Een tweede mama, een echte boef en een (b) engel

Als eerste, geheel niets negatiefs bedoeld tegenover de vader van de 2 donderstenen, voordat ik reacties krijg van mensen die misschien vinden dat ik vader af en toe negatief belicht in deze blog. Het is een lieve vader voor de mannen en dat wil ik wel even kenbaar maken. het is enkel en alleen hoe ik het ervaar op mijn manier in ons gezin.

maar goed nu mijn verhaal.

Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat mijn kinderen van 2 vaders zijn. De oudste 2 hebben hun papa en de jongste een andere vader die (sinds ze 8 maanden was) niet meer in haar leven is.

Na een relatie van 4 jaar en ettelijke ruzies hebben mijn ex en ik besloten het te eindigen , of althans ik heb de knoop doorgehakt. de kinderen waren nog erg klein. De oudste van toen 2 jaar heeft heel veel gezien en heel veel meegemaakt van alles wat er bij ons in huis afspeelde.Na de scheiding was dat ook erg merkbaar in zijn gedrag. Hij was op een niet peuter manier baldadig. Erg onzeker en bang. En wist zich geen houding te geven op welke plek hij ook maar kwam. 

De toen jongste was 4 maanden. Nog erg klein en totaal geen besef van alles wat er speelde in zijn kleine leventje.

Naarmate de tijd verstreek en er elke 2 weken een omgang was, merkte ik dat het voor de oudste moeilijk was een houding te geven als hij weer thuiskwam van zijn papa. De overgang was iets waar hij slecht mee om kon gaan en je kon zien dat hij er echt moeite mee had. En ook ik had daar veel moeite mee, dat geef ik eerlijk toe. Het was zwaar om weer diezelfde uitdaging van schoppen, slaan, bijten en schreeuwen dagelijks aan te moeten te moeten gaan, tot hij besefte dat de regels bij papa, anders waren dan bij mama. Uit schuldgevoel voor zijn pijn die ik veroorzaakt had, ging ik maar kopen en kopen voor de kinderen. Iets waar ik achteraf toch spijt van heb gekregen. Ik heb hulp ingeschakeld, want ik trok het niet meer. Geen eigen huis, geen eigen inkomen en ook ik wist me geen houding meer te geven en als je iets wil voorkomen, is dat je zo boos word, dat je iets gaat doen of zeggen waar je achteraf zo'n spijt van hebt ten opzichte van je kind.

De hulp die ik heb gekregen, heb ik zoveel baat bij gehad. Als moeder zijnde kwam ik sterker in mijn schoenen te staan. Durfde meer voor mijn kinderen op te komen, en mijn zoon zag ik heel langzaam opkrabbelen en wennen aan de nieuwe situatie. Maar naarmate hij opkrabbelde, groeide er nieuwe problemen. Bij de peuterspeelzaal constateerde ze dat hij een spraakachterstand kreeg, dat resulteerde is nog meer woede aanvallen, maar nu omdat het voor hem moeilijk was duidelijk te maken wat hij wou en dat gecombineerd met het feit dat hij niet zijn gevoelens kon uiten, maakte dat hij af en toe zo onhandelbaar werd. Toch wou mijn hulpverlener het afwachten en hoopte op beter resultaten naarmate hij ouder werd. en we bleven op dezelfde voet doorgaan. 

Ondertussen kreeg ik een eigen huis, een uitkering en het leven leek even beter te gaan. mijn zoon had nog wel woedeaanvallen, maar ze werden gestaag minder. Maar hij ging mij steeds meer beschermen en claimen. Tot op die hoogte dat ik af en toe geen aandacht kon geven aan de toen jongste. Ik hoefde de kleine maar vast te pakken om de fles te geven en ook hij zat alle aandacht te vragen. ik hoefde maar een gesprek aan te gaan met iemand en hij stond ertussen. En toch groeide hij ook uit naar een mannetje wat lief en behulpzaam was ten opzichte van iedereen. Iedereen, behalve zijn broertje.

Met 4 jaar was hij nog niet zindelijk en de problemen hamerde voort. Zijn band met zijn broertje werd als maar minder. Het was een verschil tussen dag en nacht, hoe mijn ex en ik met zijn problemen omgingen en dat was weer merkbaar in zijn gedrag. Je zag dat hij veel verdriet had. Maar elke hulpverlener die ik inschakelde voor hem, om hem te helpen wist te vertellen dat hij een lief jongetje was zonder problemen en dat ik eerst aan mezelf moest werken en dan aan wat hem misschien wellicht dwars zou zitten. Mijn ex wou/wil weinig weten van hulpverlening en er waren 2 verschillende stucturen die de oudste meekreeg. Daar was hij erg gevoelig voor.

Ondertussen zag ik mijn toen jongste mannetje uitgroeien tot een jongetje met een geheel ander karakter. Die stond sterk in de schoentjes. wist precies wat ie wilde en ook hoe hij het voor elkaar zou krijgen. Het werd een clown en op een geheel eigen wijze, leek het alsof hij niet anders gewend was. Er komt een meneer mij elke 2 weken ophalen, dat vind ik leuk. Later besefte dat het papa was en dat maakte het nog leuker. maar ik zag ook dat hij er zo anders mee omging. Geen problemen met overgang tussen mama en papa. want bij papa gaat het zo en bij mama gaat het weer anders. Hij was met 3 jaar al geheel  zindelijk. praten ging hem gemakkelijk af. lopen was een stuk sneller dan de oudste. 

Het leven ging verder en ik kreeg een nieuwe relatie, van die relatie heb ik spijt en wil daar ook niets over kwijt anders dan dat ik een prachtig meisje erbij kreeg. Hoewel er eerst een omgangsregeling was met haar vader wat eerst ook wel goed liep, kwamen er zoveel strubbelingen, dat ik voor haar veiligheid de omgangsregeling heb moeten stoppen en na herhaalde pogingen het weer te herstellen en geen "normale" respons van haar vader, ben ik weer de energie aan de kinderen gaan spenderen

De heren zijn superblij met hun zusje Zo jong als ze zijn, beschermen ze haar als 2 echte grote broers. Het is een pittige tante, met een heel lief karaktertje Altijd vrolijk en enthousiast over alles en je kan zien en merken dat ze echt gelukkig is. 

Ondertussen gaan de problemen ook weer voort Hoe hard ik ook probeer mijn oudste te begeleiden om zekerder te worden, meer een kind te laten zijn Het mag allemaal niet baten Elke hulpinstantie die ik inschakel zegt hetzelfde, JIJ eerst, dan de kinderen!, maar ik kan pas aan mezelf werken als mijn kinderen gelukkig zijn..De oudste neemt na de geboorte van mijn dochter de rol van vader in huis over en ik kan daar heel erg slecht mee omgaan. Daar ben ik heel eerlijk in. Het gaat zelf soms zo ver dat hij de andere 2 straft als ze iets verkeerd doen en hoewel ik weet dat het uit liefde en bescherming voor mij is, ben ik gefrustreerd dat hij dat doet en soms is het moeilijk dat niet te uiten, maar we houden vol.

ondertussen had hij nog steeds een spraakachterstand, kon niet meekomen op school en de school beloofde me hulp ..er zou een logopedist komen en zindelijkheid was ook nog een probleem en ook daar zouden ze in meedenken.Tot overmaat van ramp word de oudste ook nog eens gepest op school Omdat hij in zijn broek poept en omdat hij zo onzeker is kan hij niet goed voor zichzelf opkomen Uiteindelijk heb ik een schoolswitch gedaan want de school weet het aan mij, ik was een overbezorgde moeder en ik stelde me aan. mijn zoontje deed het zelf en dat andere kindje niet ....wel afspraken maken en zogenaamd hulp bieden en geen afspraken nakomen? en ik ben overbezorgd?????(vandaar zeker dat dat jaar van de switch 10 van de 69 leerlingen vertrokken naar een andere school, en nu na de vakantie weer 3, allemaal overbezorgde mama's en papa's)

Maar goed, de nieuwe school voldoet hem goed, langzaamaan word hij zindelijk, en na 1,5 jaar krijgt hij eindelijk weer logopedie..Hij heeft een psychologisch onderzoek gehad, waarin bleek dat hij een leerachterstand heeft en zijn IQ net onder norm ligt. Er komt passend onderwijs voor hem en eindelijk krijgt hij (na 5 jaar strijden) hulp aangeboden..Er zal nog heel wat staan te gebeuren, want ook mijn ex moet meewerken en die heeft nog steeds moeite met hulpinstanties, maar ik blijf het positieve zien.

De middelste loopt heerlijk mee, en is ook blij met de switch op school .hij maakt meer vriendjes en lacht elke dag als hij weer thuis is. Het is een echte clown en stunt(el)man... Maar toch heeft hij een klap gekregen van de scheiding en ligt nu met zijn 5 jaar in een gigantisch loyaliteitsconflict. Ik zie aan hem dat ie blij is als hij bij mama is, maar het liefst zou hij bij papa wonen en mama 1x per 2 weken zien En ik accepteer dat. Niets liever dan mijn zoontje gelukkig is, waar hij dan ook is, maar mijn ex zegt dat dat niet kan. Moeilijk hoe het ook is, mijn mannetje begrijpt dat, maar het resulteert vaak in woede en treiterbuien tegen over het hele gezin als hij een weekend bij papa is geweest. 

Nu is de nieuwe vriendin van van mijn ex zwanger en het begrip van de middelste raakt steeds meer weg, want waarom die baby wel en ik niet... Dat is een vraag die ik thuis veel krijg, maar ik kan en mag er niet op antwoorden. Dat is niet aan mij. Maar ondanks dat vind ie het ook wel weer spannend een broertje of zusje erbij.... en met die positiviteit gaan we dan ook verder. Maar ik hoop dat er geen jaloezie komt, voor mijn ex niet  zowel als voor het effect wat het teweeg gaat brengen bij ons thuis....

De kleinste meid krijgt enkel de opvoeding van mama mee. En bij haar ben ik dan ook papa als mama. met haar kleine 2 jaar zegt ze dat ook gewoon hardop. Mijn mama is mijn papa... Ze is knetterwijs met mijn ex als hij de jongens komt ophalen en zegt dan ook papa en dat laten we lekker zo... Hij speelt dan ook even met haar. Ze geniet ook heerlijk van de meidenweekenden met mama, maar is net zo blij als haar broers weer terugkomen.

Ik zal met haar ook zeker wel strubbelingen krijgen, want ook zij komt straks met vragen... en zolang ik de vragen van de kinderen zal kunnen beantwoorden zal ik dat doen.

Mijn ex en ik gaan binnenkort een traject in om samen op 1 lijn te komen betreffende opvoeding van de mannen en daarbij gaan ze ze gelijk kijken wat de mannen nog meer nodig hebben om beter met de hele situatie om te gaan zodat ze er sterker uit gaan komen. En hoewel er dan veel los gaat komen en we eerst weer een paar stappen terug moeten om verder te komen, zie ik na 5 jaar vechten een klein lichtpuntje aan de horizon....zodat zodra hun eindelijk geholpen zijn, ik aan mezelf kan werken om dit vechten los te laten en een blije toekomst tegemoet kan gaan.

En voor nu bekijken we alles van dag tot dag.... en genieten we van het zonnetje, de regen de wind en de momenten dat we kunnen lachen met elkaar.