De start van het traject

Eindelijk krijgen we een brief van de kinderpsychiater van het ziekenhuis. Ze hadden niet overdreven met de wachttijd.

We moeten diverse vragenlijsten invullen. Ook mijn moeder, die 2 dagen per week oppast. De lijsten van Dave en mij gaan ook over onze jeugd etc. Alles moet op tafel. Dat had ik niet echt verwacht. De lijsten moeten we dan opsturen, minimaal een week voor het intakegesprek.

Inmiddels ben ik zwanger van de tweede, dus best moe. Maar ik wil dit graag afgerond hebben voordat Nienke naar school gaat. Als er echt iets is, kunnen we daar gelijk rekening mee houden.

Nienke heeft echt veel huilbuien, het lijkt wel meer dan anders. Nu wordt er natuurlijk ook steeds meer van haar gevraagd omdat ze ouder is. De kleinste dingen resulteren al in huilbuien, zoals sokken die niet goed zitten. Maar ook bijvoorbeeld memory is voor haar een verschrikking. Ze kan gewoon weg niet het 2e plaatje kiezen omdat ze niet het verkeerde plaatje wil kiezen. Haar hele lijfje verkrampt dan en ze moet intens huilen. Ik kan haar nog wel redelijk snel kalmeren, maar Dave niet. 

Het gekke is, dat ze dus geen bang kindje is. Ze durft hoog op het klimrek, gaat in kinderachtbanen, is dol op figuren in pretparken etc. Dat doet haar helemaal niks. Het gaat pas mis als ze zelf denkt dat ze iets niet kan.

***

Tijdens het intakegesprek vertellen we alles over Nienke. En beantwoorden wat vragen. Door wat ze hebben gehoord en gelezen zien ze aanleiding om nader onderzoek te doen. (Ik dacht dat dit al was besloten?) Ze geven aan hoe het traject gaat lopen. Nienke zal dan eerst diverse testen doen zoals intelligentietesten etc. Hiervoor is nog wel een wachtlijst (!!!). Dan zal naar aanleiding hiervan een behandelplan gemaakt worden. De ene week zal Nienke met speltherapie behandeld worden, de andere week zijn er oudergesprekken.

Eerlijk had ik niet verwacht dat wij er zelf ook nog zoveel tijd zonder Nienke in moeten steken...maar goed, als ons meisje maar zelfverzekerder wordt.

Maar het zal dus weer zo'n 2 maanden duren voor we verder kunnen ... zucht ... wat duren dit soort dingen toch lang!

***

We hebben trouwens nog niks van Cardea gehoord, de andere instantie die ons kon helpen. Ik besluit te bellen. Daar blijken ze ons 'vergeten' te zijn. Degene die ons dossier onder behandeling had was overspannen geraakt en niemand had het opgepakt. Excuus.

Ach, kan gebeuren ... maar nadat we hier ook na 8 weken niets meer van horen, besluiten we verder te gaan met de psychiatrische hulp van het ziekenhuis. Het gaat dan wel traag, maar er gebeurt in ieder geval iets.