Deel 8 Een derde kindje? Een grote wens...

Toen mijn man en ik jong waren, was er één ding zeker. Wij wilde allebei erg graag kinderen. Mijn man komt uit een gezin van vier en ik uit een gezin van twee. Twee vonden we allebei een mooi getal, maar eerst nog maar zien of het ons gegeven was. 

Toen eenmaal Suus er was en wij ons verdriet een plek hadden gegeven kwamen onze gedachten op dat een tweede kindje misschien wel ons gezin meer in evenwicht zou kunnen brengen. Dan zijn we geen gehandicapt gezin, maar een gezin met een gehandicapte dochter. Dit was met name voor mij een groot verschil. 

Niet heel veel later is Suus haar broertje geboren en voelde wij ons nog niet compleet. Met name onze gedachten dat haar broertje, later als wij er niet meer zijn, de zorg op zich moest gaan nemen was zwaar. 

Natuurlijk konden wij er niks aan doen dat Suus een afwijking had. Maar wie gaat er voor haar zorgen als wij er niet meer zijn, dat vonden en vinden wij nog steeds een zwarte gedachten. Daarnaast is het natuurlijk ook niet gezegd dat als je meerdere kinderen krijgt dat die band dan automatisch goed is en dat de zorg voor haar ook overgenomen word. 

En... de zorg voor haar hoeft natuurlijk helemaal niet overgenomen te worden. Ze gaat, als het allemaal mee zit, op een normale leeftijd het huis uit. Zodat ze op een fijne plek woont wanneer wij ouder worden. Maar toch blijven er zaken die geregeld moeten worden door ouders of brussen (broetjes / zusjes van een kindje met een beperking). Hoe fijn is het dan dat er 2 broers/zussen zijn die dit op zich zouden kunnen nemen. Dat ze samen kunnen sparren en overleggen. Dat ze misschien wisselend Suus meenemen met een dagje weg, kerst of andere uitjes?

Hierdoor was de keus snel gemaakt, de wens voor een derde kindje groeide en was ons uiteindelijk gegund. Er kwam een zusje bij en het eerste jaar was zij heerlijk rustig en ging ze echt mee in het gezin. 

Het tweede jaar daarin tegen was pittiger. Die kleine meid weet wat ze wilt en laat zich ook echt horen. Ik merkte dat ik het ook zwaarder kreeg met drie kinderen thuis, het huishouden en werk erbij. Hoe houd je alle ballen hoog en dat met een zorg intensief kindje erbij. Ik heb tijdens de zwangerschap en ook na de bevalling soms echt wel twijfels gehad. Doen we hier goed aan? Is het niet te druk voor ons en Suus? En is het echt wel een cadeautje voor ons bijzondere gezin? Wij zijn uiteindelijk natuurlijk super blij en gelukkig met haar erbij! Maar het is echt wel aanpassen en hard werken, drie kinderen, waarvan één met gedragsproblemen. 

Op mijn werk paste ik mijn werk tijden aan zodat ik in de ochtend in alle rust het ochtendritueel kon doen. Kreeg ik de opmerking van een collega: Zo slaap jij lekker uit omdat je later begint? Ik heb haar aangekeken en ben weg gelopen. Sommige mensen hebben echt geen idee of kunnen zich geen voorstelling maken van onze situatie. En dit kan je ze natuurlijk ook niet kwalijk nemen, maar toen deed het pijn. 

Binnenkort volgt:

Deel 9: Het psychologische onderzoek van Suus