De eerste echo in het ADRZ
Een blik zegt vaak al genoeg.
We werden naar de Echo kamer gebracht, Noven lag ondertussen nog steeds te slapen. Ik zag hem zieker en zieker worden en er was niks wat ik kon doen. Dat gevoel.. dat je als moeder machteloos staat is zo erg.
Heel Noven zijn buik werd nagekeken.. zijn hart.. maag.. dunne darm, dikke darm, blinde darm.. nieren.. blaas.. geen idee in welke volgorde maar dit is wat ik me kan herinneren.
Er was bij de verbinding van zijn dunne en dikke darm een soort schietschijf op de echo te zien en de arts knikte naar de verpleegster waardoor ze de kamer verliet. Ook zaten er behoorlijk wat verdikkingen en lymfeklieren vervelend te doen. Zijn blinde darm was ‘geïrriteerd’.
Vreemd want meestal vliegen mensen de lucht in als ze de buik maar al aan raken bij een ‘geïrriteerde’ blinde darm. Noven gaf geen kick.
We werden de kamer uit gehaald en er werd mij verteld dat er een ambulance klaar stond. Noven moest met spoed naar het Sophia en zou daar een spoed operatie krijgen. Zijn darmen zaten in elkaar en deze moesten operatief uit elkaar gehaald worden. De artsen zijn daar gespecialiseerder wat kinderen betreft. Mijn maag draaide 60 rondjes en mijn hart sloeg een paar keer over. De woorden ‘spoed’, ‘ambulance’ en ‘operatie’ bleven als een echo door mijn hoofd dwalen. Gelukkig was Noven nuchter na al dat spugen. Ondertussen bedacht ik dat ik zelf ook nog helemaal niets had gegeten. Het laatste was een stukje watermeloen die middag en het was nu al 21:00 geweest. Oeps, niet zo handig als je zwanger bent.
Hier was echter geen tijd voor, ik moest zorgen dat mijn zusje naar huis kon en ik met Noven mee, met spoed naar Rotterdam.
Een combinatie van de zure aroma’s van vers braaksel, de spanning, rijstijl van de ambulance chauffeur, een dreumes bovenop je volle blaas, zwangerschap en het feit dat ik nog niet had gegeten zorgde voor een misselijkmakend ritje naar Rotterdam. Het duurde voor mijn gevoel ook veel te lang.