1 jaar geleden
De fase: aanhankelijkheid.
Waarschijnlijk ken je het wel, geen seconde weg kunnen lopen om vervolgens met een krijsend kind te zitten. Ook ik ga het hier over hebben.
Mijn dochtertje van nu 16 maanden is zo enorm aanhankelijk, ik word er soms (maak er maar heel vaak van) ook knettergek van. En nu zeggen mensen natuurlijk het is maar een fase. Toch vind ik het echt een pittige fase.
Dochterlief is als ik eerlijk moet zijn verder altijd een voorbeeldig kind geweest op papier: al heel vroeg sliep ze door, groei en gewicht altijd op het “gemiddelde”, eten ging super en absoluut geen huilbaby. Misschien dat ik het daarom zo pittig vind. Als ik dochterlief aan vriendlief wil geven klemt ze haar dusdanig zo hard vast dat we haar niet loskrijgen. Lukt het vriendlief alsnog om haar te pakken zet ze het op het krijsen. Loop ik weg, kom ik niet van haar af en achtervolgt ze me en blijft aan me trekken. Natuurlijk probeer ik dit te negeren tot ze het op het krijsen zet. En nee het is geen nephuiltje. Vervolgens zet ik haar voor de tv als de loedermoeder dat ik soms ben. Mijn enige redding: de Teletubbies.
Je kan je dus wel voorstellen dat (ondanks ik maar 21 uur werk.) ik werk als vrije tijd zie.
Hoe gaan jullie hier mee om?
