De datums komen er weer aan..

Nog 6 weken.. om precies te zijn nog 41 dagen.. Gevolgd door nog 7,5 week.. en 52 dagen..

Dan zijn mijn meisjes weer jarig..

Voor veel ouders iets leuks! Onbezorgd je kind mogen verwennen, en laten zien hoe super trots je bent dat ze weer een jaar ouder zijn.

Voor mij iets wat dubbel voelt..

Want zodra ik zelf jarig ben geweest komt het besef dat er al weer bijna een jaar voorbij is.. het stemt mij trots om te zien waar mijn meisje tot nu toe gekomen zijn, maar ook weer heel dankbaar dat ze er beide nog zijn. Het is voor mij namelijk echt niet zo vanzelfsprekend..

Als een katapult word ik regelmatig terug geslingerd in de tijd,  waar L. als mini meisje in een bedje ligt, niet haar eigen bedje, met allemaal vreemde die aan haar rommelen, waar anderen vele malen bepalen wat er gebeurd, zij niet zonder medicatie en apparatuur kan leven, het moeten missen en leeg voelen, het achterlaten van haar en nog zo veel meer.. nog steeds word ik verdrietig van de pech die ze had om zo'n start te hebben.. neem ik het mijzelf soms ergens kwalijk dat dat zo is, ook al weet ik dat het onzin is..

Dat S, mijn jongste meisje zoveel problemen heeft, en wat zal de toekomst brengen? Ik durf er niet teveel aan te denken, want ondanks alles was haar start wel beter dan haar zus, tenslotte zijn er andere zaken die haar problemen groter maken dan die van haar zus.. Ik heb het vooral moeilijk met de zware weg die ze af zal moeten leggen, en ook om haar ben ik verdrietig gestemd.

Mijn beide kindjes waren niet gepland, en een geschenk uit de hemel, want begrijp me niet verkeerd.. ik zou ze voor niets ter wereld willen missen, en ben super trots op wie ze zijn, ondanks dat hun lijfjes niet zo goed in elkaar zitten zijn ze voor ons en de kleine vriendenkring niet anders..

Maar wat als geen eigen kindjes had gewild, en dan bedoel ik echt niet, dus laten steriliseren of abortus (wat ik overigens echt niet kan)? En we gekozen hadden voor adoptie (R. is zelf geadopteerd) of pleegkindjes? Zou het dan minder erg of zwaar geweest zijn? Of is het gewoon het schuldgevoel naar mijn beide meisjes? Dat ik denk dat de problemen die ze hebben door mij komen?

Maar wanneer ik een paar dagen voor hun verjaardag de laatste dingetjes geregeld heb.. dan zakt de onrust en de depri momentjes wel..

Ik denk dat de neonatologie periode voor altijd aanwezig zal zijn, maar word wel elk jaar minder.. straks word L. al weer 9 en S. al weer 3, en doe ik net als elke ouder hun de dag van hun leven geven, gewoon omdat ze dat ook verdienen..

X