Boys will be boys...

Ze zijn gek op mama! Echte mama’s kindjes. Mama moet de tanden poetsen, mama moet nog een kus komen brengen, mama moet helpen, overal mee, papa mag dat niet. En als papa weer eens pest en treitert neem ik het voor hen op of komen ze bij mij klagen. Ze vechten elkaar de pan uit , eten elkaar de kaas van het brood. Ik kijk ook graag samen met ze naar wedstrijden, dat vinden ze leuk 'gezellig he. mam'. Ze zijn makkelijk in de omgang, mag iets niet, dan volstaat een daarom op hun vraag waarom. Meestal dan.

Zit de een met mij te knuffelen, wil de ander ook. Jaloezie is aan mijn jongens besteedt, echt! Dit doen ze niet met papa, en als papa met mama knuffelt dan is er altijd wel een andere man die mama opeist. Ondanks dat ze soms heel druk zijn, zijn ze ook weer heel lief, zijn echt geïnteresseerd in jou.

Ga je een avondje weg, heb je nieuwe kleding of heb je en keer tijd gehad dat je flink aandacht aan jezelf heb kunnen besteden, ontpoppen zij zich tot een ware gentlemen; mam, wat ben je mooi!

En heb je wat gekocht wat zij ook echt mooi vinden, dan willen ze dat het liefst direct aan. Ik weet niet hoe het bij andere zoons zit, maar de mijne vinden het leuk om nieuwe kleding te dragen en willen er zelf graag mooi uitzien. Zonder gel in de haartjes gaan zij niet de deur uit.

Maar met hun speelgoed heb ik niks. Ik vind er gewoon geen zak aan. En weet je ik irriteer mij eraan dat ze heel graag wat van lego willen, help met het in elkaar zetten met dat frustrerende rotspul, en vervolgens ligt het na drie dagen aan diggelen en wordt het nooit en te nimmer meer in elkaar gezet. Het beland in een meter hoge bak. Er ligt hier minsten zes kilo aan lego waar totaal niet naar wordt omgekeken. Ik denk wel eens aan de waarde van die bak en dat ik daar toch echt wel een paar hele leuke super dure schoenen voor had kunnen kopen, had ik nog geld over gehad voor een setje kleding in dezelfde prijsklasse.

Ze hangen een beetje op de bank (liefst spelend met hun jongeheer, maar dat terzijde) en roepen dat ze zich vervelen. Jeetje, ga lekker bouwen met je lego, maar nee, dat is niet leuk. Tot sint weer in het land is, dan moet er lego komen, want lego is het paradijs op aarde. Dit herhaald zich dus drie keer per jaar. Twee verjaardagen en sinterklaas.Ohja, en met een beetje pech ook nog als ze geld of cadeaubonnen hebben gekregen voor de verjaardag want die moeten na een paar weken echt worden omgezet naar lego.

Ditzelfde geldt voor een nieuw playstation spel. Ze moeten dit spel hebben, dat is een levensbehoefte. Misschien nog wel meer dan eten en drinken. Gespaard hebben ze (goedzo kerels!) en papa legt wat geld bij, want ach, die vind het allemaal prachtig. En aan dit spel hebben ze echt wat, aldus manlief.

Het spel start op, de jongens trappelen vol ongeduld voor de tv. De rest van dag geen kind aan ze, en ook niet aan manlief. En al zou ik in een super sexy niemendalletje voor mijn man gaan staan springen, dan nog zou hij alleen aandacht hebben voor de beeldbuis. Dit gaat twee dagen goed. De derde dag moet het nog even gebeuren vlak voor bedtijd. De vierde dag liggen ze weer op hun oude vertrouwde plek op de bank. Willen jullie geen potje spelen met jullie nieuwe spel. Nee. Wel met het oude spel van papa, die van 18plus, wat dus niet mag.

Boos vertrekken ze weer richting bank.

Nu niet denken dat mijn mannen ‘binnenhangkinderen’ zijn. Ze spelen ook graag buiten. Voetballen, fietsen, trekken in de bossen met takken en bladeren, crossen door plassen water of modder. Heerlijk vind ik dat. Trots op dat ze graag buiten spelen. Totdat de soldaten in hen naar boven komen. Dan moeten de nerfs mee in alle soorten maten. Ze vechten wat, mogen niet schieten op zelfstandig naamwoorden. Hier houden ze zich keurig aan. Maar let op mijn woorden, het gaat mis, hoe dan ook. Het is alleen altijd de vraag hoe lang het goed gaat. Maar er komt een kind binnen met een schotwond, het doet pijn, drie keer zo erg dan bevallen en het is altijd de schuld van broer. Ik heb een hekel aan schreeuwende en vechtende kinderen op straat, dus hup, naar binnen, allebei. En daar zitten ze weer; op de bank. Gelukkig zijn ze boos op elkaar en zijn ze super makkelijk. Groot voordeel van jongens; ze blijven nooit lang boos, 10 minuten is de max, dan zijn ze het of weer vergeten of hebben je vergeven.

Ik laat ze alleen beneden op de bank, en ga heerlijk ontspannen mijn wasjes strijken, boven. Alleen.