Een groeispurt

Het gaat zo hard. Ja bah klinkt zo cliché de groeispurt, maar we zeggen het allemaal niet voor niks over onze kindjes. Zelf veranderen we niet zo heel snel meer met de jaren, maar kindjes lijken wel elke maand te groeien.

En zo heb ik het idee dat Hayley de afgelopen 2 weken een groeispurt heeft. Ze eet als een bouwvakker. In de ochtend eet ze soms wel 3 broodjes. En nog niet zo heel lang geleden had ze amper trek in eten. Ik geef haar dan nu ook zoveel als ze wilt. En loop dan ook bijna de hele dag door richting de keuken en de fruitschaal. Als mijn dochter wilt eten krijgt ze dat. Ze heeft het nu gewoon ontzettend hard nodig.

Zo ook vandaag. We hadden een drukke dag gehad. In de ochtend zijn we een heel stuk wezen wandelen met de hond. En eenmaal thuis hebben we gewerkt in de tuin en samen huishouden gedaan. Het is niet zo dat ik Hayley aan het werk zet en we spreken van zware kinderarbeid. Hayley is gewoon op een leeftijd gekomen dat ze graag wilt doen, wat mama ook doet. "Ik ook!" roept ze al zodra ik een stofzuiger of een stofdoek pak. Wel gezellig hoor samen huishouden. En hier en daar scheelt het natuurlijk wel een beetje. Zo stond zij vanmorgen het grasveldje te sproeien en kon ik ondertussen de afwas even bijwerken.

Rond 17:00 uur at ze een bord met avond eten en daarna was het zeuren. Zodra ze jankerig en zeurderig gaat doen is ze meestal moe. Ik legde haar dan ook maar om 18:00 uur op bed. Ze leek tevreden en kroop onder de dekens, maar toen ik een half uurtje later bij haar ging kijken, zat ze rechtop in bed. "Ik heb hommig mama." Oke dan maar weer naar beneden.

Eenmaal beneden werkte ze nog 2 broodjes met worst en een liga naar binnen. Het buikje is weer gevuld en om 19:30 uur ging ze dan toch weer voldaan naar bedje toe.

Ze lijkt iedere ochtend dat ze wakker wordt wel weer een stuk groter. Van de week heb ik haar dan ook even gemeten en ze is nu 94 cm lang. Bijna een meter en dat betekend dat maat 92 ook al weer kan worden opgeborgen. Ze groeit momenteel uit bijna al haar kleren en soms sta ik krabbend op mijn achterhoofd voor haar kast, ik weet gewoon niet wat ik bij haar aan moet doen. Alle kleren worden snel vies door het buiten spelen en in de meeste broeken zitten kniegaten. Ik durf Pablo amper aan te kijken als ik vertel dat ik alwéér nieuwe kleren voor haar moet kopen. Tuurlijk vind ik dat shoppen voor haar hartstikke leuk, maar zoals ik al zei, het gaat nu wel heel hard!