De ct scan & wachten op de uitslag

En toen was er stilte... en daarmee keerde de rust ook in huis terug. Het volledig aan staan zakte langzamerhand af en ik nam mij voor de focus terug te leggen op de laatste weken van de zwangerschap. De datum van de ct-scan werd gemaakt op 6 december. Op dat moment ben ik dan 38 weken zwanger en de bevestiging dat de operatie echt na de zwangerschap zal plaats vinden. Nog een diepere zucht. Dit gaan we over ons heen laten komen. 1 stap tegelijk. Eerst sint Maarten en sinterklaas en nestelen. Ik word gebeld en dan komt de vraag of het ook past of de CT scan een week eerder past op 28 november. Ja prima. En daarmee moeten ook de bijkomende zaken geregeld worden. 

21 november is er eerst controle bij de kinderarts bij treant, de uitslag van de nieren is goed en de groei stijgt zelfs een lijntje. Logisch hij beweegt duidelijk minder maar krijgt dezelfde kcal. Wederom is de angst voor de arts zichtbaar. En met de ct scan in de planning zoek ik contact met de pedagogisch medewerker van het umcg. Samen maken we een plan, thuis emla zalf smeren, zij aanwezig zal zijn ter afleiding en er een sedatie zal worden gevraagd voor het prikken van het infuus. Alles om een trauma te voorkomen. Ik neem m'n schoonmoeder mee als back up, stel dat m'n vliezen breken, of de weeën beginnen. We moeten er om 08.30 uur zijn dus vertrekken op tijd en de reis verloopt voorspoedig. De dag verloopt precies zoals afgesproken. 

De pedagogisch medewerker maakt de connectie. De verpleegster houd zich afzijdig en voert alleen de medische handelingen uit, zelf daarbij vraagt ze jan-hendrik constant toestemming. Ik voel me bijna bezwaard zoveel personeel voor enkel een infuus en ct scan. Maar m'n bezwaar word snel weggewuifd. Het infuus zit en we wachten tot t tijd is voor de scan. Nog half onder invloed van de sedatie hangt jan-hendrik de clown uit. Maar de scan lukt in 1 x, dat tot frustratie van jan-hendrik zelf. Hij vond t zo stoer hij wilde nog een keer. Voor wie nog nooit een ct scan gehad heeft. Het klinkt als een opstartende motor. Met een verhaaltje als je gaat vliegen was het natuurlijk fantastisch. Het infuus word verwijderd en we vertrekken terug naar huis.

5  Dec. 

Sinterklaas op school, die ochtend heb ik het zwaar. Het had eigenlijk de eerste Sinterklaasviering op de peuterspeelzaal moeten zijn voor Jan-Hendrik. Sinterklaas komt aan en staat tussen de peuters en kleuters. Maar in plaats van mee naar binnen te gaan, gaan we naar huis. Het is het eerste moment waarop de confrontatie plaatsvindt dat hij anders is. Hoe geweldig hij het ook doet, dit moment doet pijn.

De dagen vliegen voorbij en even verdwijnt alles naar de achtergrond. Maar als ik op 12 december om andere redenen in mijn UMC Groningen kijk, staat daar de uitslag van de CT-scan. In een hoop medische termen. Ondertussen word je bijna zelf medisch geschoold met alle vaktermen, maar deze zijn meer dan mij bekend voorkomen. Voor zover ik begrijp, zijn er meer afwijkingen gevonden dan tot nu toe bekend was.

 

Verward bel ik t de afdeling cardiologie. Want hoe nu verder.. in principe staat er een nieuw MDO op 20 dec gepland, en zullen daarna gebeld worden.. maar we horen niks. Gezien ik echt uitgerekend ben, laat ik het los en richt ik me op de naderende bevalling. ( zie volgend blog) Ook in de weken erna horen we niks, logisch met de feestdagen. De volgende afspraak staat gepland voor 6 februari met een echo en ecg. Ik ga er vanuit dat we het tijdens de afspraak allemaal te horen krijgen. Tot die tijd genieten we met en van elkaar. Want ondertussen ben ik bevallen van een zoontje, Feibe op 1e kerstdag. Jan-Hendrik is de allerliefste grote broer. Zodra Feibe begint te huilen komt hij aanrennen met een speen of wil ehm troosten. Wil met alles helpen en geeft de allerliefste knuffels en kusjes