Een jongen en een meisje

'Het is een jongen' werd er bij de echo gezegd van ons eerste kindje. Ik had altijd gedacht dat mijn eerste kindje een meisje zou zijn, maar tijdens mijn zwangerschap had ik al het gevoel dat het een jongen zou zijn. Geen rokjes en jurkjes, maar stoere blousjes en spijkerbroekjes. Ik ging in de winkels meteen naar de jongensrekken, en keek niet naar de meisjesafdeling. Voorheen dacht ik altijd dat er veel meer leuke kleertjes en spulletjes voor meisjes waren, maar daar kwam ik toen van terug. Ik vond het geweldig om alles voor mijn zoon te kopen, het liefst zo stoer mogelijk. 

Toen ik weer zwanger was ging het even door mijn hoofd dat een meisje erbij toch wel heel erg leuk zou zijn. Maar uiteraard zouden we net zo blij zijn met nog een zoon. Vanaf dag 1 heb ik wel echt het gevoel gehad dat dit een meisje was en durfde dit ook uit te spreken. Waarom ik dat dacht?? Werkelijk geen idee. Laten we het op een 'moedergevoel' houden ;-). En ja hoor, met de echo werd er gezegd 'het is een meisje, jullie krijgen een dochter'. Een blauwe, stoere wereld van een jongen vond ik al fantastisch, en nu mocht ik ook gaan proeven van de roze, meisjes wereld. 

Vanavond waren Erik en ik de tafel aan het afruimen en ik keek even de kamer in waar de kindjes aan het spelen waren. Siem zat aan tafel met zijn grote graafmachine en een paar enge dino's te spelen, terwijl Mila heerlijk op de grond haar pop de fles aan het geven was. Ik bleef er naar kijken en terwijl ik keek vroeg ik me eigen af hoe het toch kan dat er in het geslacht toch al bepaalde voorkeuren zitten. Ik ben op internet gaan zoeken en daar zag ik een uitleg staan, dat de voorkeur voor bepaald speelgoed en interesses in onze hersenen worden geprogrammeerd in de baarmoeder. Deze vastgestelde keuze heeft als doel om ons voor te bereiden op het latere leven. Meisjes spelen met poppen om zich voor te bereiden op het moederschap, jongens spelen wilde spelletjes om zich op de actievere taken van het leven voor te bereiden. Zou dit zo zijn?? Ik weet het niet....

Vanavond waren ze toevallig zo aan het spelen, maar het gebeurt ook regelmatig dat Mila met een dino in haar handen naar me toe komt lopen en er een geluid bij maakt waar ik zelfs een beetje bang van wordt. En dat Siem aan tafel met een pop bezig is om het een ander setje kleren aan te geven. Toch is Siem een echte jongen, die al vanaf dat ie een kleine dreumes was helemaal weg is van graafmachines, vrachtwagens ect. We hebben vooral veel jongens speelgoed in huis, simpelweg omdat ons eerste kind een jongen is. En ik merk dat Mila het spel van Siem erg kopieerd. Mila speelt graag met auto's, dino's en houdt van stoeien. Maar toch merk ik wel dat Mila nu steeds meer een tasje pakt en aan haar arm hangt, speldjes in haar haar wilt doen, en met de pop in de buggy rond wilt lopen. Ik begin nu wel echt steeds meer verschil te zien tussen een jongen en een meisje. En stiekem vind ik dat wel erg leuk....