
Een ongeluk zit in een simpel dingetje
Onze dochter is een echte haaibaai... danst op de eettafel, gaat hossend over het bankstel en duikt van de stoelen af...
Je zou zeggen dat die nog nooit wat gebroken heeft... inderdaad ze heeft nog niks gebroken.
Mijn moeder roept regelmatig als 'knolletje' weer eens een stunt doet: "Jij breekt nog wel eens wat hoor" en mijn antwoord daarop is dan altijd: "Ja, maar waarschijnlijk bij iets heel simpels als struikelen ofzo...
En inderdaad afgelopen zaterdag was het zover...
Wij eten nooit aan de salontafel, maar nu hadden we een keertje loempia's en we hadden zoiets van ff gauw lekker op de bank snacken.
Dus ik schoof de tafel, wat trouwens een zware houten kist is, dichter bij de bank zodat we makkelijk konden eten.
Ik moest mijn uk al een aantal keer waarschuwen, omdat ze steeds op de bankleuning ging staan en zich met een duik eraf liet vallen op de kussens in de bank, maar luisteren ho maar... Als je haar waarschuwt vindt ze het alleen maar leuker worden.
Na een poosje waren de snacks klaar dus... Aanvallen!!!
Ze zat netjes op d'r hurkjes tussen mijn man en mij in en ineens verliest ze een soort van haar evenwicht en knalt voorover met haar bolletje op de tafel, blijft een moment hangen en stort vervolgens door naar de grond....
Het ging zo idioot vlug dat we geen van beide door hadden wat er gebeurde.
Natuurlijk gooi ik direct mijn eten aan de kant en pak haar op met het idee, oh dat zal wel weer een flinke buil zijn... Ja vast, tot ik haar omdraaide en in een gapend gat keek, waar het bloed uit gutste.
Ik schrok me werkelijk dood, maar bleef de rust zelve en vloog direct met 'knolletje' naar de keuken om een hydrofiele washand te pakken en die ertegenaan te houden terwijl mijn man ondertussen al met de hap aan het bellen was.
Vervolgens, toen het bloeden gestopt was, een steriel gaasje erop geplakt met luier tape, want ik kon nog zo helder bedenken dat Hansaplast tape wel erg zou plakken in d'r haar en dus in het ziekenhuis moeilijk te verwijderen zou zijn.
De hap liep naar mijn idee eerst wat lastig te doen, dus stond al te stuiteren van waag het niet te zeggen: "plak er maar een pleister op" maar ze had ons ingepland om 2 uur... (het was nu 1 uur)
Het scheen nogal druk te zijn, dus ze had een afspraak gemaakt, want ze was bang dat als we direct zouden komen we nog lang moesten wachten...
Prima... *ik vertrek tòch nu meteen*... zie ik u om 2 uur!
Uiteindelijk kwamen we om 5 over half 2 op de hap aan en nog geen 10 minuten later werden we al binnengeroepen.
Dochterlief was in de auto in slaap gevallen, dus dat was even mazzel, want zo was ze even rustig geworden. (uiteraard had ik wel mijn man naast haar achterin gezet voor het geval ze moest overgeven o.i.d.)
Maar wat doet zo'n slimmerik van een assistente dan terwijl uk nog slaapt... Die probeert tegen de haargroei in de tape van d'r hoofd te halen, dus ik zeg gelijk dat ze beter aan de andere kant kan beginnen want daar zit het niet aan d'r haar vast... Oh ja!
Maar het kwaad was al geschiedt, uk was al wakker geworden en schreeuwde het uit van de pijn natuurlijk.
Heeft ze koorts? Weet ik veel, ze is zo over de toeren dat ze zo ook wel kookt!
Uiteindelijk kwam meneer de jonge dokter die net koffie ophad en die vond dat er toch wel zeker 2 hechtingen in moesten, misschien 3.
We hebben haar met 3en vast moesten houden, want ik had geen kind, maar een leeuw in mijn handen. Of ik dan met haar op de tafel wilde gaan liggen, want dat was het "makkelijkst" (voor de dokter ja!)
Eerst de plek verdoven met een gaasje met verdovingsmiddel, toen een naald erin met verdovingsmiddel en vervolgens hechten en daarna zwaluwstaartjes erop... Jeetje wat kan dat kind vechten zeg, ik had het er zelf bloedheet van.
Daarbij lig je ook niet echt comfortabel op zo'n bed, waardoor ik als ik mijn hoofd op het bed liet zakken ik helemaal achterover lag... een kussentje had fijn geweest.
De assistente vroeg nog of ik er misschien niet tegen kon.... Jawel muts maar mijn nek begint zeer te doen. En dan als antwoord terug te krijgen: "Ja , je zal morgen ook wel spierpijn hebben"
GEEFT NIKS, IK HAD TOCH NOG GEEN PIJN IN MIJN RUG!!! (sarcasme, omdat ik al duidelijk had aan gegeven pijn in mijn lijf te hebben)
En inderdaad ik heb (nu nog) pijn in mijn rug, maar het geeft ook echt niks, zolang mijn 'knolletje' zich maar beter voelt.
Morgen moeten we terug naar de huisarts om de hechtingen eruit te laten halen, tenminste als ze er al uit mogen, want dokter koffie wist het niet zeker, maar we kwamen wat dat aangaat weer net voor het weekend uit.
Ik heb net terwijl ze sliep vast de zwaluwstaartjes er voorzichtig afgehaald, want die zaten aan de hechtingen en d'r donshaartjes vast geplakt en dat scheelt morgen weer een hoop stress bij de dokter.
De een vindt het er mooi uitzien, de ander van niet... ik laat het aan de dokter over.... Ben benieuwd.
(By the way... ze had geen hersenschudding gelukkig)
ByLeen
Ow bah verschrikkelijk!! Wat knap dat je zo rustig bleef toen je dat gat zag!! Zo zal je vast nog wel eens vaker met haar naar de spoed post moeten.
Anoniem
Oohh wat een avontuur is dat gelijk zeg! Soms die opmerkingen van huisartsen of assistentes... geen touw aan vast te knopen. Gelukkig is je kleintje er goed vanaf gekomen! Succes morgen met het verwijderen van de hechtingen