De ziekte van watte? Deel 4.

Daar zijn we dan, iets langer dan een jaar na de eerste blog van deze reeks. Mocht je deze nog niet hebben gelezen, kun je deze terugvinden op mijn pagina! 

Vorig jaar toen wij terug kwamen van een weekend weg samen was Luca ziek. Toen we aan tafel gingen voor het avondeten lukte het niet om op te staan. Ik dacht dat hij gewoon moe was van het ziek zijn en tilde hem naar de tafel. Toen hij zijn vork op wilde pakken zag ik dat zijn handen 2 keer zo dik waren als normaal. Wat is dit?! Hij had pijn aan zijn benen dus ik keek gelijk naar zijn enkels. Helemaal opgezwollen en enorme vlekken op zijn benen! We belden direct met de hap en mochten langskomen. Zij verwezen ons door naar de SEH, want zij wisten niet wat dit kon zijn.

In het ziekenhuis werd al snel duidelijk dat het de ziekte van henoch schönlein was. Het komt er eigenlijk op neer dat zijn luchtweginfectie die eerder die week werd geconstateerd niet zelf werd opgelost door zijn lichaam, maar juist door zijn lichaam is gaan zwerven. Deze infectie is terecht gekomen in zijn bloed en dus verspreid door zijn lichaam. Hij kreeg diclofenac en het moest eigenlijk snel wegtrekken, zo niet zou hij prednison krijgen. Oei, heftig! Gelukkig heeft het niet zo ver hoeven komen en ging het gauw wat beter. Hij is een week niet naar school geweest en de week daarna halve dagen. Hij was ook heel moe en sliep eigenlijk dagelijks. De halve dagen gingen heel goed en daarna is hij gewoon naar school gegaan.

Wel moest hij regelmatig terugkomen in het ziekenhuis bij de arts. De ziekte kan terugkomen en kan ook je nieren aantasten! Ze testen elke keer de urine en de bloeddruk. Wanneer je twijfelt moet je direct aan de bel trekken. Gelukkig heeft het niet zo ver hoeven komen en waren alle controles (6x in het ziekenhuis) elke keer goed. De laatste van een jaar na dato en ook bij deze 'keuring' is hij goedgekeurd. Hij hoeft niet meer terug te komen! Super fijn dat we het zo positief kunnen afsluiten met elkaar! 

*Zijn onderzoeken werden gedaan in het LUMC. Wat een ontzettend fijne omgeving voor kinderen in de wachtruimte. Dat geeft een kind echt minder angst voor wat komen gaat. 

Liefs, Laura