Een eigen leven

Uiteraard was de eerste schooldag voor mij, als moeder, een stuk emotioneler dan voor mijn zoon. Hij verveelde zich thuis, ging steeds stouter en vervelender doen. Hij was duidelijk toe aan een nieuwe uitdaging. Met alle stress en drukte kreeg hij ook nog de griep in de eerste wenweek, waardoor dat minder leuk was. Daarna was de meivakantie twee weken en toen begon het echte werk. Maar hij vind het leuk om te spelen met de andere kinderen, elke keer zijn eigen stoel/sticker te zoeken. En hij gaat met plezier naar school. soms zegt hij dat hij niet naar school wil, en daarna weer wel. Het was zelfs zo erg dat hij bijna onuitstaanbaar was tijdens hemelvaart en de vrije dag erna. Dat beloofd nog wat te worden tijdens de zomervakantie.

We hebben het geluk gehad dat we hem niet op het kinderdagverblijf hoefden te brengen. wel hadden we hem ingeschreven bij Peuterspelen, zodat hij sociaal kon zijn met zijn leeftijdsgenoten. Maar de basisschool is wel echt een nieuwe stap in zijn jonge leven. Ineens 5 dagen naar school, bakje fruit, trommel met brood mee. Soms verteld hij alles wat hij heeft gedaan, maar vaak wil hij ook niks zeggen. Ik probeer hem weerbaar te maken tegen plagerijen van oudere kinderen, zonder daar te veel druk op te leggen.

Maar wat ik nog het meeste denk is dat hij nu écht zijn eigen leven gaat beginnen. Nu gaat hij echte vriendjes maken, hij gaat dingen leren zoals rekenen, lezen en rustig naar de juf luisteren, lief spelen met andere kinderen. Het voelde eerst of hij gewoon nog van mij is en nu voelt het of hij gewoon voor het eerst van hemzelf is. Ik ben trots op mijn jongen en hoop dat hij met plezier naar school blijft gaan.