1 jaar geleden
Een klompvoetje
We moeten jullie iets vertellen, horen we als ik terug ben
Op 11 augustus hebben we nog een beetje mijn verjaardag gevierd en hebben we een kleine wandeling gemaakt bij een kinderboerderij.
Lopen ging niet al te snel, maar ik genoot er van dat ik eindelijk weer een beetje mobiel was na maanden lang bijna niets kunnen doen.
Savonds toen ik in bed lag begonnen de krampen en wist doordat ik nog bij de verloskundige geweest was in die week dat al iets ontsluiting had. We wachten af, toen mijn man smorgens naar zijn werk wou gaan heb ik hem maar gezegd blijf maar thuis we gaan zo naar het ziekenhuis. Mijn ouders gebeld, om te vragen of ze rond half 7 onze kleine man kunnen ophalen. Wij naar beneden en iedereen klaar gemaakt en toen ook maar even het ziekenhuis gebeld of we konden langs komen. Dit was geen probleem moesten ons alleen even laten testen.
In het ziekenhuis werden we aangesloten op ctg en begon het afwachten, aangezien bij de eerste bevalling niks te zien was op ctg maar er toch echt weeën waren, was dit nu ook weer het geval. Dus de moed zakte al in onze schoenen en dachten dat we moesten lullen als een Brugman om toch vandaag geholpen te worden, maar de dienstdoende arts wou niet het risico lopen en we werden vandaag ingepland voor een keizersnede ( dit was al vast gelegd).
We moesten maar beetje door het ziekenhuis lopen om de tijd te doden, maar uur later werden we gebeld dat ze nu tijd hadden.
Uur later is Ilvy geboren en heb de keizersnede als prettig ervaren en heb alles mee gekregen ( was bij de eerste niet het geval ).
Toen ik terug kwam op de kamer zaten vader en dochter daar al lekker te knuffelen en de zuster gaf haar toen aan mij. Toen alles gecontroleerd was kwam de zuster naar ons toe, want ze moest ons iets vertellen.
Ik kan vertellen als je zoiets hoort ging er van alles door mn hoofd. Toen zei ze dat onze dochter een klompvoetje heeft aan haar rechterkant en liet het is toen zien. Ook vertelde ze gelijk dat het goed behandelbaar is en dat de kinderarts ons meer informatie geeft de volgende dag. Eerste wat wij gedaan hebben is het googlen, want ja je wilt toch gelijk beetje weten hoe en wat. Uiteindelijk waren we natuurlijk blij dat het maar een klompvoetje was.
Van de kinderarts hebben we verwijzing gekregen voor een ziekenhuis in Münster. Een week na de geboorte hadden we daar al een afspraak en kreeg ze haar eerste gips.
Die eerste afspraak krijg je zoveel informatie hier in Duitsland en ik moest ook nog eens alleen naar die afspraak , omdat in de ziekenhuizen hier de regels nog heel streng zijn. Dus met veel informatie en verzoek voor kopie van het gesprek weer naar huis om ons op te maken voor elke week een ritje naar Münster. '
