De geboorte van een brugpieper en zijn broertje!

Toen ik op de lagere school in groep 8 zat. Was ik blij dat ik naar de middelbare school mocht. Reikhalzend keek ik uit naar de eerste klas. Voor mijn gevoel ging het daar gebeuren. Nieuwe kinderen leren kennen, vrienden maken, eindelijk eens wat interessante vakken. Ik kon niet wachten tot de vakantie voorbij was. Een nieuwe fiets, een boekentas (ja, nog zo'n echte bruine!) en het hoogtepunt was toch echt : met mijn moeder naar de Campus van de V&D, om daar uit te gaan zoeken in welke stijl ik mijn kaftpapier en agenda wilde. Zou het een AvantGarde worden of dit jaar toch Next Generation? We maakten er een gezellige middag van en eenmaal thuis sloeg ik fanatiek aan het kaften. Ja echt, ik vond kaften helemaal the bom! En plakte ik mijn agenda vol met plaatjes van knappe voetballers, schreven mijn klasgenoten er allerlei teksten in en zo werd de agenda een waar kunstwerk.

Zo anders gaat het hier dit jaar. Mijn zoon heeft niet mijn genen als het gaat om schoolfanatisme. Nu was ik een heel braaf, verlegen, saai, beetje nerdy schoolmeisje en heb ik met terugwerkende kracht weleens gedacht dat ik iets meer had mogen genieten van het schoolse leven. En iets minder braaf had kunnen zijn. Maar het feit was dat ik leren leuk vond en vind. Zo niet mijn zoon. Hij is pas sinds een aantal weken aan het genieten van het schoolse leven in groep 8. Hoezo dat? Zul je je afvragen! Nou, het echte leren is er wel een beetje vanaf en er wordt toegewerkt naar een knallend afscheidsfeest. En laat hem daar nu goed in zijn. Sfeer, gezelligheid, vrienden en lol maken met elkaar zijn toch wel hele belangrijke onderdelen in zijn tienerleven. En dat vind ik heerlijk om te zien.

Tegelijkertijd hou ik mijn hart vast hoe je op die motivatie leunend, de middelbare school gaat doorlopen. Maar ook dat zal op zijn eigen mooie manier gaan en dat mag ik lekker gaan loslaten. Toch dacht ik alvast een beetje van de sfeer (zoals vroeger bij de V&D Campus) over te brengen en togen we - ik geef toe door omkoping met een belofte aan Subway-koekjes - met het lijstje van de middelbare naar de HEMA, want de V&D is helaas niet meer. Ook hierin had ik de plank volledig misgeslagen. Zoonlief interesseerde zich allerminst voor de geodriehoek en passer , een agenda krijgt hij van school, kleur en print maakt hem niet uit, als hij maar zo snel mogelijk weer de winkel uit was. Zo mikte hij zijn mandje vol, gingen we in een razend tempo de schappen door, luisterend naar het lijstje dat ik keurig afvinkte. U denkt wellicht: hij wilde zo snel zijn, om vervolgens te gaan gamen. Maar nee, wij zitten nog in de fase dat gamen leuk is , maar buiten spelen met andere kinderen nog altijd het allerleukste!

Met enige weemoed , legde ik eenmaal thuisgekomen de nieuwe "verse" spulletjes ,die mijn tiener in een hoek had gegooid, zorgvuldig bij elkaar , en ging ik mijn eigen zelf gekochte , nieuwe agenda maar invullen. Want na al die jaren, koop ik nog altijd een nieuwe agenda voor mezelf en weiger ik vooralsnog een digitale agenda te gebruiken. En maak ik er een momentje van om die frisse , onbeschreven blaadjes, met mijn mooiste handschrift in te vullen.

De nieuwe fiets en de rugzak moeten nog gekocht worden, ik ben bang dat ook dat niet meer de glans krijgt die het voor mij destijds had. Enerzijds ben ik blij dat hij niet gericht is op spullen. Anderzijds vind ik het toch wel een beetje jammer, dat mijn nostalgische gevoelens niet gedeeld worden. Laat ik het er maar op houden dat de wereld van een jongen een totaal andere is dan die van een meisje! Eerst maar eens zien hoe gezellig het eindfeest van groep 8 zal zijn, al maak ik me daar het minste zorgen om! Het zal eerder een taakje zijn om mijn tranen in bedwang te houden als ik mijn grote vent op dat podium zie afzwaaien, zal ik groep 1 t/m 8 in een waas aan me voorbij zien komen. En hoor ik in gedachten mijn zoon zuchten; Oh mam, jij altijd!