De operatie van Day

24 februari 2020

Lieve Day,

We melden ons om 7 uur bij de balie. We hebben vannacht in Groningen gelogeerd.

Papa, mama, Dawn en jij mogen naar de kamer. Hier hebben we een gesprekje met de verpleegkundige. Ze vragen je wanneer je voor het laatst heb gegeten en gedronken en checken nog andere dingen.

Daarna worden we naar de kamer gebracht waar je met nog een jongentje ligt van 1,5 jaar.

Papa trekt je hempje aan en zegt gedag. Een moeilijk moment, want hij wil het liefst ook bij het inleiden zijn.

Je komt op schoot zitten bij mama en samen knuffelen we wat af. Je bent onder de indruk van de omgeving. De verpleegkundige die de dagdienst draait komt langs en zegt dat het tijd is. Je gaat in het grote bed liggen en mama mag duwen.

We komen bij de operatie afdeling aan waar je een Vriendje krijgt (knuffel). Mama moet zich omkleden en ziet er maar gek uit. Dan komt de anesthesist om nog wat duidelijkheid te geven en rijden we maar de OK. Je komt op mijn schoot zitten. Hier staan er nog meer artsen en assistenten en wachten we op de professor met zijn team. Ze stellen je allemaal vragen. Je kijkt een beetje om zich heen en geeft antwoord. Je zegt dat je ‘discolampen’ ziet. De artsen doen de overdracht waar ik bij ben, stellen elkaar vragen en checken alles. Zoals welke antibiotica, bijzonderheden, pijnstilling, wat ze heeft, ligt dat en dat klaar, en dan schrijven ze een P op haar hoofdje en een NP. Paralysis. Ja, het is echt.. dit moment.

We rollen met de stoel naast het bedje en je krijgt het kapje op. Ik hou me sterk en ik vertel dat ik van je hou en dat je lekker gaat dromen. Je lichaam vecht ietsje tegen en dan is je lichaam slap. Ze pakken je over en leggen je neer op het bed. Dan is het tijd om gedag te zeggen. Ik geef je een kus, zeg dat ik van je hou en dat het goed gaat komen. Weltrusten schatje roep ik als ik wegloop. Ik huil want je kindje achterlaten is vreselijk, maar ik wil zo snel mogelijk weg uit deze kamer. Als ik dit schrijf, rollen de tranen weer over mijn wangen. Dit beeld staat nou eenmaal op je netvlies gebrand.

Ik word naar je kamer gebracht waar ik mag wachten. Ik zit wat, app iedereen en stuur foto’s. Daarna loop ik een rondje in het ziekenhuis en ik haal wat te eten en te drinken. Ik krijg zoals de afgelopen dagen niks weg.. Ik wil van alles maar eigenlijk ook niets. Ik pak onze spullen alvast uitz

Na 2,5-3 uur gaat mijn telefoon. De arts belt dat ze een mooie zenuw hebben gevonden in je been en geplant hebben, de operatie is gelukt. Ik zucht van opluchting en ik wacht tot je naar de uitslaapkamer mag en ik dus ook. Dat lijkt uren te duren..

Even later word ik gehaald en ga ik naar de uitslaapkamer. Het moment dat ik binnenloop en je zoek, zie ik je liggen, half op je buik, mijn grote stoere meid die opeens veranderd is in een klein hoopje.. dan zie ik dat je een oog opendoet, maar daarna weer wegzakt. Ik werd eerst een beetje boos want ik dacht dat ik misschien net te laat was en dat je mij al gemist had. Daarna besef ik me dat je dit allemaal nog niet doorhad.

Ik aai over je hoofdje en kus je haren. Je beeft. Even later geef je een harde kreun en krijs. Veel geluid kwam er niet aan want je hebt een droge keel van de narcose. Ik kan je vertellen dat ik meehuilde, dit was zo intens zielig, ik hoor het nog. Ik sus je en stel haar gerust. Weer val je weg.

Na een paar minuten raak je wakker en roept krijsend dat je bij mij wil zitten. Ik ga op de andere stoel zitten en de verpleegkundige helpt mij. Hier kom je weer tot rust en krijg je een paar likjes van een ijsje en valt in een diepe slaap. Nu slaap je eigenlijk overal doorheen het komende half uur. Daarna probeer ik te bellen met papa. Je wordt wakker en klaagt dat je duizelig bent. Ik verbaas me dat hoe goed je weet hoe dat voelt. Je krijgt medicatie en een slokje drinken. Daarna val je weer in slaap.

Even later maak ik je wakker en leg haar weer in bed. We gaan naar de afdeling. Onderweg klets je al een beetje over de visjes die je op schilderijen ziet en ik begin te lachen, mijn kletskous.

Op je kamer val je soms een beetje weg. Daarna huil je want je hebt au en je wilt per se een oranje ijsje. Ik lach heel hard en druk meteen op de bel.

We bellen papa weer op, zodat hij richting het ziekenhuis kon met Dawn. Oma en tante worden ook gebeld. We maken cadeautjes open die je van je vriendjes en vriendinnetjes kreeg.

Als papa er is, geeft mama een kus en loopt naar beneden voor Dawn.

Nu kon je lekker knuffelen met papa en kreeg je yoghurt, chips en taksi. Ik denk dat je in die 24 uur nog nooit zoveel suiker heb gekregen, maar blijkbaar heb je het nodig, en dat is prima!

Mama knuffelt, speelt en loopt met Dawn. Daarna wisselen we weer.

Je krijgt pijnstilling en speelt en ligt in bed. De tablet staat aan en je vermaakt je prima. De artsassistent komt langs en komt even bij de wondjes kijken. Even later komt ook de professor langs en vertelt precies wat ze hebben gedaan. Hij vertelt dat hij zelden zo’n dapper meisje heeft gezien die zo rustig bleef!

Je hebt twee sneetjes in je been, je hebt sneetjes bij beide oren en in je lip. Je bent onderhuids gehecht en bij je oren en been zitten er hechtpleister overheen.

Daarna kreeg je wat vis te eten en werd je erg moe.

Ondertussen werd het infuus afgekoppeld en moest je om het half uur een grote plas doen! Ik moest je de hele tijd naar de wc tillen want je wilde nog niet op je been staan.

Om half 8 besluit ik je luier voor de zekerheid aan te doen voor de nacht en je tanden te poetsen. Je krijgt weer pijnstilling en ik smeek om je infuus eruit te laten halen, dit wordt gedaan.

Ik lig naast je op een stretcher.

We proberen te slapen maar er zijn nog genoeg wakkere kinderen op de afdeling.

Op een gegeven moment val je dan toch in slaap en word je af en toe wakker om wat te drinken. Het is rumoerig met veel lichten en een hoop gehuil maar jij hebt niks in de gaten. Rond 6 ben je dan echt wakker en gaan we plassen. Je loopt zelf!!

Daarna ga je weer je bed in en wil je kletsen en spelen. Ik doe de tablet aan want je kamergenootje slaapt nog. Om half 7 worden we ‘gewekt’ voor pijnstilling en die krijg je nog. We krijgen een ontbijt en wachten. We hebben gezellig ontbeten met je kamergenootje en zijn mama.

Tussen 8 en 9 zou de arts langskomen en die kwam rond half 10 langs. Hij keek naar je wondjes en vond het er goed uitzien. Je oor werd iets schoongemaakt en het was wachten op de papieren. Rond half 11 mochten we dan naar huis, heel fijn!

We moeten goed opletten dat je geen koorts krijgt en de roodheid van de wondjes. Je moet nog 5 dagen je verband om je been houden en je been zoveel mogelijk omhoog houden. Je wondjes bij je oren mogen 48 uur niet nat worden en daarna zoveel mogelijk droog houden. Je hechtingen in je mondje moeten we naspoelen na het eten.

Thuis wil je eerst spelen tot we gaan slapen. We gaan optijd naar bed en je maakt een goede nacht! De volgende ochtend zit het verband los en valt eraf. Op naar de huisarts!

Lieve Day,

Ik hou van je❤️