De weg naar huis....

Mijn gedachten gaan alle kanten uit. Ik kan geen woord uitbrengen. Ik ben alleen maar stil. Maar binnenin mij raast een tornado. Een alles verwoestende tornado en het enige wat ik wil is naar huis. Naar mijn vader, naar mijn vriendje. Ze vasthouden en nooit meer laten gaan…

“Nee, dat kan niet. Ik zat gisteren nog met hem te praten en nu...” de rest van de zin slik ik in. Ik weet niet wat nu... Nu is hij dood. “Wat is er gebeurt” Vraag ik Renate vol ongeloof. “Hij reed op zijn scooter en is geschept door een Shovel. Hij was op slag dood. Kom je naar school?” Ja, ik kom er nu aan” zeg ik en hang op. Ik spring snel onder de douche. Daar dringt het pas echt door wat ik net gehoord heb. Ik zak door mijn benen en zit minutenlang huilend ineengedoken op de grond terwijl het water mijn tranen wegspoelt...

Tranen biggelen over mijn wangen. Ik ben die dag nooit vergeten. Al die emoties. Al die huilende klasgenootjes. En ik.... Ik was er maar half bij. Een kat in het nauw maakt rare sprongen en ja, ik maakte zeker rare sprongen.

Eenmaal op school gekomen zoek ik mijn klasgenootjes op. We knuffelden en huilen en praten over Thijs. Ik bel mijn vader. Hij is lief en troost mij. Ik bel Ronald. Hij reageert nauwelijks. Snikkend vertel ik hem wat er is gebeurt. “Oh, is dat die jongen die je probeerde te versieren”zegt hij doodleuk. Ik sta perplex. In de week ervoor had Eelco mij in een dronken bui geprobeerd te zoenen. Natuurlijk heb ik dat afgehouden en hem er later op aan gesproken, maar in mijn eerlijkheid heb ik het incident wel aan Ro gemeld. He was not amused…. “Uh nee, dit is Thijs. Maar hoor je wel wat ik zeg”? “Ja, ik hoor je en vind het heel erg voor je”. “Ik wil naar huis. Het enige wat ik nu wil is naar huis. Ik wil dat je mij vasthoudt en nooit meer los laat” Snik ik.“ Blijf toch lekker daar joh, bij je vrienden, wil je dat niet liever?” zegt hij duidelijk hoorbaar geïrriteerd. “Nee Ro, ik wil naar huis. Ik heb je nodig”. “Oke” zegt hij. Meer niet. Een beetje overdonderd hang ik op. Wellicht weet hij ook niet te reageren op dit nieuws. Ik schud het van mij af en richt mij weer op mijn klasgenootjes en vrienden.

De dag erna wordt er een herdenkingsdienst gehouden. Maar ik ben er niet bij. Ik maak diezelfde middag nog een afspraak bij de kapper voor de volgende morgen. Ik ga van donkerbruin naar blond. 3 uur lang zit ik bij de kapper. Mijn telefoon zet ik uit. Ik zeg niks. Laat alles over mij heen komen. Ik ben er gewoon niet.

Zodra ik klaar ben is de herdenkingsdienst ook voorbij. Ik zet mijn telefoon weer aan. Gemiste oproepen en sms'jes vliegen mij om de oren. Van Renate maar ook van mijn vader. Ik besluit mijn vader terug te bellen. “Wat is er lieverd, ik hoor niks van je en maak me zorgen. Je vriendin Renate belde ook al dat ze je niet kon bereiken. Waar ben je? Ik zeg hem doodleuk dat ik bij de kapper zat en rust wilde. Hij lijkt te merken dat ik niet lekker in mijn vel zit. “Kom je zo naar huis”? Het is tegen 2en zie ik terwijl ik een blik om mijn horloge werp. “Ja pap, ik pak mijn spullen in en stap dan op de trein”” Doe voorzichtig lieverd”. “doe ik pap. Tot straks”.

De lange rit terug kijk ik uit het raam. Ik denk aan wat er is gebeurt. Ik denk aan Thijs, aan mijn vader, aan hoe Ronald reageerde en... “Shit Renate had ook nog gebeld”. Vergeten. “Ik zit nu in de trein naar huis. Ben maandagmiddag weer terug. Dat praten we verder. Ik zit er even doorheen en wil gewoon thuis zijn. Hou je taai. We bellen later. XXX Lies” sms ik. “Goed lieverd, ik ben er voor je XXX Renaat” krijg ik vrijwel direct terug. Ik glimlach en pak mijn dagboek. De komende uren schrijf ik. Ik schrijf alles van mij af. Schrijven helpt mij met verwerken.

Zodra ik de trein uitstap zie ik hem staan. Mijn vader en naast hem staat Kyra. Mijn ogen worden waterig. Met mijn loodzware weekendtas ( waar genoeg inzit voor een week) ren ik naar ze toe. We knuffelen. Ik huil. Ik ben zo blij thuis te zijn.

Kyra eet ook mee. Mijn vader maakt zijn fameuze gevulde zalmfilet in witte wijn met groene groenten uit de oven. Ik geniet. Dan zie ik mijn telefoon oplichten. Ro belt. “pap, ik neem deze even goed” ? Hij knikt. Het eten is op. Ik knipoog naar Kyra en pak even haar hand alwaar ik de keukenuitloop en de telefoon tegen mijn oor druk..