[Deel 2] complicaties na ruggenprik onderzoek

In het eerste deel schreef ik waarom dit onderzoek nodig was, en waarom onze zoon uiteindelijk opgenomen moest worden.

De artsen gingen uit van 1 of 2 dagen opnamen met goede pijnstillers.

Nadat we 5 uur land op de spoed post hebben gezeten, werden we eindelijk naar de afdeling emma accuut gebracht, daar kregen we onze eigen kamer.

Na overleg met de artsen gaven ze aan dat ze Mase tramadol wilde geven tegen de pijn, ik ging hier mee akkoord, alles om dat mannetje pijn vrij te krijgen.

De eerste nacht was een nacht zonder slaap, Mase was veel onrustig, lag aan alle monitoren gekoppeld, die om de haverklap afgingen. Elk uur werden er controles gedaan, en werd er gekeken of het gevoel en de kracht in zijn benen niet verslechterde. Om half 7 gaf mase aan dat hij bij mij wilde liggen (in de baby houding, omdat geen enkel ander houding te doen was voor hem) ondertussen raakte hij steeds meer van de wereld, alle kleur trok uit zijn gezichtje vandaag, moest om de minuut overgeven, maar had geen kracht om zelf zijn hoofd omhoog te houden om in het bakje te spugen. Er was geen contact meer met hem te krijgen, de verpleging testen zijn benen en ook daar kwam geen reactie meer op. Ze besloot direct de kinderarts op te roepen, om 7 uur was er wisseling van de wacht. Een andere verpleegkundige ging voor Mase zorgen. En de zorg zou de zorg niet zijn als we uiteindelijk tot half 12!! Hebben moeten wachten op de kinderarts (want ja druk..) 

De kinderarts (dezelfde als die het ruggenprik onderzoek deed) schrok van de apathische staat waarin ons mannetje zich bevond. En besloot gelijk om andere medicatie te starten. Via een infuus kreeg hij al vocht, maar startte nu ook morfine via het infuus, en schrapte de tramadol. Wat een bende is die tramadol, want na een uur aan de morfine, was ons mannetje weer een stuk opgeknapt.

Wel moest hij plat blijven liggen en zo min mogelijk omhoog komen. 

Plassen moest dus ook in een fles, dat kon ook niet anders, want lopen kon hij niet en bij rechtop komen schreeuwde hij het uit van de pijn in zijn hoofd en rug.

Echter lukte het plassen helemaal niet, welke manier we ook probeerde, ondertussen was zijn blaas 130 cc ( normaal mag dat 80 zijn), als hij met 180 cc nog niet geplast had, gingen ze een katheter inbrengen. Wat een ellende voor zo’n mannetje! 

Uiteindelijk hebben ze hem met 3 man naar de wc getild, daar is het uiteindelijk gelukkig toch gelukt om hem te laten plassen. De verpleging vertelde dag een katheter plaatsen voor kleine kinderen vaak traumatisch is en dat ze onder de verpleging vaak loten wie de katheter gaat plaatsen, omdat ze dat allemaal vreselijk vinden om te doen.

De dag kwamen we verder door door filmpjes te kijken op Netflix en veel te slapen.

De tweede nacht was wederom slecht, zijn hartslag en bloeddruk daalde snachts ver onder de norm, dus meerdere malen moest de kinderarts langs komen. Hij gaf aan dat dit komt door de hoeveelheid morfine, hij hoopte dan ook dat de morfine snel omlaag kon.

De 2 daarop volgende dagen en nachten verliepen niet veel anders.

Op dag 4 wilde de artsen proberen om de morfine te halveren, echter ging dit nog niet goed, na een tijdje met minder morfine kreeg Mase een pijn aanval, ruim een half uur heeft hij oorverdovend hard liggen schreeuwen en huilen, waarop de kinderarts besloot toch een extra shot morfine toe te dienen.

Na een half uur ging het weer prima. 

De arts gaf aan dat als de pijn morgen niet beter zou zijn, hij opnieuw een ruggenprik zou krijgen maar dan om het gaatje op te vullen, zodat het hersenvocht zou stoppen met lopen(en dus de hoofdpijn minder moest worden) en de duizelingen ook zouden stoppen. Maar ze hadden nog hoop dat dit vanzelf zou gaan na nog een nacht goede pijnstillers en goed plat blijven liggen

De nacht bracht hij dus weer door met meer morfine, een wat fijn, wat we hoopte leek te gebeuren. Na een goede nacht, op de saturatie dipjes na. Werd Mase pijn vrij wakker, dus besloten ze toch om weer te proberen te halveren met de morfine, dit keer ging het langer goed, heeft hij nog 2x een pijn aanval gehad, maar met alleen 2x een extra shot was de pijn dit keer goed onder controle.

En kon mase na 6 dagen zonder morfine en alleen op paracetamol en veel rust de dag doorkomen

Na gesprekken met de psycholoog die hem ook goed in de gaten hielden, en fysiotherapie kon hij na 7 dagen weer zelfstandig zitten en goed bewegen. 

Op dag 8 heeft hij smorgen zelf naar het toilet gelopen, en dat morfine vrij! Wat een geluk momentje was dat na 8 dagen een dood ziek mannetje.

Na overleg kregen wij smiddags dan ook groen ligt om lekker naar huis te gaan en daar verder aan te sterken. 

We zijn nu ruim 8 maanden verder en ik kan zeggen dat het goed gaat! Hij heeft er weinig aan overgehouden. Het enigste wat bij Mase niet kan is bijvoorbeeld optillen onder zijn oksel en rond draaien, door de druk die dan op zijn rug komt, krijg hij pijn in zijn rug. Verder speelt en doet hij alles wat al zijn leeftijdsgenootjes ook doen.

Vind je het leuk om ons te volgen? Volg ons dan via mijn Instagram. Link op mijn profiel.