De operatie en daarna

Eind september 2019 was het dan zo ver. We mochten ons om 7 uur melden in het ziekenhuis. Onze dochter zou als eerste geopereerd worden vanwege haar jongen leeftijd. De dagen ervoor was ze verkouden en dit was ze nog steeds. Dit wel aangegeven, maar ze durfde de operatie aan. Om 8 uur mochten we naar de operatiekamer en ik ging met haar mee naar binnen. Ze heeft gevochten tegen het kapje. Ze is in slaap gevallen volledig in paniek. Geen fijn beeld. De operatie zou 1 uur duren. Na bijna 2 uur mocht ik eindelijk naar haar toe. Ze lag al te huilen en ik had het idee dat ze pijn had. Toen ze eenmaal goed bij was, mochten we terug naar haar kamer. Ze moest drinken voor we naar huis mochten, maar dit weigerde ze. Ze bleef maar huilen en ik gaf aan dat ik het idee had ze pijn had. Medicatie werd opgehoogd om te kijken of het wat beter ging. Met veel moeite dronk ze een fles melk op Niet ideaal vanwege het slijm, maar het enige wat ze accepteerde.

Om drie uur mochten we naar huis. En toen begon het. Ze wilde enkel op mij liggen en verder dronk ze niet, laat staat dat ze wilde eten. Mijn moedergevoel zei dat het niet klopte. We hadden een spiegel qua pijnstilling die we aanhielden. Het ziekenhuis had aangegeven dat als ze koorts kreeg dat we moesten bellen. De volgende ochtend werden we wakker en ondanks haar spiegel qua medicatie had ze koorts. Ik heb daarop het ziekenhuis gebeld en zij gaven aan dat we het in de gaten moesten houden en dat we contact konden opnemen met de huisarts als de koorts omhoog ging. Om half 5 heb ik haar temperatuur weer gemeten en nu was die boven de 39 graden. De huisarts gaf aan dat ze antibiotica ging voorschrijven omdat ze bang was voor een infectie. Na het telefoongesprek heb ik opgehangen en draait mijn dochter haar hoofd opzij. En dan zie ik een rode grote, dikke plek die warm is. Daarop heb ik de huisarts weer gebeld en die gaf aan dat ze het niet vertrouwde en dat we het ziekenhuis moesten bellen. Dit gedaan en de arts gaf aan dat we naar de spoedeisende hulp moesten komen. Onze oudste hebben we bij mijn schoonmoeder afgezet en mijn schoonzusje is met mij meegegaan naar het ziekenhuis. Onze dochter werd aan de machine gelegd om te kijken naar haar vitale functies. Haar hartslag was te hoog en de koorts was ook te hoog. De arts ging overleggen met de chirurg en gaf daarna aan dat het vermoeden is dat er een bacterie bij de wond is gekomen en dat er nu sprake was van een infectie. Met antibiotica gingen we weer naar huis. De antibiotica heeft ze uiteindelijk twee weken gehad omdat de eerste kuur niet voldoende was. De volgende blog zal ik vertellen over de periode daarna.