Deel 1: Hoe je leven van de een op andere dag zomaar anders kan zijn.

Hallo allemaal,

Hier het verhaal over mijn zoon Daniel van 7 jaar. Het was een heel normaal kind, nooit ergens last van, een heel druk en actief leven met reizen en sport. Tot Maandag 19 April, hij kwam om 14:00 nog heel normaal uit school, het was de verjaardag van zijn jongere broertje, en hij had nog een mooie tekening voor hem gemaakt op op school. 

Ik was eten aan het maken dus was druk in de pan aan het roeren, hij was met zijn broertjes het kado aan het monteren die hij zelf voor hem had uitgezocht (een electrishe racebaan). Het lukte allemaal niet echt dus raakte erg gefrustreerd en wou hulp van mij maar ik was druk met het eten dus zij dat hij moest wachten, en dat eindigde in een driftbui dus heb ik hem naar z’n kamer gestuurd. Het was eerst een hoop lawaai en hij was het er zeker niet mee eens en toen ineens was het stil, iets in mij zij ga naar hem toe.  Hij lag in z’n broertje z’n bed met z’n ogen open maar doodstil. Ik ging op m’n knieën naarst hem zitten en vroeg aan het waarom hij niet gewoon even kom wachten en dat we er een gezellige dag van gingen maken. Maar er was geen reactie, ik pakte hem op en zetten hem neer, hij kon gewoon staan maar daar was ook alles mee gezecht. Mijn moeder was er ook en in gilde mam, mam volgensmij gaat het echt niet goed met Daniel we moeten naar het ziekenhuis. Toen we onderweg naar de auto waren kwam presies mijn vader aanrijden dus ben ik met Daniel in de auto gestapt en zijn we naar het ziekenhuis gereden. Hij bleef stil met z’n ogen open maar op de helft ongeveer wou hij zijn ogen dicht doen maar toen heb ik heb een klap in z’n gezicht gegeven en kwam hij weer een beetje bij. Hij zij mama mama maar keek nog erg raar uit z’n ogen. Eenmaal bij de spoed aangekomen vroeg ik om hulp en hebben ze gelijk de kinderartsen gebeld en mocht ik naar boven. Alleen met hem. Door Corona mocht mijn vader niet mee, die moest buiten blijven wachten. Boven moesten we even wachten, zijn emoties schoten alle kanten op, van super boos en weg willen rennen, naar heel hard huilen en dan weer super blij en zeggen mama ik hou zoveel van jou. Toen we even later in een kamer mochten vroeg de dokter allemaal dingen aan hem en zij alleen maar “goed” “alles gaat goed”. En dat op vragen zoals, Hoe heet je? Hoe oud ben je? Wat is er gebeurt?  

Er werd toen snel een ct-scan ingeplend, ondertussen moest er een antígena test gedaan worden voor de zekerheid, werd er een infus geprikt en werd bloed afgenomen voor onderzoek. Niet lang daarna konden we naar de scan. Hij was nog best in de war dus lach niet zo goed stil. Ze wouden ook contrast vloeistof inspuiten maar zijn infus zat niet goed dus moest hij weer naar boven voor het infus goed te doen. Toen we daar mee bezig waren hebben ze de beelde van de CT bekeken en was er een bloeding te zien dus moesten we naar een ander ziekenhuis waar een kinder ic afdeling in en waar kinder neurologen en neurochirurgen zijn. De ambulance werd gebeld en ondertussen had in ook m’n vriend al ingelicht en die mocht wel naar binnen en kwam net aan toen de ambulance ook klaar stond. 

Eenmaal in het andere ziekenhuis werd hij naar de ic gebracht en werd een MRI voor de volgende ochtend gepland. Hij was steeds meer zijn eigen en wist weer dat hij broertjes had, hoe zij heten, hou oud hij zelf was, dus het ging weer de goede kant op. Hij was aan allerlei monitoren aangesloten en alles verliep goed. 

Deel 2 komt eraan —>

Nederlandse mama, Spaanse papa. Wij zijn woonachtig in Spanje aan de Costa blanca.