De peuterpuberteit, bestaat ‘ie nou echt?!

Mijn ervaring is dat de peuterpuberteit zeker bestaat. Tenminste bij onze dochter. Een pittige tijd. Niet alleen voor haar, ook voor ons. Het is niet altijd even gezellig. Het is zeker niet altijd makkelijk. Maar ik vind het ook fascinerend. De grote sprongen die zij maakt. De veranderingen die zij elke dag doormaakt. Het lijkt net of de sprongen die June nu maakt, nog groter zijn. Nog meer zichtbaar. Maar ik vind het ook sneu. Er zijn dagen dat ze echt even niet weet wat ze met zichzelf aan moet. Dat ze extra moe is, dat het sneller klaar is. Dat is ook logisch. Ze begrijpt steeds meer van de wereld, er gebeuren ‘grote’ nieuwe dingen. Denk aan een peuterbedje, leren plassen op het potje en naar de peuterspeelzaal. En vergeet onze grote ‘vriend’ Corona niet. Het is wat om te verstouwen voor z’n klein ding…

De peuterpuberteit bestaat daadwerkelijk. Het is geen fabeltje. Deze begint meestal vanaf een maand of 18 tot 4 jaar. Bij elk kind kan dit natuurlijk anders zijn. De een is vroeg, de ander laat. De een is er eerder vanaf dan de ander. Zij ontdekken dat ze een ‘eigen ik’ zijn. Ze zijn een eigen individu. Ze ontdekken de wereld steeds meer en zoeken in deze periode ook graag de grenzen op. Voorbeelden hiervoor zijn dat peuters erg gefrustreerd kunnen raken. Zij willen niet dat je helpt met bijvoorbeeld schoenen aantrekken maar het lukt hun zelf ook niet. Dit kán resulteren in een driftbui.

In deze situatie is het beter om niet te straffen. Want negatieve aandacht is immers ook aandacht. Er zijn peuters die dit gedrag dan weer gaan vertonen voor aandacht. Dat is natuurlijk niet iets wat je wil. Ook onderhandelen heeft op het ‘hete’ moment geen zin, maar toegeven is ook geen optie. Dan ‘loont’ het bedrag. Op dat moment is een positieve benadering het beste. Ook al is dit soms moeilijk.

De peuterpuberteit is een teken van ontwikkeling. Er gaat ontzettend veel om die kleine koppies. Regelmaat en rust is de beste aanpak in deze periode. Juist doordat kinderen ontzettend veel leren in deze befaamde peuterpuberteit is een rustige basis bijna heilig. Op vaste tijden eten, slapen en spelen. Veiligheid is ontzettend belangrijk. Maar consequent zijn hoort ook bij die regelmaat. Juist in deze periode zijn grenzen superbelangrijk. Vanuit deze veilige kaders kan een kind verder de wereld ontdekken.

Een ‘goed gesprek’ kan soms nog lastig zijn met een peuter. Een voorbeeld; Na een dag op de opvang op peuterspeelzaal wil je natuurlijk ontzettend graag weten hoe het was. Met een peuter is dat soms nog lastig. Ze kunnen nog niet duidelijk direct vertellen hoe hun dag kwam. Dit komt met stukjes. Soms zelfs de volgende dag pas. Communiceren met je peuter kan je heel goed doen door samen te spelen. Je leert doormiddel van samen spelen bijvoorbeeld delen en geduld hebben. Zonder dat hier de na druk op ligt. Klusjes samen doen vinden peuters ook helemaal het einde.

Kinderen in de peuterpuberteit hebben veel bevestiging nodig. Maar het is nog belangrijker om ze ook dingen alleen te laten doen. Motiveer het ‘goede’ gedrag. Dit geeft een kind zelfvertrouwen en leren dat zij ook dingen eerst zelf proberen op te lossen. Het is belangrijk voor een kind om te weten dat zijn mening er ook toe doet. Door deze dingen met je kind samen te ondernemen en de juiste motivatie en zelfvertrouwen aan je kind te geven wordt de band tussen ouder en kind nog hechter!

Twee is nee. Ook dit is geen fabeltje. Peuters zeggen (bijna) altijd nee, ook al bedoelen ze ja. Het is beter om open vragen te stellen. Dan vermijd je de ‘nee situatie’ en hopelijk vermijd je hiermee ook een mogelijke driftbui.

In deze periode is het ook belangrijk om aan jezelf te denken. Het is geen makkelijke periode. In deze periode is het soms ook nodig om even bij te tanken. Even los te laten. Want het is in deze periode niet altijd gezellig. In deze periode kan zich ook onzekerheid vormen bij ouders. Want hoe kan het dat mijn kind ineens zo veranderd? Doe ik het wel goed? Heb ik niet genoeg ruggengraat? Niet alleen onzekerheid maar ook schuldgevoel. Want kon ik nou niet net wat geduldiger zijn? Het hoort er allemaal bij, het is een fase. Hoe cliché het ook klinkt. Het gaat allemaal weer over. Het wordt weer gezellig aan tafel. Het wordt weer gezellig om op stap te gaan zonder drama. Je bent géén slechte ouder als je kind een driftbui heeft. Het hoort er nou eenmaal bij.

Het ‘probleem’ in de peuterpuberteit is de emotieregulatie. Peuters raken gefrustreerd omdat ze alles zelf willen doen, maar hij overziet de consequentie niet én kan nog geen verantwoordelijkheid nemen. Dat staat hun zo gewilde zelfstandigheid in de weg. Dát lijdt frustratie en zelfs angst. Ook stemmingswisselingen horen bij de peuterpuberteit. Wat voor kinderen zelf héél verwarrend is. Het ene moment is hij blij en het volgende moment kan hij boos, bang of verdrietig zijn. In deze leeftijd is zijn de emoties nog vrij ongeremd. Zij kunnen dit nog niet goed beheersen. Vandaar ook die driftbuien.

Maar hoe ziet zo’n driftbui er nou eigenlijk uit?

Ze gaan huilen, houden hun adem in, gaan gillen en verstijven, kunnen op de grond vallen, gaan stampen, maken vuistjes, kunnen gaan slaan en schoppen, gooien en wegrennen.

Dit hoeft natuurlijk niet allemaal tegelijk in een driftbui te gebeuren. Dit zijn zo maar wat kenmerken die kunnen voorkomen bij zo’n driftbui. Verstijven komen komt vaak voor bij jonge kinderen. Voor oudere kinderen geldt vaak dat ze schreeuwen.

Meestal komt zo’n driftbui voort uit het feit dat een kind iets niet wil. Denk aan eten, slapen of een conflict met een ander kind. Meestal duren deze buien niet heel lang. Veel kinderen hebben hier last van. Zelfs de meest ‘voorbeeldige’ kinderen. En zelfs de meest ‘bekwame’ ouders kunnen niet alle driftbuien voorkomen.

Hoe zit het met jullie kleine peuterpubers? Hoe gaan jullie hier mee om?

Bedankt voor het lezen!

Liefs,

Jamie-Lee

Bronnen; allesoverouders.nl/ opvoeden.nl /24baby.nl