Dag mooie lach..

In februari 2021 kreeg Day haar eerste operatie en mocht ze eind 2021 terugkomen voor haar laatste operatie. Door alle maatregelen omtrent corona gingen er geen geplande operaties door dus werd er een wachtlijst opgesteld. Het schoot maar niet op want Plastische Chirurgie stond onder aan de lijst voor de OK. Ik was boos want wie zegt dat mijn situatie niet belangrijk is?! En geen enkele situatie is hetzelfde, of dat nu op de afdeling Neurologie is of op Plastisch Chirurgie..

Tot we een brief kregen en werden ingepland voor december 2022. Er werd nadrukkelijk gezegd dat het allemaal onder voorbehoud was tot op de dag van de operatie. 

We hadden hier al maanden naartoe geleefd en er was zoveel opluchting. Uit voorzorg mochten de meiden nergens naartoe 2 weken voor de operatie zodat er niemand ziek kon worden.. alles was meerdere keren doorgesproken met het ziekenhuis zodat ze niet maar dan ook niet alleen wakker mocht worden. 

Ik twijfelde.. deed ik er wel goed aan? Zou ze niet weer een trauma oplopen? Zou ze een terugval krijgen? Maar ook was ik bang dat ik maar niet aan haar lach kon wennen, dat ik spijt zou krijgen.. Elke keer moest ik voor ogen houden dat Day in de toekomst dankbaar zou zijn. 

Op 15 december werden we opgenomen in het ziekenhuis en hadden we de intake. Op 16 december vroeg in de ochtend na een onrustige nacht was het zover.. we reden naar de slaapzaal en Day kreeg daar een kapje. 

Het wachten duurde zo ontzettend lang, tot ik eindelijk een belletje kreeg dat ik mocht wachten voor de uitslaapkamer. Daar liep ik te ijsberen want ik wilde niet te laat bij het bed zijn. Gelukkig is Dennis ook meegegaan terwijl dat eigenlijk niet mocht. Toen we binnen werden gelaten sliep ze gelukkig nog.. ze had een hoge dosis gekregen tegen de pijn en ze was zo onder zeil dat ze zelfs moeite had met wakker worden.. de arme griet kon amper praten en zei alleen maar versuft ..’ik kan niet wakker worden’. 

Na twee uur werd ze pas echt goed wakker en gaf ze veel oud bloed over. Ze was erg misselijk. 

Ze had een drain om bloed af te voeren in haar hoofd en dat was een naar gezicht. De dagen met zorgen en intensief verzorgen gingen langzaamaan voorbij. De drain mocht er uit, het infuus mocht er uit en Day werd weer een bestke zichzelf. De tegenvaller was dat wij pas  na de operatie op de hoogte waren dat het nog een half jaar kon duren voordat haar lach  iets symmetrisch zou zijn.. 

Day werd eerder ontslagen uit het ziekenhuis want lichamelijk ging het goed maar geestelijk had ze het zwaar en de huilbuien waren zo intens.. 

De eerste dagen sliep ik naast Day om de hele nacht haar hoofd te draaien, ze mocht namelijk niet op die kant van haar gezicht slapen. Ik slaap licht dus ik kon horen wanneer ik haar moest draaien. 

Day is nog steeds niet Day, ze vindt alles eng en dat is ook logisch, ook lichamelijk is ze nog niet fit, ze pikt elk virusje op dus zit ze om de week thuis van school. Wij zijn zo ontzettend trots op haar! 

Leestip: Zo zorg je voor de juiste motivatie om te sporten