Een onzichtbare beperking

Op zoek naar verschoonruimte.

Er zijn mensen in Nederland (en niet alleen in Nederland) moeilijk aan het doen over toiletten.

Want er moeten gender neutrale toiletten komen.

Er zijn zelfs mensen die niet naar bepaalde parken gaan omdat ze het niet hebben.

Dan denk ik ga gewoon plassen.

Als het voor mij te druk is bij de vrouwen toilet heb ik geen moeite om bij de mannen te gaan als het daar rustig is.

Waar maken we ons druk om denk ik dan weer als ik door een pretpark loop of in een restaurant ben, zoekend naar een plek waar ik mijn 7 jarige dochter normaal kan verschonen maar waar we wel privacy hebben. Dat het voor mij makkelijk gaat, en niet op een openbare vloer in het toiletruimte hoef te doen. Een aankleedkussen open en bloot in het toilet dat ook gaat niet lukken, waar ze natuurlijk veel te groot voor is. Maar ze ook nog eens de leeftijd heeft dat ze zich heel bewust is dat dit niet fijn is voor haar als iedereen het maar kan zien. Ook omdat ze weet dat andere kindjes van haar leeftijd en jonger al wel naar de wc kunnen.

Bij de efteling en ponypark slagharen hebben ze wel echt een verschoonruimte voor grotere kinderen of mensen die het nodig hebben. Met een verschoonbed. (En bij de efteling zelfs in hoogte verstelbaar, klasse Efteling)

Maar als je dan toevallig een keer een invalide toilet in loopt, omdat je nergens anders terecht kan, zijn er gewoon mensen die je tegen proberen te houden (op soms best een onbeschofte en soms fysieke manier). En dan moet je je echt inhouden om niet boos te worden en te zeggen: " Sorry dat de beperking van mijn dochter niet zichtbaar is."

Maar we laten ons niet kennen en zeggen rustig:" Mag ik misschien mijn dochter van 7 even rustig verschonen in het toilet?"

Dat schrikt de meeste mensen dan toch weer een soort van af ofzo.

Beleefd maar reëel. Want ik snap wel dat zij denken daar heb je er weer 1 die misbruik maakt van het invalide toilet.

Maar niet alle beperkingen zijn zichtbaar.