Brief aan mijn oudste

Dit deel wil ik opdragen aan mijn oudste dochter Amy. De grote zus van Ivy.

Lieve Amy,                                                28-10-2019

Jij maakte mij mama. Je zorgde ervoor dat mijn lichaam overspoelde met liefde toen ik je voor het eerst zag. Mijn mini meisje.

Nu ben je alweer 7 jaar én sinds kort grote zus van Ivy. Toen de bevalling begon lag jij nog in je bed. Het was immers 5 uur in de nacht. Rond 8 uur werd je wakker en was de verloskundige al bij me. Papa vertelde je dat vandaag je zusje geboren zou worden en je daarvoor naar tante Linda ging. Je kreeg een broodje van papa en wachtte op tante Linda. Toen je vertrok zei ik je gedag en hoorde in de gang 'love you mama.' Een trotse Amy liep de trap af. Papa zei dat je vol in spanning zat. 

Sowieso ben je gevoelig voor spanning. Ik denk toch echt dat je dat helaas van mij hebt. Ik ben ook een zenuwpees (zoals wij zeggen). 

Omdat de geboorte van Ivy zo slecht afliep en we uiteindelijk naar Nijmegen moesten is papa naar je toe gegaan om dit nieuws te vertellen. Je moest naar opa en oma terwijl wij naar Nijmegen gingen. 

Dit nieuws kwam hard bij je binnen. Papa vertelde me dat je tranen met tuiten hebt gehuild en zelfs hebt overgegeven van alle emotie. Papa noemt het het ergste wat hij ooit heeft moeten doen. Samen met papa heb je gehuild en dat mag! (Ook ik huil bij het schrijven van deze brief)

Je wilde gewoon snel je zusje ontmoeten. Ook jij had een ideale situatie in gedachten. Met tante Linda naar papa en mama en gauw naar boven om je zusje te ontmoeten. Daarentegen ging het heel anders. Je moest bij opa en oma slapen en mama papa én je zusje waren tientallen kilometers verderop. 

Gelukkig heb je wel wat afleiding gevonden bij opa en oma en bestaat er videobellen. Wat was je trots aan de telefoon. Je liet me trots je tablet zien. Als achtergrond had je Ivy's eerste foto toen ze bij mama lag vlak na de bevalling. Je ogen straalden. Totdat je vroeg hoe het nu ging met Ivy. 'Gaat ze dood mama?' Er verscheen angst in je ogen. 

In Nijmegen hadden de zusters ons weer goede hoop gegeven. Dit probeerde ik naar jou over te brengen door uit te leggen dat de artsen haar moesten opereren en er echt een grote kans was dat ze het wel ging redden. Opluchting nam het over. Je huilde, ik huilde, oma huilde. Ik denk dat je iedereen liet huilen. 

Donderdag mocht je haar voor het eerst zien. Ondanks dat we zeiden dat je haar niet mocht strelen ivm teveel prikkels deed je dit toch. Ik wees je erop en zag dat je je schuldig voelde. Ik gaf je een knuffel en kus en zei dat het niet uitmaakte. Mama heeft dit ook gedaan. 

De eerste ontmoeting hadden wij ons ook anders voorgesteld, maar lieve schat ik kan me geen trotser moment bedenken. Je had prachtige tekeningen gemaakt en die hing de zuster op aan het bedje. Wat waren we trots. 

Gisteren mocht je dan eindelijk je zusje voor het eerst vasthouden. Ze had net haar oogjes geopend en jij zou 's avonds meegaan met opa en oma naar huis. Het bedje had je 's ochtends verschoond en 's middags hield je haar eindelijk vast. 

Al die dagen ervoor mocht je haar alleen een keertje aanraken. Je mocht lippenbalsem op haar lipjes smeren. Haar mondje uitzuigen met een slangetje. Haar een kusje geven. Maar nu. Nu heb je haar vast gehouden. Je ogen straalde geluk uit. Zoals het zou moeten zijn geweest vanaf het begin. 

Wat heb je je hier nú al goed doorheen geslagen. Ook al zullen er vast nog tegenslagen komen, wat ben jij toch een topper! Een topper die zoveel liefde geeft. Mijn topper, waar ik zo zielsveel van houd. Je maakt mij de trotste mama die er is. Ik hou van jou! 

Kusjes mama