Dit feitje over drambuien veranderde mijn kijk compleet 🤯
Mijn ervaring en tips
Waar het in het begin van Lux z’n 2e jaar nog redelijk soepeltjes ging, worden we nu wel erg vaak getrakteerd op een drambui. Compleet het spoor bijster besloot ik een hulplijn in te schakelen en ben ik een boek over opvoeden gaan luisteren.
In dit boek kwam naar voren dat kinderen een drambui krijgen, omdat huilen de enige manier is die ze kennen om hun emoties uit te drukken. Zelfs als je kind al kan praten😱Emoties uitdrukken vinden sommigen volwassenen (waaronder ikzelf😂) zelfs vaak nog lastig. Toen ik me dit besefte, veranderde mijn visie en houding compleet. Hij doet dit niet express. Mijn kind is geen manipulerend monstertje, maar gewoon een kleintje wat niet beter weet.
Wat ik nu op dat moment doe:
🖤 Rustig blijven en op zijn hoogte bij ‘m gaan zitten
🖤 Proberen de reden te vinden waarom Lux huilt, wat zijn gevoelens zijn en die te benoemen. “Ben je boos op mama, omdat je geen snoepje krijgt?”. Vaak verandert het hysterische gehuil dan al in een snikkende ja.
🖤 Dan geef ik aan dat ik ‘m begrijp en dat ik snoepjes ook heel lekker vind. Dat hij boos of verdrietig mag zijn, maar dat we nu geen snoepje kunnen eten. Maar bijv. wel op een ander moment. Hierna volgt bij Lux vrijwel altijd weer hysterisch gehuil.
🖤 Erbij blijven zitten, blijven herhalen dat ik ‘m begrijp en uiteindelijk als ik merk dat het bijna weg is dan laat hij een knuffel wel toe.
Het werkt echt. Alleen gebeurde dit dus van de week ’s ochtends vier keer achter elkaar. Met als resultaat dat ik geen geduld meer kon opbrengen en boos werd. Wat natuurlijk weer averechts werkte. Wat ik zelf denk is dat het ook belangrijk is om je grenzen hierin aan te geven. Momenteel nog op zoek daarnaar🕵🏼♀️😂
Snel deel ik nog meer tips die ik heb opgestoken en als effectief ervaren🤓 Hopelijk heb je er ook iets aan❤️