De eerste driftbui, ik zag hem nog niet aankomen.

Driftbuien, woede aanvallen, een kind wat op de grond ligt. Ik wist dat het ging komen. Alleen dacht ik dat het nog even ging duren. “Ik ben 2 en zeg nee”, is toch wat ze zeggen. Dat Juul met 16 maand haar eerste echt driftbui kreeg vond ik best heftig.

Door een combinatie van factoren ontstond die eerst.

Het was zondag en ik wou naar de winkel. Op zondag gaan hier de winkels om 12u open. Juul was ontzettend moe. Toch moest ze even mee! Alles ging goed. Toen we van de auto naar huis liepen, draaide ze zich al een keer om en liep ze de andere kant op. Toen ze mee naar huis moest, was ze het daar niet helemaal mee eens. In de hal stond de tas met boodschappen. Daar wou ze wat uitpakken en op dat moment til ik tas en zeg nee Juul, nu niet.

Toen brak de hel los! Ze was niet meer te benaderen. Er was niets meer mee te beginnen.

Tja wat doe je bij zo’n eerste keer... praten lief, rustig, boos. Effect 0

Haar bij je houden... effect, nog bozer. Polsjes onder de kraan, natte washandje gezicht, effect 0.

Uiteindelijk was ze in de keuken en kreeg ze een bakje pompoenpitten te pakken. Die rammelde dat zorgde dat ze er weer uit kwam.

Ze kwam naar mij toe gelopen en zij heel blij: Hey.... en rammelde met het bakje.

We aten een broodje alles was weer goed en toen moest ze naar bed. Een potje wortelen en doperwten wou ze meenemen. Om nog een zo’n bui te voorkomen, vond ik het prima.

Hoe oud was jullie kleintje toen de eerste echte serieuze driftbui kwam?

Liefs,

Marleen