De tornado gaat beginnen

Bij de huisarts aangekomen ging hij ons uitleggen wat de volgende stappen zouden worden die wij moesten gaan volgen. Beginnen met mijn vader in te lichten vervolgens aangifte doen en een lichamelijk onderzoek. Van het gesprek tussen mijn ouders en de aangifte die zij gedaan hebben heb ik niks mee gekregen. Ik was 10 jaar oud en moest met mijn moeder en tante mee naar het ziekenhuis voor een lichamelijk onderzoek die had de politie nodig om zo de aangifte compleet te maken. Het wachten in de wacht ruimte duurde zo lang voor mijn gevoel, ik wist niet wat er ging gebeuren en het enige waar ik afleiding in vond was de gedachten dat iedereen op school zat behalve ik. Helaas waar die afleiding maar voor korte duur want ik was aan de beurt. De dokter legde uit dat ze een onderzoek gingen doen naar een eventuele soa en ze gingen onderzoeken of mijn maagdenvlies nog heel was. Ik moest me uitkleden en de eerste onderzoeken gingen beginnen, het enige wat ik me nog kan herinneren is dat het zeer deed heel veel zeer en dat ik heel hard geschreeuwd en gehuild heb en dat me moeder me moest vasthouden. De monsters voor de soa testen waren genomen en ik hoorde de arts tegen mijn moeder zeggen dat mijn maagdenvlies gebroken was. Dat bevestigde wat ik meegemaakt had en het werd steeds echter en heftiger.

Voor de afleiding van die vreselijke dag nam mijn tante mij mee naar de dierentuin, ondertussen was mijn moeder thuis van alles aan het regelen met de politie en justitie en kwam er al snel bericht dat de man die zich mijn opa noemde opgepakt was en in voorarrest zat.

Een paar dagen later moest ik met de politie praten, ze hebben een speciale kamer voor kinderen die omringt is met camera's daarmee houden nemen ze het gesprek op zodat je als kind niet voor de rechter je verhaal hoeft te doen en ook niet geconfronteerd hoeft te worden met de dader. Het gesprek duurde 2,5 uur ik moest alles zo precies mogelijk vertellen tot in de details en dat heb ik ook gedaan. 

Het proces duurde en duurde en ondertussen liep ik bij een therapeut om ermee te leren leven.  De therapie sessies bij deze therapeut had ik niets aan we spraken over hoe het op school ging en we speelde voornamelijk spelletjes cluedo of bakte koekjes. Toen mijn moeder bij haar therapeut aangaf dat zij het gevoel had dat de therapie niet hielp bij mij en dat ik steeds vaker last begon te krijgen van alles wat er speelde zoals nachtmerries en een conce gratie probleem werd haar door haar therapeut gezegd dat niet ik maar zij zelf een probleem had en dat mijn moeder meer therapie nodig zou hebben dan ik. Dat was de druppel en zo ben ik bij andere therapeuten terecht gekomen. Ook daar ging het voornamelijk over hoe het op school gaat en de dagelijkse dingen. Na 9 maanden werd er eindelijk uitspraak gedaan en 9 maanden leken wel oneindig lang te duren. Mijn grootste nachtmerrie, mijn diepste angst werd werkelijkheid VRIJ GESPROKEN WEGENS GEBREK AAN BEWIJS!!! "Hoe kan dat?" "Gebrek aan bewijs?" "Ik ben het bewijs" waren gedachten die door mijn hoofd speelde "gebrek aan bewijs" ik was 10 jaar oud en mijn maagdenvlies was gebroken hoezo gebrek aan bewijs!!! Een kind van 10 is niet vrijwillig sexueel actief.... 

Mijn nieuwe therapeuten wilden weten wat er door me heen ging na die uitspraak maar na die uitspraak was mijn vertrouwen tot de laatste restjes voorgoed kapot gemaakt... Ik bouwde een muur om me heen begon me van iedereen af te sluiten en liet me door niemand meer vertellen wat ik wel en niet mocht doen. Het enige wat ik dacht was "ik doe het wel alleen, niemand is te vertrouwen." Zo heb ik 5 jaar lang in therapie gezeten zonder er met 1 woord over te praten met hun. Ik vertrouwde niemand, als mijn eigen familie mij dit aan kan doen en de politie mij in de kou laat staan praat ik met niemand meer...

Mijn moeder gaf zichzelf overal de schuld van, ik gaf regelmatig aan dat ik "hoofdpijn" had of "buikpijn" of dat ik niet naar papa wilde gaan maar van me moeder moest ik gaan want het was nou eenmaal zo afgesproken dat mijn broertje en ik om het weekend naar papa zouden gaan. Tsja om het weekend naar papa betekende dat we 1 dag bij zijn ouders thuiszaten omdat papa nog aan het werk was dus ik wist wel wat er ging gebeuren maar durfde niks te zeggen. Als ik niks zou zeggen zou ik een paard krijgen of gouden sieraden dat soort beloftes werden gedaan. Mijn moeder geeft zichzelf tot op de dag van vandaag nog altijd de schuld dat dit is gebeurt maar zij en mijn vader en de rest van de familie kunnen hier niks aan doen!! Er is 1 schuldige en dat is "opa"! Als familie denk je dat je elkaar kan vertrouwen en dan verwacht je dit niet. Dit is 1 iemands schuld!!!