Deel 4: Hoe je leven de een op andere dag helemaal anders kan zijn.

Deel 4 ——->

Zondag 13 Juni, rond 18:30 kwamen we aan in het ziekenhuis, Daniel krijg z’n ziekenhuis armbandje en we kregen onze kamer. We hebben op de kamer nog wat spelletjes gedaan, we hebben voetbal gekeken. Nederland speelde en won. En daarna zijn we gaan slapen, het was moeilijk om hem ik slaap te brengen maar hij heeft daarna heel de nacht heerlijk geslapen. Ik wat minder maar goed, ik was ook al heel vroeg wakker en heb die paar uur gekeken hoe hij heerlijk lag te slapen. Rond 10 uur kwam Raul ( m’n man) ook binnen (door Corona mogen we niet tegelijk binnen zijn maar met de operatie gelukkig wel) en was het wachten totdat we naar de o.k. gebracht werden. Niet veel later kwamen ze hem halen. We mochten mee tot de o.k. Afdeling. Al snel kwam de anesthesist, die stelde z’n eigen voor, legde nog niet op n beetje uit wat hij presies ging doen en toen moesten we gedag zeggen. Wat een hel was dat. Je kind achter laten (in goede handen maar toch) wij moesten weg lopen en hij was zo sterk, hij zwaaide lief met een klein glimlachje op z’n gezicht en zijn gedag. Ik kon het bijna niet inhouden maar het was me gelukt, Daniel heeft me niet zien breken en we waren sterk met z’n alle. We moesten net buiten de deuren wachten, totdat ze dokter die bij hem bleef totdat hij sliep naar buiten kwam en die zou ons naar de wachtkamer brengen. Voor mij duurde dat een eeuwigheid. Maar dat was een half uur, hij vertelde ons dat hij goed ik slaap ik gegaan en erg rustig was, hij heeft ons naar de wachtkamer gebracht en dat was het dan, wachten, wachten, wachten….

2 en half uur later (ze hadden gezecht dat het rond de 4 uur zou duren) werden we geroepen, de operatie was geslaagd, alles was goed gegaan, ze hebben alles schoon kunnen maken en weg kunnen halen. Wat een opluchting, nu werd het naar het lab. Gestuurd op te kijken wat het nou is dus het was nog wel even spannend. Ik moest naar de i.c. Lopen waar hij de vorige keren ook gelegen heeft en daar aanbellen, hij was daar naartoe gebracht. Al snel mochten we naar binnen maar hij was heel erg overstuur dus wij moesten hem rustig maken. Hij had een grote pleister op zn hooft, zat aan heel veel kabels, had een plas sonde, was vastgebonden aan het vd omdat hij die sonde eruit wou trekken dus we moeten hem snel rustig zien te krijgen. Hij kreeg pijnstilling voor de sonde want had daar veel last van een beetje bij beetje werd hij rustiger. Hij viel weer lekker in slaap en m’n Raul zij tegen mij dat ik wat moest gaan eten. Hij zou dan even bij hem blijven en na het eten zou hij dan naar huis gaan. Zo gezecht, zo gedaan. Het was een heftige nacht, hij was best onrustig er waren zoveel geluiden, piepjes, al die kabels aan z’n lijfje. Bloeddruk meter die elk half uur aan sloeg en hij weer zo erg van schrok. Maar de volgende ochtend ging het alweer een stuk beter. Hij mocht gewoon z’n ontbijtje die die altijd heeft de sonde mocht er als als hij nog een paar keer goed der plassen uit. Hij werd lekker gewassen dus we gingen de goede kant weer op. De chirurg is in de ochtend ook nog langs geweest en als het aan het eind van de dag allemaal nog zo goed ging dan mochten we naar de gewone afdeling. Sonde werd eruit gehaald, hij dronk goed, at een beetje omdat hij niks lekker vond 😂 en het ging elk uur een beetje beter. Einde van de dag mochten we dus naar de kinderafdeling. Geen snoertjes meer aan z’n lijf alleen nog infus en Z’n grote pleister. Hij mocht paracetamol voor de pijn slikken maar dat hoefde hij alleen savond zodat hij wat lekkerder zou slapen. Dus dat waren allemaal goede tekens. De volgende dag kwam de chirurg weer langs en die had de uitslag al gehad van het lab. Hij was uiteindelijk een misvorming van de bloedvaten in de hersenen. Dus dat is geweldig nieuws, geen tumor, geen kieste, geen cavernoom, niks erfelijks gewoon dikke pech en heel veel geluk tegelijkertijd.

Als hij vandaag weer zo’n goede dag zou hebben zouden we morgen naar huis mogen, 10 dagen rustig aan nog en zodat de wond dicht was en de hechting eruit waren mocht hij beetje bij beetje alles weer gaan doen.

De volgende dag was het dan zover. We mochten naar huis 🥳 ik moet even leren hoe ik de wond elke dag moest verzorgen, kregen een afspraak om over 10 dagen terug te komen en we konden alles inpakken en naar huis.

Deel 5 komt eraan —>

Nederlandse mama, Spaanse papa. Wij zijn woonachtig in Spanje aan de Costa blanca.

Ps: sorry voor alle spel foutjes, ik heb maar tot groep 4 in Nederland op school gezeten.