De therapie - een samenvatting

Al met al heeft de therapie een jaar geduurd (1,5 als je het testen meetelt). Elke week zitten we trouw in de wachtkamer. De ene week met Nienke, de andere week zonder voor een oudergesprek.

Met Nienke moeten we samen spelen. Bijvoorbeeld de zandbak met poppetjes. Nienke laat ons niks aanpassen in haar spel. Elk poppetje dat we verplaatsen, wordt gewoon weer terug gezet op z'n plek. En alles wordt bekeken...best ongemakkelijk. Maar voor een goed doel, hopen we nog.

Soms speelt/praat Nienke alleen met Aukje. Bijna alles wordt opgenomen en later teruggeven door de therapeut. Hoe meer Aukje Nienke ziet, hoe meer ze denkt aan onzekerheid/angst en niets anders. En daar kan aan gewerkt worden.

De andere weken zitten we bij Annet, die toch blijft doorzagen over onze ouders en ons verleden. Ik ben vrij onzeker van aard. Ze vroeg me eens of ik vond dat ik wel een goede moeder was. Hierop reageerde ik meteen met een volmondig: JA. Ik denk dat ik het best goed doe. Ik ben geduldig, duidelijk,  zoek hulp bij problemen, ik kan Nienke uit een meltdown halen en mijn kind is graag bij me. Ik doe het niet perfect, maar voel me wel een goede moeder. Of moet ik zeggen: voelde me een goede moeder. 

Annet trekt een bedenkelijk gezicht en zegt: dat snap ik eigenlijk niet. BAF! Ze begint over mijn onzekerheid etc. En hoe dit ook misschien wel invloed heeft op het gedrag van Nienke. Want kinderen voelen alles. 

Weg is mijn zekerheid dat ik als moeder in ieder geval op de goede weg zit. Is het dan mijn schuld dat Nienke zo extreem emotioneel (huilen) reageert, dat ze bang is om iets verkeerd te doen (heb ik ook)?! Deze woorden draag ik nu nog met me mee.

Ook presteert Annet het nog om aan het eind van het jaar te zeggen dat we vanaf nu op donderdag moeten (let op: moeten) gaan afspreken, omdat zij stopt met werken op vrijdag...sorry hoor, maar wij werken ook! En zoveel vrije dagen heb ik ook weer niet. Eh...nee dus! Dan vervolgt ze dat wij ook iets moeten investeren voor ons kind, ons flexibel opstellen...

Dave werd best boos...

Wij zitten hier elke week...hebben zelf hulp gezocht! Hebben nog een baby! En werken! Wij investeren veel. Het is niet onze keus om van dag te wisselen. Ik geloof dat Annet wel begreep dat het niet helemaal de juiste toon was geweest.

Uiteindelijk nemen we afscheid van Annet en gaan alleen verder met Aukje. De oudergesprekken worden maandelijks en niet meer om de week.

Maar echte tips hebben we uiteindelijk niet gekregen. Wat er wordt aangeraden, doen we al. Kondig alles aan, benoem emoties, speel met haar en luister naar wat ze zegt. Dit zit al in onze opvoeding.

Maar hoe we een bui kunnen intomen, wat we kunnen zeggen (laten gebeuren of juist afremmen), moeten we haar soms over een drempel helpen (duwen) bij angst of wachten tot zij er zelf aan toe is? Hier komt geen antwoord op.

Dit blijkt ook uit ons op 1 na laatste gesprek.

Aukje geeft aan dat ze heeft gezien dat wij van nature al goed reageren op de buien van Nienke...ga zo door. (Mja...maar daar kwamen we niet voor) Nienke heeft geluk dat ze bij ons woont, anders had ze misschien wel echt vastgelopen. Wij zorgen voor een veilige omgeving waardoor haar 'gedragsproblemen' binnen de perken blijven. Bah, vies woord trouwens: gedragsproblemen...ik heb er helemaal geen probleem mee. Ik wil alleen niet dat mijn kind bang en verdrietig is.

Verder vraagt ze zich toch af of er toch niet iets meer speelt. De speltherapie vermindert de klachten niet echt. Ze stelt voor om Nienke te laten observeren door haar leraar (een kinderpsychiater). Hij zal dan een gesprek met haar voeren en de studenten zullen kijken en filmen. Daarna zullen ze haar casus bespreken. 

We besluiten het te doen, omdat wij ook het gevoel hebben dat er iets anders speelt. En die ene observatie kan er ook wel bij.