De eerste weken met een spreidbroek en de controle...

11 augustus 2016 hebben we de controle afspraak voor Viënn. Met een negatief gevoel gaan we naar het ziekenhuis, iedereen zegt me positief te blijven maar mijn moedergevoel zegt iets anders. We mogen eerst weer een röntgenfoto laten maken, daarna naar de arts. Zoals verwacht is haar heup er niet beter op geworden, de campspreider heeft niet geholpen. Haar heupje is nog steeds uit de kom. De arts geeft aan dat ze zo snel mogelijk geopereerd moet worden, ze zal een gesloten repositie krijgen.

Dit houdt in dat ze onder narcose haar heup goed gaan zetten. Dit gebeurt uitwending dus gelukkig geen littekens of iets dergelijks erna. Ze zal hierna 12 weken in het gips moeten zodat de heup goed op zijn plaats blijft. Ze hoeft tot die tijd de campspreider in principe niet meer aan, echter kiezen wij hier wel voor zodat de overgang van niks naar gips niet zo groot zal zijn.
De arts plant meteen een operatie in, 24 augustus wordt ons meisje geholpen.
Met nog meer spanning lopen we het ziekenhuis uit, wat staat ons te wachten?? Hoe gaat ze reageren? Hoe gaat het met de verzorging? Hoe gaan we de aandacht verdelen tussen onze meisjes?

Na een paar dagen heeft alles al een plekje kunnen krijgen en wachten we maar af wat ons te wachten staat. Dan belt het ziekenhuis, de operatie wordt verzet naar 31 augustus omdat er geen kinderanesthesist aanwezig is op 24 augustus. Het voelt als een kleine tegenslag, nog langer in spanning.

We besluiten het weekend voor de operatie nog even weg te gaan met z’n vieren. Nog even genieten van ons meisje zonder gips en dat we alle aandacht nog aan Nyla kunnen geven. Viënn was al paar dagen flink aan het hoesten maar ik zocht er niet veel achter, dacht dat ze gewoon verkouden was. Vrijdagochtend ging ik met Nyla nog even de laatste spulletjes halen voor het weekend en Johan ging voor de zekerheid met Viënn naar de huisarts.
Onderweg naar huis belt hij me op: “We moeten direct door naar het ziekenhuis, ze heeft mogelijk een longontsteking”.
De moed zakt me in de schoenen, ook dit nog. Snel naar huis en door naar het ziekenhuis. Hier hebben ze foto’s gemaakt van haar longen. De huisarts zou deze doorbellen. We moesten wachten voordat we weg gingen omdat ze wellicht terug moest naar het ziekenhuis als het longontsteking bleek te zijn.
Na paar uur wachten zelf gebeld naar de huisarts, uitslag was al binnen maar “ze waren het even vergeten”. We moeten medicatie ophalen en contact opnemen met het Radboud i.v.m. de operatie.
Helaas geeft de orthopeed aan dat de operatie nu niet door kan gaan vanwege haar bronchitis, ze moet eerst 2 weken klachtenvrij zijn voordat ze onder narcose mag. Hij gaat er wel spoed achter zetten om het urgent is dat ze aan haar heup geholpen wordt, des te langer we wachten, des te langer het herstel.
Met een bedompt gevoel gaan we een weekend weg, al die spanning voor niks geweest.

Die maandag erop krijgen we te horen wanneer de operatie is, 21 september… Voor ons gevoel duurt dit een eeuwigheid, helaas is er niet eerder plek. Ik spreek wel mijn ongenoegen uit omdat de arts aan gaf dat het enigszins spoed was waarop de zeer vriendelijke assistent zegt “tsja, het was eigenlijk aanstaande woensdag maar die heb je zelf verzet”. Je kunt je voorstellen dat het stoom bijna uit mijn oren kwam, zo onvriendelijk. Alsof wij het fijn vinden dat we weer zo lang moeten wachten.

De weken gaan traag voorbij voor mijn gevoel, ik weet niet wat ons te wachten staat en ik zie er enorm tegen op. Op 20 september krijgen we te horen dat ze om 13.00uur ingepland staat voor de gesloten repositie en dat we ons om 08.00uur moeten melden. Nu komt het ineens erg dichtbij, vanaf morgen kan ik mijn meisje niet meer lekker knuffelen de komende 12 weken…