Een peuter die niet naar school wil

Sinds hij zich thuis zo zit te vervelen leeft bij mij de gedachte dat hij eraan toe is om naar school te gaan. Hij is ook erg leergierig; hij kent al veel letters van het alfabet, klok kijken vind hij al erg interessant en hij kent al sinds hij 2,5 jaar is alle automerken en herkent de auto's niet alleen aan het logo maar ook het model. Kortom een slim jochie die nodig geprikkeld en uitgedaagd moet worden en gevoed met nog meer wetenswaardigheden. In mijn ogen dus rijp voor school!

Echter, sinds hij een maand geleden is begonnen met 'wennen' op school vind hij het niet zo leuk meer. De allereerste keer ben ik erbij gebleven tot aan het moment dat ze buiten gingen spelen. Hij vond het niet een heel goed idee, maar ben toch gegaan. Ik dacht 'hier moeten we doorheen'. Maar elke keer als hij weer een dagdeel ging wennen werd hij steeds emotioneler, tot de laatste keer voor de herfstvakantie. Hij zat thuis al te huilen dat hij niet wilde gaan, ik heb hem moed in gesproken en uiteindelijk ging hij toch. Toen ik hem kwam ophalen vertelde de juf dat hij om half 10 weer naar huis wilde... 

Ik heb intussen met andere moeders gesproken en zij herkennen in zekere mate het wennen aan school met de daarbij behorende emoties. Dus het hoort erbij... Hij gaat sinds september 2014 ook naar de PSZ en daar gaat het prima. Het verschil is dat er daar ongeveer 10 kinderen zijn en bij hem in de kleuterklas zitten er na de herfstvakantie 27 kinderen. Hij slaapt sinds 2 maanden ook slechter, het inslapen en doorslapen gaan goed, maar 's ochtends is hij vaak om half 6 of 6 uur wakker en tussen de middag gaat hij niet meer naar bed... Wanneer ik hem tussen de middag naar bed doe, gaat hij 's avonds pas om 21u slapen. 

Als ik kritisch naar mijn kind kijk, zoals ik dat afgelopen vrijdag deed door het raam zonder dat hij het wist, zag ik hoe ongelukkig hij was. Hij wist zich geen raad met zichzelf... Hij zat met zijn hand in de mond en keek angstig uit zijn ogen en het huilen stond hem nader dan het lachen. Juf ging naar hem toe en hij bleef verdrietig en bang uit zijn ogen kijken. Mijn moederhart brak... Is dit echt wel normaal? Gevoelsmatig is de grote klas teveel voor hem, te overweldigend. Ik kan het hem ook niet kwalijk nemen, hij is nooit naar een crèche geweest of gastouder, alleen bijna een jaar naar de PSZ. 

Het maakt me onzeker, dus afgelopen maandag heb ik er met een vriendin over gesproken, die zelf ook juf is. Zij kent Jinne ook al jaren, haar zoon en mijn zoon spelen graag met elkaar. Haar zoon is echter niet bang aangelegd, hij stapt overal op af, is mondig en laat zich de kaas niet van het brood eten. In sommige opzichten dus het tegenovergestelde van mijn zoon. Mijn zoon trekt zich in mijn beleving ook echt aan hem op. Zo zoekt hij zijn vriendjes sowieso uit, hij speelt altijd met de kinderen waaraan hij zich kan optrekken. Daar ben ik erg blij mee dat hij dat zo kiest. 

Daarnaast  vond zij het bijvoorbeeld bijzonder dat mijn zoon vaak op zijn tenen loopt, letterlijk maar waarschijnlijk ook figuurlijk. Thuis doet hij dat niet, maar vooral in het bijzijn van 'vreemden'. Voorzichtig hebben we gesproken over ADD, waar ik zelf ook al eens aan gedacht heb, want mijn man heeft het ook. Ik houd alleen helemaal niet van 'labels' en 'hokjes'. Het enige wat ik wil zijn handvaten hoe ik en hoe mijn zoon ermee om kan leren gaan. Mijn man kan er erg goed mee omgaan en heeft geen medicijnen nodig. Sport, gezonde voeding en frisse buitenlucht helpen hem het best... Alle broers en zussen van mijn man hebben een vorm van ADD, dus het zit in de familie. 

Naar aanleiding van dit alles heb ik gistermiddag een afspraak gemaakt bij de huisarts, om het eens met hem te bespreken. Ik ben er zelf inmiddels zelf ook moe van...