Een ongeluk zit in een klein hoekje #2

Daar zitten we dan in de ambulance naar Rotterdam. Ik ben nog nooit zo snel in Rotterdam geweest. Meteen als we in het brandwondencentrum binnen zijn, worden we naar een speciale kamer gebracht en daar moet ik weer vertellen wat er gebeurd is en worden alle gegeven genoteerd. Meteen gaan ze Lizzy onderzoeken. Ze krijgt iets toegediend, waardoor ze van de wereld af is en even niks meer voelt. Ze krijgt daardoor niks mee van het hele gebeuren, maar wat ziet het er eng uit. Heb kleine meisje hopeloos daar liggend en zo van de wereld. 

Nadat ze goed onderzocht is en er foto's zijn gemaakt blijkt dat ze voor 8% verbrand is en ze op de gewone afdeling mag en niet naar de intensive care hoeft. Dat is alleen als ze boven de 10% verbrand zou zijn. Dat is al een hele opluchting. Ondertussen dat de arts mij alles uitlegt en verteld verbinden ze Lizzy. De arts verteld dat het verband blijft zitten tot 2 dagen na het ongeluk. Dan maken ze een scan en kunnen ze zien hoe erg het is en hoe ze het verder moeten behandelen. 

We komen op een kinderkamer terecht waar op dat moment nog een andere kindje ligt, maar die mag die middag naar huis. Uiteindelijk komt mijn man met een aantal spullen die hij thuis opgehaald heeft ook aan. Na wat navragen bij de verpleging kan ik op de kamer blijven slapen en mijn man op een aparte kamer in het ziekenhuis. Zo hoeft 1 van ons niet die avond 1,5 uur terug naar huis te rijden en de volgende ochtend weer 1,5 uur naar het ziekenhuis. 

Lizzy krijgt regelmatig paracetamol en ze wordt goed in de gaten gehouden. Ze moet goed drinken en eten. Helaas drinkt ze wel redelijk, maar eten gaat niet van harte. We krijgen al te horen dat als dit doorzet ze misschien een sonde krijgt. Ze blijft ook koorts houden, maar dat kan ook van haar verkoudheid komen en ze heeft ook ontstoken ogen. Het zit niet mee en ze is een klein zielig hoopje. 

Twee dagen na het ongeluk gaat voor het eerst het hele verband er weer af en maken ze een scan. Lizzy krijgt van te voren morfine en een middel om haar rustig te houden. Maar ondanks alles is het toch huilen en krijsen. Mijn man houd haar vast tijdens de scan. Ik heb er moeite mee om de wonden te zien en ook om mijn dochter zo te zien. Ik voel me zo schuldig ook al zegt iedereen daar dat het niet mijn schuld is en dat ze dit soort ongelukken helaas vaak zien. Het is zo snel gebeurt. 

Als de scan gemaakt is krijgen we te horen dat het grootste gedeelte ondiepe tweedegraads brandwonden zijn die na twee weken dicht moeten zijn en ze heeft een plek wat diepe tweedegraads is en dat moet na drie weken dicht zijn. Ze doen er een speciaal verband op wat er na twee weken vanzelf af valt als het genezen is. Het verband wat er omheen zit verschonen ze om de twee dagen en dan kunnen ze ook zien hoe het speciale verband eruit ziet. Maar omdat ze nog koorts heeft mogen we nog niet naar huis en helaas stijgt de koorts alleen maar en gaan ze ibuprofen en een hoge dosis paracetamol geven. De koorts zakt helaas niet met de medicijnen. Lizzy ligt bijna heel de dag te slapen en eet en drinkt bijna niet meer. Helaas moet ze op de 5e dag in het ziekenhuis aan de sonde. De sonde plaatsen was een heel gedoe maar hij zit en als ze dan de eerste sondevoeding krijgt knapt ze meteen al een stuk op. Omdat het zo goed gaat besluiten ik doen avond naar huis te gaan naar de oudste die bij mijn geweldige ouders logeert. De volgende dag neem ik hem mee om zijn zusje te zien en gelukkig is ze nog meer opgeknapt. De koorts zakt en in de avond eet ze zelf genoeg om een sondevoeding over te slaan. Uiteindelijk mogen de 8e dag na het ongeluk naar huis. We moeten wel twee dagen later terug komen voor de verbandswissel. 

Twee weken na het ongeluk gaat het speciale verband eraf en de ondiepe brandwonden zijn dicht de diepe zijn nog open en die moeten de week daarna dicht zijn, als dat niet is krijgt ze een huidtransplantatie. De schrik zit er weer goed in bij ons. Dat betekend namelijk dat ze littekens er aan overhoud en ons hebben ze al vanaf het begin gezegd dat ze er niks aan over zal houden. Het is weer een spannende week, maar een week later krijgen we te horen dat de diepe brandwonden ook dicht zijn en dat ze nog 1 keer verband krijgt omdat haar huid nog heel dun is. Ze zeggen helaas wel dat ze toch littekens over gaat houden, ze kunnen alleen niet zeggen hoe dat eruit gaat zien. Na ongeveer 1,5 jaar zal het litteken uitgerijpt zijn en dan pas weten we hoe groot het zal zijn en hoe goed je het zal zien. 

Als het laatste verband eraf is moeten we gaan smeren met bodylotion en dat minimaal 3 keer per dag. In het begin is dat heel eng, de huid is namelijk nog erg dun en hier en daar zitten nog wat korstjes. Elke keer als ik haar moet insmeren wordt ik met het ongeluk geconfronteerd. Ik heb helaas nog bijna elke nacht een droom over het ongeluk of de dagen in het ziekenhuis. 

Na een aantal weken moeten we op controle en daar blijkt dat het litteken niet helemaal netjes geneest en we moeten twee keer per dag gaan smeren met speciale sileconengel en blijven smeren met bodylotion. Als dat niet werkt tegen de littekenvorming dan krijgt ze drukkleding. Helaas weten we op dit moment nog niet of ze drukkleding moet. Deze week moeten we terug naar het ziekenhuis en horen we hoe het ervoor staat. 

Voor ons als ouders is de periode heel zwaar geweest. Je wordt er namelijk elke dag aan herinnerd. Ik voel me nog steeds schuldig, maar het gaat gelukkig al beter. Ik heb alleen thuis nog geen thee gezet. Ik heb het een keer geprobeerd en kreeg een paniekaanval. Mijn man steunt mij gelukkig en daardoor gaat het met mij ook steeds beter. Lizzy heeft een op dit moment buiten de littekens niks aan overgehouden.