Een gipsvrij meisje! Wat een genot

Eenmaal thuisgekomen na het ziekenhuis ben ik direct met Viënn in bad gegaan. Door het gips had ze 3 maanden niet in bad gemogen, de uitdrukking op haar gezicht toen ze in het water kwam was onbetaalbaar. Ze genoot er zo van!

Al snel bleek dat ze haar spreidbroek niet meer accepteerde, ze was zo gefrustreerd en boos dat ze nog niet alles kon wat ze wilde. In overleg met de arts hebben we toen besloten om alleen nog met haar slaapjes de spreidbroek om te doen. Binnen de korste keren was ons meisje aan het rollen en probeerde ze vooruit te komen. Ze tijgerde de kamer door, wat waren wij trots op haar! Ondanks de achterstand van 3 maanden ging ze gewoon verder, wat een kracht hebben die kleintjes.

Door alles wat ze mee had gemaakt kreeg Viënn een sterke voorkeur voor mij. Heel lief en aandoenlijk maar soms ook vreselijk vermoeiend en frustrerend voor mij. Ik heb natuurlijk ook nog Nyla die aandacht van me wil, ik had er veel moeite mee om de aandacht te verdelen.
Ook mijn man had er moeite mee, als ik thuis was wilde Viënn niks van hem weten, hij hoefde haar niet op te pakken want dan begon ze te krijsen. Uiteindelijk hebben we hier maar aan toe gegeven want we raakte beide erg gefrustreerd als we het anders wilde doen.

De maanden vlogen voorbij voor mijn gevoel en de controle afspraak kwam steeds dichterbij. Op 8 maart mochten we weer naar het ziekenhuis voor een röntgenfoto en een controle bij de orthopeed.
Aangezien Viënn het zo goed deed heb ik geen seconde getwijfeld dat het niet goed zou zijn, ze probeerde zelfs al te gaan staan.

Met een positief gevoel liepen we het ziekenhuis binnen, we gingen het riedeltje weer af.. Wachten, foto maken, wachten, op naar de arts.
Op het computerscherm van de arts stond de röntgenfoto en ik zag het al meteen... Dit was niet goed!
Haar heupkom ontwikkelde niet.. Er schoten 100 gedachtes door me heen, wat nu? Weer een operatie? Heeft ze pijn?

We hadden een arts-assistent die overduidelijk zijn les "omgaan met mensen" heeft gemist. Hij rafelde alles af en nam niet de tijd om alles uit te leggen. In een notendop werd ons verteld dat we over 4 maanden terug moesten komen, als het dan niet beter zou zijn zou ze een salter osteotomie krijgen. Waarop ik vroeg wat dit betekende.. "daar hebben we het dan wel over".
Oké.... Moet ze haar spreidbroek nog aan? "nee hoeft niet persé, mag gewoon af of je laat het nog even aan".
Kerel wat is het nu?

Voordat we het wisten stonden we alweer buiten. Compleet terneergeslagen, wat viel dit tegen zeg. Ik heb meteen op de website van heupafwijkingen gekeken wat een salter osteotomie is,

"Hierbij wordt het bekken net boven de heupkom doorgezaagd (bekkenosteotomie) waarna een wigvormige botspaan uit de bekkenkam wordt gehaald en in het zaagvlak wordt geplaatst. Hierdoor ontstaat een beter gevormde heupkom. Met behulp van metalen pennetjes worden de botdelen aan elkaar bevestigd."

Ik werd spontaan misselijk, zagen?? Metalen pennetjes?? In mijn kind?? Alsjeblieft niet zeg...

We kunnen nu niet meer doen dan afwachten wat moeder natuur gaat doen... De weken erna merkte ik dat Viënn vaak aan het huilen was zodra ze stond, het leek wel of ze pijn had. Ik had contact opgenomen met het ziekenhuis om te vragen of we eerder terecht konden dan juni omdat ik me zorgen maakte. Helaas hadden ze pas over 6 weken plek, dit zou eind mei betekenen. Daar schieten we natuurlijk niks mee op. Wel kon ik een telefonisch consult krijgen met een van de kinderorthopeden. Zo gezegd, zo gedaan.
Tijdens het gesprek heb ik mijn zorgen geuit over Viënn, gelukkig luisterde deze arts wel goed en begreep me volledig dat ik niet tot juni wilde wachten. Aanstaande maandag 1 mei kunnen we bij hem terecht voor een extra controle afspraak. De arts gaf aan dat Viënn ook nog steeds spierpijn kan hebben van het gips, echter wilde hij ook alles uitsluiten dus mogen we langskomen.

Om deze blog toch positief af te sluiten.. Vorige week, om precies te zijn 18 april, ging ons meisje achter haar loopwagen staan. Dit doet ze wel vaker dus niks bijzonders. Tot ze compleet uit het niets begon te lopen!!!! Ik heb staan huilen als een klein kind.. Wat zijn wij ongelooflijk trots op onze kleine doorzetter. Ze is nu 16 maanden, heeft 3 maanden achterstand en nog loopt ze mooi op schema.
Nu hopen dat de controle aanstaande maandag beter is als de vorige keer, ik houd jullie op de hoogte!

Ik wil bij deze ook even gebruik maken van de gelegenheid om jullie te bedanken voor al de geweldige reacties en berichtjes die ik heb ontvangen! Heel fijn om te lezen dat jullie met ons meeleven :)