Chronische vermoeidheid

Toen ik twee en half jaar geleden moeder werd wist ik dat worden zware nachten. Ik kreeg een tweeling, veel te vroeg, en de gebroken nachten begonnen. Ik leefde op adrenaline, en ondanks alles kon ik de wereld aan. Ach ik was wel moe maar dat deed me nog niet veel. 

De jongens werden drie maanden en de vraag slapen ze al door werd geregeld gesteld. En toen ze een half jaar waren werd het vooral door andere als een probleem gezien. Al die tijd dacht ik nog 'ze zijn nog zo klein. Dat half jaar werd een jaar en ik begon me behoorlijk te irriteren aan al het goedbedoelde advlies. Alsof we niet al van alles geprobeerd hadden. 

Het begon toch best zwaar te worden, en vaak had ik geen puf om andere dingen te doen dan het verzorgen van mijn kids. Om een beetje slaap te krijgen sliepen we om de beurt bij ze, want alle twee bij ons in bed was een ramp. Toch was het dan toch nog 2x minimaal wakker, en de tweede keer sliepen ze vaak pas na een uur weer. 

Het werk voelde zwaarder, voor mij en mijn man. De dagen dat ik bijna niets deed werden meer, en mijn humeur werd slechter. Ik voelde me steeds beroerder. Ook met mijn man maakte ik ruzie, het was steeds een strijd van wie het meest vermoeid was. Of ik mezelf al depressief kon noemen weet ik niet, maar erg negatief werd ik wel.

Het was ook een behoorlijke shock om te ontdekken dat ik zwanger was. De enkele keren dat we nog intiem waren was het meteen bingo... Ik slikte de pil maar was hem zo nu en dan vergeten, en ik gaf ook nergens meer echt om.

Ik heb gehuild, want hoe gingen we dit doen... Gelukkig dat mijn man me er bovenop trok en langzaam begon ik toch wel aan het idee te wennen. Na de eerste echo was ik al helemaal verliefd, en blij met onze nieuwe aanwinst. 

Aan het slaap probleem kwam helaas nog geen eind. Op het einde van mijn zwangerschap sliep ik nog bij de jongens, al ging het wel beter. Wonder bij wonder slapen ze nu vaker wel door dan niet. Nu houd alleen hun broertje ons wakker, en de eerste drie maanden van zijn leven zijn ook al om dus...... 

Mijn relatie heeft veel te verduren, gelukkig is het sterk en met een beetje geluk zijn we nog bij mekaar als de jongste spruit doorslaapt. Elke dag probeer ik opgewekt te zijn voor de kinderen, en vecht ik tegen sombere gedachtes, die puur komen door het weinig slapen. 

Dus ken je een moeder of vader met een enorm slaapgebrek wees gewoon lief, ze kunnen het goed gebruiken.

En een beetje humor kan nooit kwaad.