Double trouble voor een paniekmama

Wat een helse afgelopen 24u voor een paniekmama

Vandaag werd mijn kleine meisje (26 maanden) geopereerd. Ze heeft aan beide kanten buisjes gekregen en haar neusamandelen zijn verwijderd. 

Omdat we al erg vroeg in het ziekenhuis moesten zijn, leek het me een goed plan haar kleine broertje (5 maanden) de avond ervoor al naar oma te brengen. Zo hadden we vanochtend alle tijd en rust voor Meagan en hoefde we Dean niet weg te brengen om 6u vanochtend. 

Het was het eerste logeerpartijtje voor mijn mannetje. Sinds zijn geboorte is hij nog nooit een nacht 'alleen' geweest. Op de neonatologie had hij natuurlijk de verpleging en thuis slaapt hij naast mij in zijn wiegje. Ontzettend spannend dus voor mama. Met zo'n vroeggeboorte blijven de extra zorgen en vooral angsten extra lang hangen. Papa is hem nu halen en zowel oma als Dean hebben het samen super gehad! 

Meagan wist (in grote lijnen) wat haar vandaag te wachten stond. Heel optimistisch ging ze dus vanmorgen met haar koffertje naar het ziekenhuis. Ze werd helemaal gelukkig van haar mooie operatiehempje en vond het ritje naar de ok in het bedje nog veel spannender! Ze had de grootste lol.. gelukkig maar! 

Deze foto brak mijn hart

Want daar gaat ze... gelukkig mag mama nog even mee dus nog een laatste keer zwaaien naar papa en daar gaan we dan! Al lachend zwaait ze papa gedag, niet beseffend wat haar achter die deur te wachten staat. Mijn moederhart brak bij dit beeld. Zo onschuldig, zo optimistisch en niet klein te krijgen. Wat een prachtkind heb ik toch! En wat voelde ik me een slechte moeder, wat doe ik haar aan?!

Zelf heb ik van kind af aan al een bepaalde angst voor de algehele narcose en zal deze alleen in uiterste noodzaak ondergaan. Dat mijn meisje dit moest ondergaan vond ik dan ook verschrikkelijk! Ik was er al weken misselijk van en gistermiddag sloeg me de paniek al toe. Gelukkig viel ze vrij rustig in slaap, ze was alleen verdrietig omdat ze niet bij mama kon liggen. Het kapje maakte niet zoveel indruk, waarschijnlijk omdat ze dagelijk longmedicatie krijgt dmv een soort maskertje/mondkapje. 

Toen ik na de operatie weer bij haar mocht, schrok ik me rot. Mij was verteld dat ze zou slapen nog en ik was niet voorbereid. Ze krijste, ontzettend hees. Zat helemaal vol met bloed. Wat een drama! Gelukkig is je eerste instinkt om je kleintje bij je te pakken en te troosten. Ze werd meteen rustig en toen zag ik dat het bloed op haar gezicht, armen, hempje, infuusverband allemaal uit haar neusje kwam. Helemaal niet gek dus, al dat bloed! Had ik dat maar geweten bij binnenkomst dat had mij een halve beroerte gescheeld ;) 

Op de afdeling moest ze natuurlijk even drinken, daarna zou ze worden verwend met een ijsje.. Meagan wilde alleen niet drinken, geen ijsje, geen toetje. Alleen een boterham met hagelslag! Ze had zo'n zin in een boterhammetje dat ze het na 2u toch maar opgaf en wat begon te drinken. 

Toen was het nog eventjes wachten op de verpleegkundige en lekker naar huis! Al wachtend op de verpleegster zag ik mijn meisje langzamerhand al weer terugkomen. Ze kon weer kletsen, weer lachen en ik moest haar bijna vastknopen op haar kamer. Proberen te voorkomen dat ze in haar ok-hempje en infuus de gang op zou hollen!

Wat blijven mijn kleine kanjers me toch verbazen! Ook hier heeft ze zich zo ontzettend kranis doorheen geslagen. Wat een topper! 

Nu hopen dat we de tijd van ziekzijn eindelijk achter ons kunnen gaan laten!

Mama is supertrots 

Nu nog even wachten op mijn kleine man, wat zal ik blij zijn als ik hem weer lekker bij me heb! Allebei men superhelden weer lekker dicht bij mama ❤