3 jaar geleden
De confrontatie van ziekenhuisbezoekjes
Deel 2
Toen Riv 1 jaar werd zaten we midden in de Corona crisis én in de lockdown. Onze tweede afspraak bij het handen team werd dus verplaatst en uiteindelijk omgezet naar een telefonisch consult. Dat telefonisch consult was puur bedoeld voor onze vragen, want ze konden Riv natuurlijk niet zien dus ook niks van hun bevindingen met ons delen.
Na deze telefonische afspraak zouden we worden opgeroepen voor een nieuw consult ergens in oktober 2020. Ook deze ging, door Corona, niet door en onze afspraak heeft uiteindelijk pas in januari 2021 plaatsgevonden.
Tijdens die afspraak zijn er mri foto’s gemaakt van Riv zijn beide handjes. Ook mochten we weer op consult bij het handen team, deze keer met een vrolijk lopende dreumes aan onze hand.
Uit de foto’s bleek dat Riv zijn handje volledig goed ontwikkelt is, het zijn echt alleen de vingertjes die missen. Verder ziet zijn linker handje er exact hetzelfde uit als zijn rechter handje. Wel wat kleiner en smaller maar dat komt omdat hij met links toch wat minder kan en dat handje dus minder sterk is dan rechts waardoor de spieren minder dik zijn en dus het handje en onderarmpje smaller en kleiner is.
Tijdens het consult zagen de artsen meteen dat Riv het super goed deed. Alles wat hij moest laten zien deed hij netjes. Wij zaten er als een stel gigantisch trotse apen naar te kijken.
Al snel kwam de operatie aan bod. Wat hadden we hierover besloten, want als we ervoor wilden gaan moest er snel over worden gegaan tot actie.
We vertelden geen operatie te willen en het te willen laten zoals het nu is. Riv doet het zo ontzettend goed dat we er alle vertrouwen in hebben dat hij het gaat redden en mochten er dingen zijn waar hij tegen aan gaat lopen zijn we er van overtuigd dat we daar dan een oplossing voor zullen vinden. Wij zullen er alles aan doen dat hij alles kan en mag doen wat hij wil. De afweging van wel of geen operatie vonden we trouwens een hele lastige. Wij moeten gaan beslissen over Riv zijn toekomst terwijl hij nog zo ontzettend jong is. Het idee dat hij na de operatie naast een onvolledig handje ook een onvolledig voetje zou hebben, dat zijn handje dan meer op zou vallen dat het anders is dan het nu doet (want er zit dan toch een teen aan zijn hand en een teen is geen vinger) en dat de winst die hij ermee zou behalen zo gering zou zijn maakten dat we de keus toch snel hadden gemaakt. Wat levert het op en wat lever je in? Naar ons idee zou hij meer moeten inleveren dan dat het hem op zou leveren en dus kozen we er voor hem niet te laten opereren.
Dat én het feit dat Riv het zo goed doet maakten dat ze hem pas weer terug willen zien wanneer hij 4 jaar is.
Tussentijds hebben we nog wel eens per jaar / eens per half jaar een afspraak op de kinderrevalidatie waar ze zijn ontwikkeling en de inzet van het linker handje in de gaten houden. Ook voorzien ze ons van tips en adviezen over inzet van speelmateriaal en hoe we de ontwikkeling van zijn linkerhandje zo veel mogelijk kunnen stimuleren.
In de aanloop naar afspraken voor Riv zijn handje toe komen er bij mij altijd allerlei flashbacks naar boven; de 20 weken echo toen we het nieuws over Riv zijn handje kregen, ons eerste bezoek aan het handenteam toen ik 36 weken zwanger was en zij per brief het geslacht van onze baby onthulden terwijl we dat helemaal niet wilden weten, de eerste afspraak met Riv toen hij als klein hummeltje van net 6 maanden op zo’n tafel lag met allerlei artsen en specialisten om hem heen die allemaal hun eigen stukje bekeken en controleerden… Iets wat in ons alledaagse leven helemaal niet op de voorgrond staat, staat in de aanloop naar zo’n ziekenhuis afspraak ineens wel weer even op de voorgrond en dat brengt heel veel emoties en oud (nou ja ik weet niet of het oud is) zeer met zich mee. Hoe goed hij het ook doet, hoe vlot hij ook gaat in zijn ontwikkeling en we ons 0,0 zorgen maken over zijn ontwikkeling en het gebruik van zijn handje. In de aanloop naar zo’n ziekenhuiscontrole lijkt alles weer even in ander daglicht te staan…
Maar jongens wat zijn we trots op die kleine man van ons. Er is niks wat hem tegen houdt en niks wat hem niet lukt. Hij heeft een doorzettingsvermogen van heb ik jou daar en dat gaat hem zo ontzettend veel brengen in zijn leven. Ten fingers are overrated, dat gaat dit mannetje aan de wereld bewijzen!
