Doktersblog #1

Ik doe vandaag controles voor het speciaal onderwijs, alle kinderen van ongeveer 8 jaar van 1 bepaalde school.

Speciaal basisonderwijs dus. Omdat dit kinderen zijn die om wat voor reden dan ook het niet goed doen op een reguliere basisschool. Dat kan komen omdat ze een lager dan gemiddeld IQ hebben of een aandoening waardoor ze niet mee kunnen komen. Denk dan aan autisme spectrum stoornissen of een wat ernstiger vorm van ADHD.

Aan de hand van wat er eerder is opgeschreven over een kind in ons digitaal dossier kan ik soms een beetje een idee krijgen wat een kind heeft maar soms staat er vrij weinig en is het gewoon afwachten.

Zo ook in dit geval.

Ik moet een meisje hebben van bijna 8 en een half.

Dus ik loop naar de wachtkamer en roep haar naam.

Direct springt er enthousiast een vrolijke meid op die roept 'dat ben ik!'.

Ik zeg dat dat mooi is want dat ik naar haar op zoek was omdat zij een afspraak heeft met mij.

Ze kijkt me even onderzoekend aan. 'Hoe weet jij mijn naam?' vraagt ze dan.

Ik leg uit dat haar naam in mijn computer staat.

Of dat antwoord helemaal voldoende is voor haar weet ik niet maar ze loopt wel vrolijk achter me aan (samen met haar ouders) als ik voorstel om naar mijn kamer te gaan.

Als we eenmaal zitten vraag ik aan haar of ze weet waarom ze hier is vandaag. 'Ja!' Zegt ze direct en blijft me vervolgens met een open blik aan kijken maar zegt niks meer.

'Waarom dan?' vraag ik

'Omdat dat in de brief stond' antwoord ze.

Ondertussen krijg ik al een beetje een idee wat mogelijk de reden is dat ze naar speciaal onderwijs gaat maar daar zeg ik nog niks over.

Ik vraag of ze dan ook weet wat we gaan doen en ze weet haarfijn te vertellen dat we gaan meten en wegen.

Ik vertel dat dat klopt en dat ik ook nog haar ogen en oren na wil kijken en nog even wil kletsen met haar en met papa en mama.

'Oke!' antwoord ze stralend.

Vervolgens ga ik verder met mijn vragenlijstje en elke vraag die ik stel wordt heel letterlijk beantwoord.

Haar ouders leggen op een gegeven moment uit dat hun dochter naar het speciaal onderwijs is gegaan omdat ze een vorm van autisme heeft (wat ik al vermoedde door de manier waarop ze antwoord gaf) en dat het daar heel erg goed gaat en ze het ontzettend naar haar zin heeft.

1 van de dingen die ik altijd standaard bespreek tijdens zo'n controle is of kinderen goed/genoeg slapen.

Dus daar heb ik het met haar ook over.

'Nou', zegt ze. 'Ik slaap eigenlijk niet genoeg.' (Ik zie ouders ondertussen een beetje verbaasd kijken.)

'Ooh, ben je dan vaak moe?' vraag ik.

'Nee' antwoord ze.

'Maar ik heb van die donkere plekken onder mijn ogen en dat betekent dat je moe bent'.

'Wallen bedoel je?' vraag ik.

'Ja!' zegt ze.

Vervolgens bekijkt ze mij eens kritisch en zegt dan, haast met een beetje medelijden in haar stem; 'Jij bent ook vast vaak moe hè?'

'Hoezo denk je dat?' vraag ik.

Nog steeds onderzoekend kijkend zegt ze; 'jij hebt ook van die zwarte wallen onder je ogen'.

Ouders kijken een tikje gegeneerd maar ik kan er wel om lachen en vertel haar dat ze inderdaad gelijk heeft en dat ik vannacht niet zo heel goed geslapen heb.

‘Dacht ik al’ zegt ze voldaan.

Gezellig kletsend maak ik mijn onderzoek af en bedank haar aan het einde dat ze er was en zo goed heeft mee gedaan.

Bloedserieus zegt ze; 'graag gedaan!' Waarna ze vrolijk huppelend naast haar vader de gang uit gaat.