7 jaar geleden
Corrigerende tik, wel of niet?
Mijn man en ik liggen vaak op één lijn wat betreft opvoeden, toch is er één punt dat voor de nodige discussie zorgt.
Ik ben namelijk niet van de corrigerende tik, ik kan met alle macht van de wereld niet bedenken wanneer je deze zou mogen gebruiken. Je leert je kinderen toch niet te slaan, hoe kun je het dan zelf wel doen?
Mijn man denkt daar anders over, en vindt dat vooral in gevaarlijke situaties, wanneer de jongens niet luisteren, soms een tik nodig is. Uit frustratie slaan vindt hij uiteraard niet kunnen, maar ik merk soms toch dat hij erg rechtlijnig kan denken. Ik ben de baas en jullie luisteren totdat je het huis uit bent.
Steeds vaker merk ik dat hij het ook als machtsmiddel gebruikt, dan slaat hij niet, maar maakt wel een slaande beweging. Ik ben laatst erg boos geworden omdat ik ze bijna niet alleen met papa meer wil laten. En telkens het argument: "Ik ben er ook niet slechter van geworden", ik vind dat gewoon geen excuus. Het ergste is dat zowel mijn ouders als de zijne hem steunen hierin. En als klap op de vuurpijl is mijn broer er ook van overtuigd dat ik te lief ben en over me heen laat lopen.
Ik word er een beetje gek van om uit te leggen dat schreeuwen of een corrigerende tik zodra mijn zoontje een driftbui heeft, weinig nut heeft. Het is niet dat ik er smekend bij zit van "hou aub op". Ik laat hem, ik blijf in zijn buurt en als hij rustig is pak ik hem op en knuffel ik hem. Ik maak ook niet overal een strijd van, niet eten, prima en ja ze krijgen gewoon hun toetje. Alleen als het om hun veiligheid gaat of ze doen iets dat echt niet kan verhef ik mijn stem en spreek ik ze toe.
Nu zie ik ook wel dat mijn man aan het bijdraaien is. Ergens zit het hem toch niet lekker. Toch is hij nog steeds van mening dat ze er niet slechter van worden, en dat zal misschien ook niet, maar ik vind het niet nodig.
Mijn jongens worden als erg lieve open jongens omschreven, die graag een knuffel geven aan mensen bij wie ze zich vertrouwd voelen, dus zo slecht zal ik het vast niet doen.
Anoniem
Denk dat het heel erg van belang is om een als ouders een zelfde lijn te trekken. Kinderen weten dondersgoed dat ze meer mogen bij jou zonder de consequentie van een klap dan bij hun vader en daar gaan ze dan ook gretig misbruik van maken, waardoor ze waarschijnlijk zich ook meer gaan misdragen bij jou dan bij je man. Lijkt me echt een super vervelende situatie :(.... Weet wel uit ervaring dat als wij de teugels minder strak hadden (en dan bedoel ik 'waarschuwing, consequentie' uiteraard zonder slaan!) dat onze dochter daar direct misbruik van ging maken en zich ook veel meer ging misdragen dan anders. Zodra de teugels weer strak waren was er bijna vrijwel niks meer aan de hand. Mijn man en ik spraken elkaar daar ook vaak op aan, of gingen soms ff terug in de tijd ' waarom ze tot een bepaalde explosie kwam'.... het analyseren van het ongewenste gedrag heeft ons heel vaak geholpen om toekomstige ongewenste situaties 'voor te zijn'. Weet ook, en ook al is dat niet altijd mogelijk....dat je je soms ff terug trekt als je weet dat je 'max' is bereikt waardoor je even kunt opladen. Ik kan je wel vertellen dat ik 3x over de scheef ben gegaan in die 9 jaar (zie het verhaal boven)....en ook al was dat 2x tik op vingers en 1x tik op haar mond...het ging volledig tegen m'n natuur in en weet wel dat die haarfijn in mijn herinnering zijn opgeslagen en ik voel me er nog super schuldig onder. Hoop echt dat je samen met je man hier tot een goeie oplossing kunt komen!!
Margrietje1983
Het blijft soms zo moeilijk, mijn jongens zijn wel super sociaal en lief, soms te want ze kropen zo bij de monteur die ze nog nooit gezien hadden op schoot. Maar toch. Ze hebben hun streken en dat hoort erbij. Ik leg ze liever alles honderd keer uit dan één tik geven. Consequent zijn is belangrijk en helaas ben ik dat soms echt niet genoeg, vooral na de geboorte van hun broertje ( die veel aandacht opslokt) schiet het er wel eens bij in en denk dat daar veel winst te behalen valt, zeker als ik mijn man wil overtuigen.
Margrietje1983
Hallo FG, ik ben juist erg blij met je advies. Ik denk dat ik het beste met een voorbeeld en achtergrond informatie mijn verhaal kan verduidelijken. De jongens gaan wel eens staan in de kinderstoel, gevaarlijke situatie. Mijn oplossing is dan tuigje vast, maar dan worden ze super opstandig, blijven draaien, schreeuwen, en eten uiteindelijk niets. Andere oplossing was aan kleine tafel met het eten, maar tot nu toe werkte dat nog niet optimaal want dan is het van tafel af, en vooral met zijn tweeen etteren. Goed eten wil dan eigenlijk ook niet. Ik vind dat het tijd nodig heeft, zoals je al zegt ze leren niet in één keer. Maar mijn man geeft ze een tik over de vingers, of voor de kont, ze gaan zitten, blijven zitten en jawel bordje gaat op. Ik weet dat ik consequenter moet zijn, ik laat wel eens dingen gaan, als ik bijvoorbeeld hun broertje aan het voeden ben, of rondloop met hem vanwege krampjes. Dan is even de puf op en denk ik nouja het is niet gevaarlijk dus laat maar. Maar in wel gevaarlijke situaties nemen ze me dan misschien toch niet serieus genoeg ??? Afijn, uiteindelijk luisteren ze op dat moment naar mijn man, maar de keer erop gaan ze toch weer staan, het us dus niet dat ze begrijpen dit is gevaarlijk en mag niet. Nu zijn ze ook 2,5 maar te vroeg geboren, dus kwa begrip zullen ze wat jonger zijn. Wat ook nog invloed heeft gehad want ik ben uiters voorzichtig met ze, door hun start, en nouja ze zijn ook mijn eerste. Al met al vind vader dus dat ik soms te zacht ben, en hij heeft zelf al twee tienerdochters. Het is een lieve goede vader waarbij ik toch ook al wat verandering heb gezien ( wat hij anders doet bij de jongens dan wat hij bij zijn tienerdochters heeft gedaan.) Dit omdat we daar goed over hebben gehad. Toch blijft dit dus een punt van discussie... Ondertussen heb ik het gevoel nog een blog te hébben geschreven, maar het verduidelijkt de situatie misschien wat meer.
Anoniem
Dit blijft volgens mij een dingetje waar de ene helft van de ouders het er wel mee eens zijn en de andere helft niet. Vroeger kreeg ik met pollepel, hand en duimstok voor m'n blote billen en mijn vader heeft me wel eens aan de haren getrokken. Ik kan me ook veel van deze situaties nu nog goed herinneren. Terwijl ik, samen met mijn broertjes en zusjes behoorlijke brave kinderen waren. Bij mijn man trokken ze wel aan de oor en werd er geknepen in arm en was papa de 'boeman' die hem bij thuiskomst van mama een pak slaag moest geven. Toen ik zwanger was toen had ik geen idee hoe wij als ouders daarmee om zouden gaan. Maar weet wel dat het me altijd tegen heeft gestaan....ook schreeuwen we niet......Wij hebben 1 kind....en ze is bijna 9 jaar oud. Ze is een heel lief, zorgzaam en gevoelig meisje. Heb haar tot nu toe 2x een kleine corrigerende tik gegeven op haar vingers en heb haar 1x een tik op haar mond gegeven. Ik kan me alle 3de keren nog heel goed herinneren. Ik weet nog precies dat ik helemaal tot aan m'n max zat van m'n energie....ik ongesteld was en zat er helemaal doorheen. Het was echt een kwestie van 'onmacht' ....Ik weet nog dat onze dochter mij echt vol verbazing zat aan te staren toen ik haar die klap op haar mond gaf...die angst die ik in haar ogen zag en ook vol ontzetting en zonder te huilen ze weg rende. Ze snapte echt helemaal niks van die klap die ik haar gaf. Ze snapte ook niet de link tussen de klap en stout doen. En het zat ook gelijk diep in haar herinnering gegrift. En kreeg ook direct te horen van haar; 'Jij zegt dat ik geen andere mensen mag slaan, waarom doe jij dat dan wel bij mij'.....en dat is ook zo!! ...De keren dat ze niet luistert praten we met haar.... leggen haar uit dat we 2x waarschuwen en dat er dan een consequentie komt.... toen ze wat jonger was zetten wij haar voor 10 minuten op de gang of ontzeggen haar voor even haar lievelingsspeelgoed en nu ontzeggen wij haar bijvoorbeeld het 'gamen'.... we zijn daar overigengs HEEELL ERG consequent in......wanneer de rust wat geklaard is leggen haar nu ook rustig en uitgebreider uit waarom dingen niet mogen..... merk ook dat we echt een vertrouwensband hebben met haar, en ze nu op deze leeftijd ook nu soms zelf ziet, en vaak ook toegeeft en erkent dat wat ze deed niet juist was of is. ....of dat ze zelf, zonder dat we het weten naar ons toekomt dat ze iets stouts heeft gedaan......en die band koester ik echt...... we doen dit al bijna 9 jaar. Ik moet je wel eerlijk bekennen dat we een tijdje geleden met een ander gezinnetje op vakantie waren met 1 jongetje die een half jaar jonger was dan mijn dochter... Dag in, dag uit was die je tot het uiterste aan het testen.... klieren, gemeen doen, opzettelijk pesten, bloed onder de nagels vandaan halen en de ouders moesten op zo'n dag wel 50x tot 10 tellen...... en je zag ook aan deze ouders dat ze naarmate de dag vorderde geïrriteerder raakten.....ik werd er zelf niet goed van.....mijn dochter werd er overigens ook naar van;).....en toen zei ik ook tegen mijn man...... weet niet of ik mijn handen dan thuis had gehouden als het mijn kind was geweest.... dus ik ben er echt op tegen als het om slaan gaat.... maar sommige kinderen hebben het volgens mij wel nodig? of het ligt aan de manier waarop je er vanaf kleins af aan mee begint?