3 jaar geleden
De onzekerheid van het opvoeden
Onze oudste trots is drie jaar geweest en dit is opeens best wel even slikken voor mama. De discussies en de peuterbuien die ze nu afvinkt horen erbij maar zijn heftig.
Van poep praat tot hysterisch krijsen omdat je een plas hebt gedaan op de wc. En dat terwijl je niet wilde plassen. Het ellendige leven van een peuter.
Zo is het gezellig en heb ik hele gesprekken met mijn peutertje en zo slaat het om, omdat ik iets deed. Ik zeg 'iets' omdat ik er vaak ook eerst een kwartier over moet doen om erachter te komen waarom ze nou zo kwaad is. Want dat is ze dan. Kwaad, ontzettend kwaad. Of heel verdrietig, intens verdrietig. Ze zit zichzelf dan in de weg en dat hoort erbij. Bij de ontwikkeling.
En dan geduld bewaren, duidelijk blijven, consequent blijven en het vooral niet naar jezelf toetrekken.
Er worden dingen gezegd als 'mama niet lief' en 'ik wil naar oma' en ja dan breekt mijn moederhart. En genoeg mensen die zeggen dat ze drie is en ze dat er gewoon uitfloept. Ze heeft door dat ze daar iets mee uitlokt, namelijk een emotionele reactie van mij.
Toch voel je de controle door je hand glijden en dat maakt mij dan onzeker. Hoe goed bedoeld ook zul je misschien willen zeggen dat dit nog niks is bij de echte puberteit, maar wie dan zorgt wie dan leeft. Moet er niet aan denken dat ze zich nog verder van mij afduwt. En ook dat... hoort erbij om een eigen individu te worden.
Blijf nu nog maar lang om mama en papa vragen. En als dat de ene keer meer papa is en de andere keer meer mama, dan is dat oké. Wij houden toch wel van haar.