2 jaar geleden
De grond zakte onder mijn voeten vandaan.
Ik zag mijn geest al dwalen.
Gister moest ik nog even snel cadeautjes halen voor ons nichtje die jarig was.
Daar zouden wij eind van de middag even langs gaan.
Het was heerlijk weer dus besloot ik op de fiets te gaan samen met mijn vriendin en haar zoontje.
Ons middagje begon heel gezellig, nog even wat gegeten en toen op pad om te slagen.
Ik had deze keer geen wagen mee omdat ik op de fiets ben gegaan.
Het winkelcentrum is redelijk groot, en ogen te kort voor de jongste dus die hield ik goed in de gaten, de oudste rende steeds met zijn vriendje een stukje vooruit en dan wachten ze weer even tot wij er waren. Die beentjes van een éénjarige die gaan nog niet zo hard. Vervolgens waren de jongens wel een heel groot stuk vooruit gerend. Dus hup wij ze natuurlijk even aangesproken. Van jongens kleine stukjes zijn prima maar we gaan niet zulke grote stukken voorruit sprinten in alle drukte. Ze wilde maar al te graag naar de speelgoedwinkel.
Ik wilde eerst nog even de luier doen van de jongste draak, dus wij met zijn alle omgekeerd richting de wc.. die op dat moment aardig dichtbij was.
Dus hup de jongens zetten hem in een sprint, yup ook nadat wij ze hebben toegesproken.
Weer liep de jongste op zijn dooie gemak met mij mee. Dus een paar minuten later bij de wc aangekomen staat Boaz (vriendje) netjes te wachten. Aydin….??? Nergens te bekennen. Heb nog een paar keer geroepen, kreeg geen antwoord.
Boaz zei hij is er niet ik was alleen.
Uhhhhh ??? Hoe bedoel je alleen???
Jullie waren toch net samen?
Ja maar Aydin was ineens weg….
What the…… dan gaat je hart wel even wat sneller kloppen kan ik jullie vertellen…
Een mevrouw zat daar ook te wachten met haar kids, hem omschreven en die gaf ook aan dat Boaz daar alleen is gekomen. Ik Diyar aan me vriendin gegeven hier hou hem bij je en wacht hier ik ga terug…
Dus ik keer om naar het kruispunt, je heb daar dus een groot kruispunt… het was super rustig maar op dat moment was het winkelcentrum afgeladen druk.. volgens mij trok ik lijkbleek..
Me kind…. Waar is me kind…ik schreeuwend naar Manon… waar kan ik hem om laten roepen???
Dit is me nog nooooooit gebeurd, hoe kan dit nu? Hoe kan ik hem in deze drukte vinden? Straks is hij weg… straks raakt hij in paniek hij is nog maar 3.
Ik zag mijn geest al dwalen, de grond zakte onder mijn voeten vandaan. Hoe kan mij dit nu gebeuren.
Een man zag aan me dat er wat was en vroeg direct ben je je kind kwijt???
Ik zo ja en begin keihard te janken.
Heb je een foto, met trillende handen ik snel me telefoon geopend en hem laten zien.
We draaien om en wie komt er tevoorschijn…
Oooooh myyyyy god wat was ik opgelucht maar ook wel een beetje boos tegelijk.
Jeetje ik zei altijd dit gebeurd me niet.
Zeg nooit nooit! Dit was echt een seconde en hij was weg.
Ik heb ook direct daarna een winkelwagen gepakt de jongste erin en de oudste liep naast me. Wat kunnen die kids je laten schrikken zeg.
Maar wat ben ik blij, dat die scènes door mijn hoofd niet zijn uitgekomen.
En dit nu normaal kan navertellen.
Hebben jullie ooit zoiets meegemaakt?
