen. Die neemt haar temperatuur op en die is weer gestegen. De paracetamol is uitgewerkt. “Een virusje” constateert de huisarts. “Dat moet ze uitzieken.” Tja, veel meer is er niet over te zeggen. Maar toch wel een geruststelling dat er een arts naar haar gekeken heeft. Gewoon voor mijn eigen moedergevoel. Een geluk bij een ongeluk dat ik een afspraak had staan vanmorgen.

Wrat bevriezen

“Laat je wrat eens zien...” zegt de dokter dan. Dunya doet haar laars en sok uit. “Even kijken of het deze voet is” zegt ze. Ondanks dat ze niet lekker is, kan ze nog grapjes maken. “Gaan we het wel doen?” vraag ik voor de zekerheid. Ze knikt bevestigend. Die wrat moet weg, want hij doet nu echt pijn. “Dat vind ik echt stoer van je!” zeg ik tegen Dunya. De dokter knikt: “Ik vind je heel knap!”

“Is het koud?” vraagt Dunya voor de zekerheid. “Ik ga je wrat even pesten” legt de dokter uit. “Een beetje koud maken en over een poosje nog een keer en misschien nog wel een keer, maar dan gaat ie uiteindelijk wel weg!” Eerst voelt ze niks, maar even later zegt ze toch dat het een beetje pijn doet. De Doedels blijven dichtbij haar. “Ik ben bijna klaar” vertelt de huisarts. “Weg! Weg! Weg!” zegt ze tegen de wrat. Dunya schiet in de lach. Dat viel erg mee. Na de kerstvakantie nog eens terugkomen is dan ook geen probleem.

Virusje

“Hoelang duurt dat virusje van haar ongeveer?” vraag ik bij de deur. “Een paar dagen?” De dokter knikt. “Ik denk dat ze met kerst wel weer opgeknapt is.” Thuisgekomen zet ik mijn fiets op slot en Dunya duikt even de zoutwinkel in waar we boven wonen. Al snel komt ze terug. “Jeroen zegt dat ik mijn bed in moet” zegt ze gelaten. Zo’n advies van iemand die ons van een afstandje kent, komt beter aan dan wanneer een overbezorgde moeder het zegt. “Maar ik wil met jou slapen!” zegt ze moeizaam. “Ik wil ook wel even slapen!” zeg ik tegen haar. Dus linearecta kruipt ze in mijn bed. Ik kom naast haar liggen en geef haar nog een paracetamol. Ik krijg het er warm van, wat een hitte straalt ze uit. Na bijna anderhalf uur wordt ze wakker. Ze lijkt zich ietsje beter te voelen, maar zodra ze haar bed uitkomt valt het tegen. Ze is moe en zwak en wil alleen maar hangen. Ik maak een bedje op de bank. Lekker genieten van het zorgen.

Boerenkool

Omdat ik weet wat het is en me dat dus niet hoef af te vragen, moet ik er alleen op letten dat ze drinkt en zo mogelijk iets eet. Dat eerste gaat aardig, maar de boerenkool gaat moeizaam. Ze kijkt naar haar bord en zucht. Ik zie wat ze denkt. “Eet maar een beetje” moedig ik aan. “Je wordt slap door de koorts en van eten word je een beetje sterker” Dunya knikt. Ze neemt vol goede moed een grote hap en ik steek mijn duim op. Even later kijkt ze me aarzelend aan. “Ik begrijp dat je geen honger hebt, maar eet toch nog een paar happen” zeg ik. “Hoeveel happen?” vraagt ze. “Hoeveel happen gaan nog lukken denk je?” antwoord ik. “Nog drie.” Daarna houdt het echt op. Ze is te moe om te eten. Ik heb een verrassing voor haar. “Wil je een Danoontje?” vraag ik terwijl ik triomfantelijk eentje omhoog houdt. Maar Dunya schudt haar hoofd. “Hoeft niet.” Echt ziek dus.

Kerstliedjes

Ik help haar omkleden, zonder dat ze protesteert. Ik poets haar tanden. Ik stop haar in bed. De adventskalender lukt weer niet. We zingen nog wel even de kerstliedjes die ze kerstavond moet zingen met het kinderkoor. “Blijf je nog even bij me liggen?” vraagt ze smekend. Als ik wakker schrik omdat er bij de buren getimmerd wordt lacht Dunya me zwakjes toe. “Je snurkte een beetje”. Dit schiet niet op. Dunya moet slapen en is wakker, terwijl ik al vertrokken was naar Dromenland. Ik geef haar nog een knuffel en sluip de slaapkamer uit. Het blijft stil. Waarschijnlijk is ze al in slaap gevallen toen ik de deur uitliep. “Ik wil me niet ziek voelen!” zegt ze steeds. “Hopelijk ben ik morgen weer beter!” zegt ze. Mijn arme meisje. Ik heb zo met haar te doen. Maar ziek zijn hoort ook bij het leven, al komt het wel elke keer heel slecht uit in de vakanties. Dit zal wel snel overgaan. Dan gaan we de rest van de vakantie leuke dingen doen. Ik hoop vooral dat ze kerstavond gewoon kan zingen in de kinderkerstdienst. Dat duurt nog een paar dagen, dus ik ga ervan uit dat het moet lukken. Op Facebook krijg ik reacties van mensen die zeggen dat het na twee dagen over is. Dan hebben we het toch goed getimed!