Een concentratieprobleem?

Mijn oudste dochter is behoorlijk pittig en dromerig, maar ook een heel sociaal, gevoelig en creatief meisje. Alhoewel ik helemaal niet houd van te pas en te onpas een etiket op een kind plakken, merk ik wel dat het opvoeden van haar me een stuk meer moeite kost dan het opvoeden van de jongste. Het kost me vaak enorm veel negatieve energie, omdat ze behoorlijk tegendraads is, geen 'nee' wil horen en vooral hele erge pieken en dalen heeft. Begrijp me niet vergeet: ik houd van allebei mijn meisjes evenveel, geen twijfel over mogelijk. De jongste is over het algemeen heel duidelijk, gemakkelijk, pikt dingen snel op en daarnaast hoeft ze nergens echt moeite voor te doen. Bij de oudste daarentegen leek het in groep 1 al of ze op haar tenen moest lopen. Zo zielig, maar ook zo frustrerend. Juist omdat ze absoluut niet dom is. Omdat ze het allemaal nog niet aan kon en ze een herfstkind is, hebben we haar ( in samenspraak met school ) een extra jaar laten kleuteren. Een prima keuze, dat blijkt nu wel.

Gelukkig is ze sociaal bijzonder goed, waardoor ik me niet direct zorgen maak. Daarnaast is ze erg creatief en sportief. ( met die grove motoriek zit het dus ook wel goed ) Helaas kreeg ik vandaag van haar juf een briefje in mijn handen gedrukt. Of ik om half 4 even tijd had. Natuurlijk, als het over mijn kinderen gaat, heb ik ALTIJD tijd.

Vanmiddag heb ik dus bijna 3 kwartier een gesprek gehad. Een goed gesprek kan ik wel zeggen. Ze schijnt de afgelopen dagen de testen volledig verknald te hebben. Zelfs rekenen, waar ze normaal gesproken best goed in is. Nu denk ik persoonlijk dat het ook komt omdat ze maandag jarig is en ze morgen haar kinderfeestje geeft. Ze is er zo vol van, kan nergens anders meer aan denken. Morgen mag ze de leestest opnieuw doen, maar ik vrees er ( juist ) morgen dus helemaal voor. Juist haar extreme enthousiasme en haar gevoeligheid voor prikkels zijn haar grote handicap.

Aangezien ze veel moeite met concentreren heeft en erg chaotisch over komt ( alles vergeten, kwijt ,etc ), wordt ze volgende week op school geobserveerd door een Orthopedagoog. Natuurlijk is het allemaal niet leuk, maar stiekem ben ik ook wel een beetje 'blij'. Wie weet vinden ze wel een 'andere manier van aanpak' waardoor ze beter gaat presteren en daardoor ook beter in haar velletje gaat zitten.

Soms voel ik me best schuldig dat ik op leergebied veel meer vertrouwen heb in mijn jongste dan in mijn oudste, terwijl de oudste dus absoluut niet dom is! ( integendeel ). Natuurlijk laat ik dat niet blijken, maar zou ze het aanvoelen? Het is als moeder in ieder geval erg pijnlijk om je kind langzaam te zien veranderen van een huppelend, onbezorgd kind in een gefrustreerd, boos en onzeker meisje ( die gelukkig ook heus wel haar goede momenten en dagen kent )

Roep ik bij iemand gevoelens van herkenbaarheid op? of heeft iemand een goed advies?

Ik hoor het heel graag!