De eerste keer chemo!

Woord vooraf: 14 november 2017 is een datum die voor altijd in ons geheugen gegrift staat. De datum dat ons onbezorgde leventje voor altijd anders zou zijn. Vanaf deze datum is er in ons leven niks meer vanzelfsprekend en zijn de gewone dingen voor ons bijzondere momenten geworden. Een datum dat we voor altijd weten waar het om draait in het leven en dat je het leven moet vieren. De datum dat onze jongste dochter de diagnose lymfeklierkanker kreeg. Voor mijn verwerking heb ik ons verhaal opgeschreven. Misschien kunnen jullie door ons verhaal te lezen begrijpen in wat voor wereld wij hebben meegedraaid. Het was zwaar maar het heeft ons ook heel veel goede dingen gebracht. Om het verhaal vanaf het begin te lezen klik je op mijn profiel (foto) Caat8

Het voelt gek. Ik kijk naar de zak met fel oranje vloeistof die door twee verpleegkundigen aan de infuuspaal van onze jongste dochter wordt gehangen. Er zit een knalgele waarschuwingssticker op. Griezelig... Ze heeft het nodig omdat ze kanker heeft maar toch voelt het zo tegenstrijdig. Liefst wil ik dit helemaal niet. Ze heeft nog nooit geen antibioticakuurtje gehad in haar jonge leven... hooguit een keer een paracetamolletje. En nu worden er de komende maanden liters chemo in haar lichaam gepompt. Maar wat is chemo eigenlijk? Ik dacht altijd dat chemo gewoon chemo was. Ik wist niet dat er zoveel soorten bestonden en dan ook nog met moeilijke namen die je amper uit kunt spreken. Dat weet ik pas sinds een paar dagen. Ik lees de medicijn kaarten van de twee soorten chemo’s die ze vandaag krijgt. Er staat dat het brandwonden kan veroorzaken als het buiten de ader komt. Heftig goedje dus! Als de zak klaar hangt wordt haar geboorte datum gevraagd. Alles wordt keurig dubbel gecheckt en aangesloten door de twee verpleegkundigen. Dan zie ik de oranje vloeistof langzaam door een dun slangetje richting mijn kind lopen. Ik kijk naar haar en zie dat ze het ook spannend vind. Ze wordt in ieder geval gelukkig niet ineens geel… blauw of paars en ook niet ineens kaal. (Daar was ze zelf een beetje bang voor) Dit spul dood snel delende cellen.. zoals kankercellen maar ook andere snel delende cellen zoals haarcellen, bloedcellen, dus word ze ook kaal en gaat ze zich moe en slecht voelen doordat haar bloedwaarden gaan dalen. Ook is ons uitgelegd dat kinderen hogere dosissen chemo krijgen dan volwassenen omdat ze dit beter aankunnen en ze daarna sneller weer herstellen. En elk kind wordt behandelt met een behandelprotocol welke bij zijn of haar kanker past. Ik probeer het uit mijn hoofd te zetten dat dit chemische oranje spul nu langzaam in mijn mooie kind druppelt. En spreek mijzelf streng toe: Niet teveel over nadenken.. ik moet nu sterk zijn voor haar... ze heeft het nodig.. het dood de kanker.. en ik maak gauw een grapje. Dat is een makkelijk manier van ranja drinken.. en volgens mij is die mierzoet moet je kijken wat een mooie kleur. Mijn kind lacht en de verpleegkundige die even bij ons blijft zitten om te kijken of ze geen vervelende reactie krijgt lacht ook. Zo dat lucht op. We houden de grapjes maken er voorlopig gewoon maar in want het heeft geen zin om te gaan zitten huilen of klagen. Het moet gewoon. Ze heeft het nodig. Dus we moeten hier doorheen. En dan maar het liefst op een positieve manier met een grapje op zijn tijd. Ook al voelt ook dubbel. Aan de ene kant wil ik het liefst al die chemo gif een halt toeroepen. Het maakt haar ziek, beroerd en kaal maar aan de andere kant heeft ze het nodig want anders gaat ze dood. Dus hebben we geen keus. Chemo is voor ons een wondermiddel. Vanaf nu gaan we stoppen om chemo gif of troep te noemen. Vanaf nu verdedig ik chemo en wil het woord gif niet meer horen. Chemo gaat ons kind helpen de kanker te verslaan. Het geeft ons kind de kans om te overleven. Het geeft haar de kans op een zonnige toekomst. En het geeft ons de kans op een leven lang genieten van ons mooie jongste kind. Dus zijn we dankbaar dat chemo bestaat en we nemen de bijwerkingen er dan maar gewoon bij.  Voor ons is Chemo vanaf nu goud!