'Echte papa's'

Ik zie en hoor steeds vaker de term 'echte papa' voorbijkomen. Zo ook afgelopen week, op de website van Ouders van Nu. 'Gelukkig zijn er steeds meer échte papa's', zo luidde de kop van het artikel. Een streepje op de e ook echt. Niet 'gewoon' echt - nee, echt echt écht. En natuurlijk snap ik wat ermee bedoeld wordt: papa's met een papadag. Papa's die hun kind aankleden, luiers verschonen en flesjes geven of boterhammen smeren. Papa's die een verzorgende rol hebben. Fantastisch, dat meen ik, maar het woordje 'echt' maakt me wel een beetje boos.

Is Bini geen echte papa voor Luka, omdat hij toevallig heel ver weg woont? Was Bini's vader geen echte papa voor hem omdat hij uitgezonden werd als militair? Was mijn vader geen echte papa voor mij omdat hij van 's morgens vroeg tot 's avonds laat keihard moest werken?

Een wel of niet verzorgende rol van de vader is niet altijd een keuze. Soms ook wel trouwens - soms wordt er bewust voor de 'ouderwetse' rolverdeling gekozen. So what?! Een echte papa (of nee: échte papa) ben je toch gewoon als je onvoorwaardelijke liefde geeft? Als je zorgt voor handvatten? Lessen voor het leven? De echtheid van het vaderschap - daar kan geen papadag of poepluier tegenop.